กู้ภัย

ในขณะที่อดีนาลีนพลุ่งพล่าน จนอกแทบจะระเบิด
วีระ พยายามควบคุมการหายใจให้ช้าลง
มันเป็นเรื่องที่ยากมาก หากคุณพึ่งผ่านเหตุการณ์การระเบิดอย่างรุนแรง และถูกฝังอยู่ในทรากตึกปรักหักพังเช่นนี้

ตัวอักษรสีเขียวพล่าเลือนฉายซ้อนอยู่บนจอประสาทตาของเขา
ระดับคาร์บอนไดออกไซด์ 20% (ถ้ามีมากจนถึงร้อยละ 25-30 ทำให้หายใจช้าลง ความดันโลหิตต่ำ ไม่รู้สึกตัว สลบ และอาจถึงตายได้)
วีระ พยายามปรับกระแสไฟฟ้าในเซลสมองเข้าสู่โหมด “ทำสมาธิ”

“วีระ!” เสียงเรียกดังขึ้น ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่เสียง เพราะมันคือคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าที่ยิงตรงเข้าสู่สมองส่วนประสาทการรับเสียง
“ผมยังอยู่ดี” เขาตอบ อดนึกถึงคำว่า “กระมัง” ไม่ได้
เพราะเขาขาดการรับรู้ประสาทสัมผัสจากขาของเขามานานสักสองสามนาทีแล้ว
“เรารับสัญญาณตำแหน่งของคุณได้แล้ว ทีมกู้ภัยกำลังเข้าไป”

วีระพยายามควบคุมไม่ให้ตนเองตื่นเต้นจนเกินไป กระแสไฟจากระบบประสาท อาจจะทำให้ อุปกรณ์อีเล็กโทรนิคในร่างกายเขาทำงานผิดปกติได้ นั่นรวมถึงเครื่องระบุตำแหน่ง GPS ด้วย
อีกอย่าง จากสภาพที่เห็น การเข้าถึงคงต้องใช้ระยะเวลาอีกสักพักใหญ่ๆ

“ระดับพลังงานเป็นอย่างไร”
“มีการรั่วไหล”
วีระ ขยับไหล่เล็กน้อย ความร้อน และ กระแสไฟฟ้าจากระบบประสาท จำนวนหนึ่งถูกเปลี่ยนไปเป็นพลังงาน ของอุปกรณ์ดำรงชีพของเขา
เข็มวัดพลังงานเพิ่มขึ้นมาอีก 0.01%
“พยายามรักษามันไว้”
วีระ ได้แต่ยิ้มกับตนเอง “ปริมาณคาร์บอนไดออกไซด์กำลังเพิ่มขึ้น” เขารายงาน ตอนนี้อยู่ที่ 24% แล้ว
“ผมรู้ … เรากำลังไป”

ชั้นใต้ดินชั้นที่5 ลึกลงมา20เมตร แถมผ่านการระเบิดครั้งใหญ่ และพร้อมจะจมลึกลงไปอีก 500เมตร
นี่คงไม่ใช่งานที่ง่ายนัก

“ผมรู้ว่าพลังงานคุณเหลือน้อย แต่เรามีเรื่องที่จะขอร้องให้ช่วย”
ผมปฎิเสธได้ไหมนี่ วีระ คิด
“ว่ามาเลย”

—

“การทดลอง heat fusion อยู่ที่ชั้นใต้ตำแหน่งของคุณลงไปอีก 10 เมตร”
“ต้นเหตุของการระเบิด?” วีระถาม แต่เขาไม่ได้รับคำตอบ
“ความร้อน ยังคงพุ่งสูงขึ้น แสดงว่า เครื่องจักรยังคงทำงานอยู่ และ แน่นอนปราศจากการควบคุม”
วีระถอนหายใจหนัก ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า ปริมาณคาร์บอนไดออกไซด์เริ่มมากเกินไปแล้ว
“ผมมีเวลามากแค่ไหน”
“ไม่มาก … พวกเราก็เหมือนกัน”
“เมื่อปราศจากการควบคุม … ” อีกฝ่ายพูดต่อ “ครั้งนี้จะรุนแรงกว่าครั้งที่แล้ว อีก 10 ถึง 20 เท่า”
“ใกล้เคียงผิวของดวงอาทิตย์” วีระเสริม แต่อีกฝ่ายไม่ได้ตอบ
“ผมต้องทำอย่างไร?” วีระถาม
“คุณลงไปได้ไหม?”
วีระ ขยับศรีษะ เพื่อมองดูสภาพแวดล้อมของตนเอง
“แท่งเหล็กทับช่องท้องผมอยู่”
“เข้าใจแล้ว” เสียงเงียบหายไปพักใหญ่
“เราอ่านประวัติของคุณแล้ว … คุณใช้มือรุ่น ZF246”
ใช่มั้ง วีระคิด
“คุณขยับข้อมือคุณได้ไหม? บิดไปทางขวา 340องศา ดึงออกมาเล็กน้อยจะมีปุ่มนูนเล็กๆอยู่ใต้ตำแหน่งนิ้งโป้งของคุณพอดี … นั่นล่ะ กดลงไป มือของคุณจะหลุดออกจากสลักยึด”
ได้ผล ผิวเนื้อบริเวณนั้นแยกออกจากกันโดยทันที
“ใช้ระบบประสาทของคุณที่ปลายนิ้ว แล้วให้มันเดินทางไป … สภาวะแวดล้อมคุณเป็นอย่างไร”
“คาร์บอนไดออกไซด์ 25% ระดับพลังงาน 0.5%”
การเคลื่อนไหวของนิ้ว คงจะสร้างกระแสพลังงานได้ระดับหนึ่ง ฉะนั้นสิ่งที่น่ากังวลคงจะเป็น ปริมาณคาร์บอนไดออกไซด์
“เราจะบอกทิศทางของมือคุณเอง เริ่มภาระกิจได้”
มือของวีระขยับปลายนิ้วออกห่างจากตัวเขาไปอย่างรวดเร็ว ลากสายพลังงานและระบบประสาท ออกไปโดยทันที

—

“มันไปได้สุดแค่นี้ สายของผมติดแล้ว” วีระรายงาน “ยังขาดระยะอีกเท่าไร”
ไม่มีคำตอบ
“สภาวะแวดล้อมคุณเป็นอย่างไร” อีกฝ่ายย้อนถาม
“คาร์บอนไดออกไซด์ 27% ระดับพลังงาน 0.2%”
“วีระ คุณฟังผมให้ดีๆนะ … คุณต้องโอนพลังงาน เกือบทั้งหมดไปที่เซลเก็บพลังงานในมือของคุณ … ภาระกิจนี้สำคัญมาก มือของคุณต้องทำงานต่อไป”
“พวกคุณจะมาถึงผมเมื่อไร” วีระย้อนถามบ้าง นี่มันบ้าอะไรกันนี่
“เรากำลังไป แต่เวลาไม่คอยท่า พลังงานของคุณจะลดลงไปเรื่อยๆ มันต้องการ 0.2% ของคุณเพื่อไปให้ถึงที่หมาย และปิดระบบทั้งหมด”
“มันต้องการ คำสั่งระยะใกลของผมด้วยเช่นกัน”
“ใช่ ถูกต้องแล้ว ฉะนั้นคุณไม่ต้องกลัวว่าเราจะทิ้งคุณไง”
บัดซบที่สุด
คาร์บอนไดออกไซด์ 28% ระดับพลังงาน 0.198%
วีระชลอการใช้พลังงานส่วนอื่นของร่างกาย ระดับพลังงานกลับมาเป็น 0.2% อีกครั้ง
“เราต้องรีบแล้ว วีระ ไม่งั้นปฎิบัติการณ์ทั้งหมดจะสูญเปล่า … โลกจะพบหายนะ ไม่ต้องคำนึงถึงว่า แหล่งระเบิดอยู่ใต้คุณลงไปแค่ 10เมตร”
นั่นก็จริงของเขา

การถ่ายโอนพลังงานเริ่มขึ้น วีระต้องการพลังงานอีก 0.05% เพื่อดำรงสติอยู่ได้ และสั่งงานระยะไกลจนจบกระบวนการ
วีระสั่งตัดสายเชื่อมต่อ
ตอนนี้ “มือ” เป็นอิสระจากตัวเขาแล้ว
คาร์บอนไดออกไซด์ 29% ระดับพลังงาน 0.05%

—

“คุณถึงตำแหน่ง ปิดสัญญาณแล้ว”
วีระ พยายามลืมตาอย่างสลึมสลือ
“ไปทางขวาอีกนิด นั่นละกดลงไป”
พื้นดินทรุดฮวบลงไปอีก 2-3เมตร เสียงโลหะ และ อิฐปูนเบียดกันดังสนั่น
วีระพยายามกระพริบตาถี่ๆ สร้างพลังงานกลับคืนมา
คาร์บอนไดออกไซด์ 30% ระดับพลังงาน 0.0012%
เขาไม่มีพลังงานเพียงพอแม้จะเอ่ยเสียง

“ขอโทษด้วย วีระ … เราเสียใจ”

ว่าแล้วเชียว

แต่เขาไม่เหลือพลังงานใดๆอีกแล้ว
ไม่มีแรงแม้แต่จะพูด ไม่มีแรงแม้แต่จะต่อล้อต่อเถียง ไม่มีแรงแม้แต่จะโอดครวญ
แทบไม่มีแรง แม้แต่จะหายใจเข้า

—

เสียงขยับเขยื้อนอยู่ข้างนอก เศษปูนและหิน ร่วงพรูลงมาอีกครั้ง
เสียงแจ้งตือนพลังงานอยู่ที่ 0.001%
ตัวอักษรสีแดง และ พลังงานกำลังจะหมด
วีระ ยังคงพยายามจะขยับกล้ามเนื้อสักชิ้นถ้าเขารู้สึกถึงมันได้
แต่ก็ไร้ประโยชน์
ก่อนสิ้นลม เขาได้ยินเสียอ่อนเบาจากที่ห่างไกล
“เขาอยู่ตรงนี้ เราพบเขาแล้ว”
หรือว่าเขาคิดไปเอง

—

เสียงอึกทึก ปลุกให้วีระลืมตาขึ้นอีกครั้ง
“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน”
วีระ ยิ้มเฝื่อน
“โชคดีที่เราเข้าถึงตัวคุณได้ทัน พร้อมระบบพลังงานสำรอง”
วีระ ขยับปลายเท้า ความรู้สึกที่ขา กลับมาแล้ว
“ส่วนเก็บประจุมีความเสียหาย”
วีระ ขยับไหล่ และ กล้ามเนื้อส่วนต่างๆ มันทำงานสอดประสานกันอีกครั้ง
“และแน่นอน เราเปลี่ยนแหล่งพลังงานใหม่ให้คุณด้วย”
วีระ เลิกคิ้วด้วยความตกใจ
เปลี่ยนหัวใจหรือ นั่นมันแพงมากเลยนะนี่
“ของแสดงความยินดีด้วย ตอนนี้คุณเป็นหุ่นยนต์สังเคราะห์ 100% แล้ว”