ข้อมูล

“ไม่ใช่ครับ … คุณลืมพวกนิยายวิทยาศาสตร์พวกนั้นไปได้เลย แบบว่า ไอ้พวกเสียงดังระงมเต็มไปหมด วิ่งเข้าใส่หัวคุณ แบบว่า … เหมือนกระแสน้ำสาดเข้าใส่ไม่หยุดยั้ง เต็มไปหมด ตลอดเวลา … ลืมไปได้เลย โกหกทั้งเพ” ชายหนุ่มขยับตัว ตอบด้วยท่าทีหงุดหงิด

“จิต เหมือนกระแสไฟอ่อนๆที่ส่งผ่านสัญาณระหว่างระบบประสาท ปฎิกริยาเคมีเล็กๆที่รวดเร็วและเล็กน้อยจนยากจะจับได้”
เขาผ่อนลมหายใจช้าๆราวกับว่าอัดอั้นตันใจมาเป็นเวลานานแสนนาน

“นั่นหมายความว่า คุณต้องตั้งสมาธิอย่างมาก ในสภาพแวดล้อมที่ถูกรบกวนน้อยที่สุด … ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย … ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ” เขาหยุดเล็กน้อย ทอดถอนหายใจก่อนจะอธิบายต่อ

“และมันยากยิ่งกว่านั้น เพราะแต่ล่ะคนมีคลื่นความถี่ของจิตหรือจุดประสาทนั้น ที่แตกต่างกันอย่างมาก การเชื่อมต่อเข้าถึงข้อมูลเหล่านั้น ต้องการความถูกต้องแม่นยำโดยสมบูรณ์แบบ ไม่เช่นนั้นมันจะไร้ความหมายโดยสิ้นเชิง ไม่ต่างอะไรกับการได้มาซึ่งเศษขี้เถ้าของภาพเขียนโมนาลิซา”

“แต่ละคนใช้เวลาเกือบทั้งชีวิตในการฝึกฝนเพื่อติดตามใครสักคนหนึ่ง … เพียงคนเดียวเท่านั้น” เขาเน้นเสียง
“ … ”
ชายชราอายุสัก๘๐ปีภายใต้แว่นตาอันหนาหนาเตอะ ตั้งอกตั้งใจฟังและจดบันทึกอย่างรีบร้อน ถึงแม้จะมีเครื่องบันทึกเสียงที่เดินเครื่องอยู่วางอยู่ข้างๆแล้วก็ตาม
เขาขยับปลายเท้าไปมาระหว่างการสัมภาษณ์อย่างลืมตัว ในห้องสีขาวสว่างสดใส
เขาจำไม่ได้ว่าเขาเดินทางมาที่ห้องนี้อย่างไร และ ตั้งแต่เมื่อใด

“มีข้อจำกัดอะไรไหมครับ เช่นระยะทาง สภาพอากาศ” ชายชราถามด้วยประสบการณ์นักข่าวเก่ากว่า สี่สิบปี
“จะว่าเป็นปัญหาไหม … ก็ใช่,สำหรับพวกมือใหม่นะ … พวกที่จิตกล้าแข็งแล้ว เราสามารถเกาะติดพวกที่อยู่ห่างออกไปครึ่งโลกได้อย่างสบายๆ” ชายหนุ่มยิ้ม “มีเรื่องเล่าว่า เคยมีการเกาะติดนักบินอวกาศที่ลงบนดวงจันทร์ และยัดคำพูดใส่สมองเขาเสียด้วยซ้ำ” เขายิ้มอย่างภาคภูมิใจราวกับเป็นฝีมือของตนเอง ไม่น่า… เขาดูหนุ่มเกินกว่าที่จะเป็นคนในยุคสมัยนั้น

“แล้ววิธีการฝึกฝนของพวกคุณคืออะไร … นั่งสมาธิ?”
“ใช่ นั่นเป็นส่วนหนึ่ง โดยส่วนใหญ่เรามักใช้ในการทำงานจริงเลย แต่อาหารและยากระตุ้นประสาทบางประเภทก็มีส่วน บางครั้งเราใช้การผ่าตัดเพื่อตัดประสาทสัมผัสส่วนอื่นๆออก”เขาเอื้อมมือไปจับแผ่นโลหะนูนที่หลังต้นคอโดยไม่รู้ตัว

“พอจะมีข้อมูลที่ใช้อ้างอิง ปฎิบัติการเหล่านี้ ได้ไหม”
“โอ้ย… ไม่มีหรอกของแบบนี้ มันเหมือนการปฎิบัติการลับทางทหารนั่นแหล่ะ และทุกคำสั่งจะถูกเผาทำลายทิ้งโดยทันทีที่ได้รับมอบหมายแล้ว ไม่ว่าปฎิบัติการณ์นั้นจะสำเร็จลุล่วงบรรลุวัตถุประสงค์หรือไม่ก็ตาม”
“ไม่มีการตรวจวัด ประเมิน และติดตามผล?”
“ไม่มี … ไม่มีเลย”
“แล้วเราสูญเงินงบประมาณไปกับโครงการนี้เท่าไรกันนี่”
“ครึ่งหนึ่งของงบประมาณการทหาร … บางปีก็ทั้งหมด”
“…”
“ไม่เอาน่า คุณไม่เคยอ่าน ซุนวู เหรอ … ชนะโดยไม่ต้องรบ คือเป้าหมายสูงสุด”
“แล้ว จากที่ผ่านมา ปฎิบัติการ สำเร็จมากน้อยเพียงไร”
“ร้อยเปอร์เซนต์”
ฟังดูไม่น่าเชื่อ จากปัญหาบ้านเมือง และสถานะของประเทศในตอนนี้
“เชื่อสิ มันเป็นเช่นนั้นจริงๆ สิ่งที่คุณเห็น เป็นสิ่งที่กำหนดไว้แล้ว … หากทุกอย่างราบรื่น เราจะได้งบประมาณทหารเพิ่มขึ้นอย่างนั้นหรือ”

คุณพระช่วยคุณอ่านจิตผม
ใช่
คราวนี้เป็นคำตอบที่มาจากความคิด พุ่งตรงเข้าสู่สมองของชายชราราวกับมีลำโพงอยู่กลางสมองของเขา
ความคิดของชายชรา วิ่งพล่านไปตามข้อมูลที่ได้รับมาก่อนหน้านี้

ถูกต้อง เราหนึ่งคนต่อหนึ่งเป้าหมาย ผมมีภาระกิจที่ต้องติดตามคุณนั่นเอง

อย่าคิดว่านักข่าวไม่มีความสำคัญสิ พวกคุณมีผลต่อการทำงานของรัฐอย่างมากนะ

ใช่เราฆ่าคนได้ อย่างที่บอก จิตก็เหมือนไฟฟ้าในรับบประสาท เรารับและขณะเดียวกันก็สามารถส่งข้อมูลเข้าไปกระทำต่อเป้าหมายได้ และสามารถตัดการทำงานของระบบประสาทของเป้าหมายหากเราต้องการ

ไม่หรอก ไม่ต้องกลัวไป ผมไม่ฆ่าคุณหรอก ผมเพียงแค่อึดอัดต่อสภาพแวดล้อมของผมเท่านั้น … ที่จริงเราไม่ได้นั่งคุยกันตั้งแต่แรกเสียด้วยซ้ำ มองไปรอบๆตัวคุณสิ คุณอยู่ในห้องนอนของคุณ คนเดียวต่างหาก

ใช่ … เทปที่คุณตั้งไว้ ก็จะมีแต่เสียงโทรทัศน์ในห้องของคุณเท่านั้น

ฉับพลัน แสงสว่างในห้องสีขาวก็เริ่มจางลง
สิ่งที่ชายชราเห็น คือ ห้องพักทึมๆในโรงแรมราคาถูกที่เขาพึ่งเข้าพักเมื่อเช้า ภาพทั้งหมด เป็นการลวงตาจากจิตของเขาเองหรือนี่

เดี๋ยวผมก็จะลบความทรงจำของคุณส่วนนี้ออกไป ไม่ต้องห่วงหรอก ผมทำมาหลายครั้งแล้ว … บ่อยครั้งที่นักรบพลังจิตอย่างพวกเรา ก็ต้องหาทางระบายออก และพูดคุยกับคนอื่นบ้าง แต่พวกคุณจะจำไม่ได้หรอก

เสียงภายในศรีษะจากไปอย่างเงียบงัน ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

…

ชายชรายิ้มเล็กน้อย
สำเร็จร้อยเปอร์เซนต์กับผีอะไร
พวกแกถูกฉันฝังความคิดเข้าไปทั้งนั้น
และ ฉันเป็นคนเริ่มการติดต่อครั้งนี้ต่างหาก
ใช่ … ฉันติดตามความคืบหน้าของโครงการนี้มาโดยตลอด และก็ได้แต่ยิ้มอย่างสมเพช ในความยะโสโอหังของพวกแกทั้งหลาย
ฉันเป็นคนผลักดันความคิดและการติดต่อทั้งหมด ที่นำไปสู่ผลงานที่ล้มเหลวโดนสิ้นเชิง เพื่อให้ประเทศแก ล้มละลายจากภายในต่างหาก โดยที่พวกแกยังคงละเมอเพ้อพกอยู่ว่า ประสบความสำเร็จอย่างท่วมท้น
จากนั้น หน่วยงานฝ่ายเศรษฐกิจของเรา ก็จะเข้าครอบงำ และรีดเร้นทรัพยากรทั้งหมดของประเทศ ก่อนจะทิ้งให้พวกแกลำพองอยู่บนเศษซากของประเทศและความโง่เง่าของพวกแกเอง

ส่วนไอ้คำพูดของนักบินอวกาศ นั่นฝีมือฉันโว้ย
…

จบ