ตอนที่ 2 วันที่แสนวุ่นวาย

12  ปีต่อมา  ดาวเคราะห์ลำดับที่ 9 ธรา

               ท้องฟ้ายามผีตากผ้าเหลืองอร่าม อาทิตย์ดวงโตสีส้มใกล้ลับฟ้า นกฝูงใหญ่โหวกเหวก โบยบินกลับรัง มุ่งสู่ภูเขาใหญ่ที่เลือนลาง ณ ขอบฟ้า

ลึกเข้าไปในหมู่บ้านเล็กแถบชานเมืองแห่งหนึ่งท่ามกลางทุ่งหญ้าเขียวขจีไพศาล ทุ่งสวนสำหรับปลูกพืชพันธุ์ธัญญาหารออกผลอย่างอุดม  ยี่สิบครัวเรือนใช้ชีวิตในหมู่บ้านแห่งนี้ ส่วนใหญ่ประกอบอาชีพเกษตรกรรมพืชผลและปศุสัตว์

ณ ใจกลางหมู่บ้าน ปรากฏโรงไฟฟ้าขนาดตู้ไปรษณีย์คอยผลิตไฟฟ้าให้คนในหมู่บ้านถนน ทางออกหมู่บ้านตัดผ่านทุ่งหญ้าเชื่อมกับถนนใหญ่
แม่น้ำใสแจ๋วสายเล็กขนาบเลียบ ส่งน้ำจากต้นน้ำบนยอดเขา หล่อเลี้ยงหมู่บ้านมากมายตลอดจนตัวเมืองใหญ่  ปลาเล็กใหญ่บ้างแหวกว่ายไปมา ยื่นปากขึ้นมาพะงาบ  บ้างดีดตัวขึ้นมา พืชน้ำหลากหลายพันธุ์ทั้งพืชตามธรรมชาติและที่ออกผลเป็นเนื้อปลาหลากหลาย พันธุ์ลอยบนผิวน้ำ
ใต้ร่มเงาต้นไม้ใหญ่ต้นนึง ริมถนนใกล้ปากทางเข้าหมู่บ้าน
“   อยู่นิ่งๆ สิจ๊ะ   ”   สาวน้อยวัยสิบสาม   โครงหน้าเรียวได้รูป ผิวขาวสนิทดังชนชาติฝรั่ง นัยต์ตาน้ำตาลส้ม คิ้ว ขนตาดำเข้ม ผมดำปรกหน้าผาก ยาวถึงต้นคอ หน้าตาน่ารักพอตัว  สวมชุดกระโปรงสีขาว รองเท้าผ้าสีชมพูติดเข็มกลัดดอกไม้เล็กจิ๋วน่ารัก เธอนั่งเหยียดขา งอเข่าวางบอร์ดรองกระดาษวาดรูป มือซ้ายจับบอร์ดให้อยู่กับที่

มืออีกข้างกำดินสอแท่งพลาสติกที่ สามารถปรับความเข้ม-อ่อนของไส้ได้ตามใจชอบ ด้านที่เป็นยางลบสามารถดูดไส้ดินสอกลับมาใช้ใหม่ได้ทำหน้าที่เสมือนยางลบ ยกมันขึ้นทาบสัดส่วนของนายแบบตรงหน้า

“ แต่ว่า ….   ฉันนั่งมาแบบนี้มาตั้งเกือบชั่วโมงแล้วนะ ! ” เด็ก ชายวัยเดียวกับเด็กสาวดวงตาสีเขียวหม่น ผม รองทรงสีน้ำตาลแดงอ่อน  ปัดปอยผมไปทางซ้าย ผิวขาวแต่คล้ำนิดนึงเพราะโดนแดดเยอะ คางหน้าเรียว จมูกขนาดกำลังดี ปากสีเข้มบาง ขยี้ตาส่ายหัว อ้าปากหาวน้ำตาเล็ดใกล้น็อคเต็มทน  หลังจากนั่งโพสท่าพิงต้นไม้ใหญ่ วางปืนกระบอกยาวไว้ข้างกายตามที่เด็กสาวต้องการ

 

เด็กสาวประสานมือทั้งสองตรงอก สายตาแบ๊วเหมือนลูกหมาน้อย น้ำเสียงอ้อนวอนเต็มที่
“  ขอเถอะจ๊ะ  คือฉันกำลังฝึกวาดสัดส่วนคนอ่ะนะ นะ ราเอล เราเป็นเพื่อนกันมาแต่เด็ก นะ นะ   ”

 

เด็กหนุ่มเห็นเพื่อนสาวแต่เยาว์อ้อนตาใสใส่เลยใจอ่อนเกาหัวกลับไปโพสท่าเดิม พลางมองวิวธรรมชาติแก้เซ็งไป
“เฮ้อ ก็ได้ ๆ แต่ถ้าเขาเรียกเมื่อไร เราก็ต้องไปนะ ”

 

“ ล่า ล้า  ” พอนายแบบเข้าที่เด็กสาวฮัมเพลงในคอ ขีดเขียนรายละเอียดตา จมูก ปากคร่าวๆหลังจากร่างมาได้พอตัวแล้ว เธออมยิ้มมองนายแบบสลับกับก้มลงวาดตต่ออย่างเพลินอารมณ์ หนุ่มน้อยราเอลเหลียวไปมองเธอแวบนึงพลางคิดในใจ
                ผมชื่อราเอล บลอร์ดมอร์ส่วนยัยติสนั่นชื่อ ลอร่า ดาเวี่ยน ลูกสาวของเพื่อนสนิทพ่อผมลุง วาชิลลี่ ดาเวี่ยน ตั้งแต่จำความได้ เธอคนนั้นเข้ามาตอแยชีวิตผม ตั้งแต่วัยแบเบาะพึ่งหัดเดิน เรียนโรงเรียนประถมท้องถิ่นด้วยกัน ตอนเด็กๆพวกเรายังเคยอาบน้ำด้วยกัน เผลอแปปเดียว อายุพวกเราก็ย่างเข้า 13 เสียแล้ว ตอนนี้ปิดเทอมใหญ่อยู่ พวกเราเลยไม่ต้องไปโรงเรียน

“  ไรจ๊ะ ราเอล !? ” ลอร่าเห็นราเอลมองเธอ เลยเอะใจ วางดินสอแปปนึง เงยหน้าถาม

               ถามว่าทำไมผมถึงต้องมานั่งจุ้มปุกที่หมู่บ้านเล็กๆแบบนี้หรอครับ เรื่องมันมีอยู่ว่า

3 ช.ม. ที่แล้ว

            “  ทางหมู่บ้านนี้เขาร้องเรียนมาว่ามีหมาจรจัดมาขโมยไก่บ่อยๆ ดังนั้นพ่ออยากจะเห็นฝีมือที่ลูกสั่งสมมาตั้งแต่เด็ก โอเคไหม ? ”  คุณลุงวัย 40 ผมสีน้ำตาลปน หงอกทรงอเมริกันรองหวี หุ่นกำยำ ไม่มีพุงตามประสาชายวัยกลางคน สวมชุดนายทหารลายพรางสีน้ำตาล

พันเอกแซนเดอร์สันผู้เป็นพ่อของราเอลนั่งเท้าคางจ้องราเอลอย่างจริงจังบน โต๊ะทำงานที่กำลังฉายภาพแผนที่สามมิติขึ้นมา แสดงเครื่องหมายระบุพิกัดของหมู่บ้าน

“ ครับ ๆ ได้ครับ พ่อว่ามา ถ้าไม่เกินความสามารถ ผมจะทำให้ครับ ” ราเอลเกาหัว พยักหน้าตอบรับโดยดี

“ ดีมากลูกพ่อ !!  เดี๋ยวลุงวาชิลลี่จะเตรียมปืนยาสลบให้ และ พาลูกไปที่นั่นเอง พ่อหวังว่าจะได้รับข่าวดีนะ ” พ่อลุกขึ้นมาตบไหล่อวยชัย

กลับมาปัจจุบัน

 ลอร่ายังคงตั้งหน้าตั้งตาวาดต่อไปอย่างขะมักเขม้น

เด็กหนุ่มนั่งหน้าเอ๋อหลังพิงต้นไม้ หลังหัวเขกต้นไม้กลบความเซ็งตามประสาวัยรุ่นในใจภาวนาให้มันมาเพราะไม่อยากมาเสียเที่ยว โขกไปสักพักอะไรบางอย่างตกลงมากระแทกหัวเขาแล้วเด้งลงมือ

“อุ๊บ ! ”  ราเอลหลับตาปี๋ร้องเอามือลูบหัวสองสามที ก้มมองวัตถุุในเงื้อมมือตนว่ามันคืออะไรกันแน่

ปรากฏผลไม้ชนิดนึงเปลือกขาวแข็งเหมือนมะพร้าว ขนาดประมาณผลแตงโมอยู่ในมือของเขา

ลอร่าหยุดวาดโดยพลัน ยื่นหน้าเข้ามาด้วยความสงสัย

“ หือ  ? ”

เสียงอ่อนหวานของเธอออกมาจากปาก มือเธอลูบเปลือกผลพิศวงนั่น สีหน้าเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“  นี่มันผลอะไรเนี่ย ?  ”

“ ลองกระเทาะดูไหมละ ?  ” ราเอลส่งสายตาให้เธอพร้อมส่ายหัวขึ้นนิดๆ สื่อภาษากายว่าแล้วแต่คำสั่งเธอแล้ว

ลอร่ายิ้มพยักหน้าตอบ

เช่นนั้นราเอลได้ลุกขึ้น มองหาก้อนหินขนาดเหมาะมือกำลังดีที่อาจตกอยู่ตามพื้นอยู่พักนึงจนเจอก้อนที่ถูกใจ แล้วตั้งผลที่ว่านั่นกับพื้น มือซ้ายจับมันไว้ให้อยู่กับที่ส่วนมือขวายกหินมากระเทาะเปลือกนั่นสุดแรงหลายที ส่วนลอร่านั่งลุ้นห่างออกไป จ้องมาด้วยความตื่นเต้น
พอกระเทาะได้สักพักนึงจนเกิดรูโบว๋บนเปลือก ของเหลวสีแดงเลือดหมูพุ่งกระฉูดออกมาเปรอะแก้มเด็กหนุ่มทำเอาลอร่าตกใจ

“ ว้าย !  ”  เธอสะดุ้งจนก้นคะมำกับพื้น

ของเหลวสีแดงเลือดหมูไหลย้อยบนแก้มของเด็กหนุ่มแล้วย้อยเป็นสายยังบริเวณคาง หยดแหมะลงพื้นทีละหยด ทว่าเด็กหนุ่มมิได้ตื่นตูมอะไร สีหน้านิ่งเฉย เอานิ้วจิ้มมันมาดม พอได้กลิ่นคาวสดก็บอกได้ทันทีว่าของเหลวสีแดงเลือดหมูนั่นคือเลือดนั่นเอง

ลอร่าตกใจเอามือทั้งสองมากุมปากตัวเอง สีหน้าหวาดกลัวเล็กน้อย

“ นั่นมันผลอะไรน่ะ !? ทำไมมีเลือดพุ่งออกมา  ”

เด็กหนุ่มเองใคร่รูู้เช่นกันจึงกระเทาะเปลือกต่อ จนเลือดแดงฉานจากข้างในผลกระเซ็นมาเปื้อนมือกระเทาะไปมาจนมีรูให้สอดมือเข้า ไปคลำได้ก็ลองคลำเข้าไป

ทันใดนั้นเด็กหนุ่มทำตาโตใส่เด็กสาวลอร่าทันที

“นี่มัน !?  ผลเนื้อคนต้องสาป แย่ละฉันถูกมันสาปเสียแล้ว”  ทำ เสียงหลอน เหมือนคนโดนสะกดจิต โพสท่าซอมบี้เดินกระโผลกกระเผลกเข้ามาหาลอร่าอย่างช้าๆ ยื่นมือที่เปรอะเปื้อนเลือดขึ้นมาทำท่าจะป้ายใส่

ลอร่าสีหน้าเสียเมื่อเห็นมือเปื้อนเลือดของราเอลใกล้เข้ามา

“ ล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย แกล้งงี้ไม่ขำนะ ! ”

“บ่ ได้ล้อเล่นหรอกสาวน้อย กระดูกของเธอท่าจะหวานนะ น่ากินจังเลย ขอชิมสักคำเถอะ ”  ราเอลพูดด้วยน้ำเสียงแอ๊บโรคจิต อ้าปากกว้างน้ำลายเยิ้มออกมา แลบลิ้นน้ำลายยืด สะบัดมือข้างที่เปื้อนเลือดย้วยไปมาใส่ลอร่า

ลอร่าเห็นมือเปื้อนเลือดของราเอลใกล้เข้ามา รู้สึกขยะแขยงปนกลัวจนกัดฟันตัวสั่น ทำหน้าแหยงน้ำตาเล็ดจากตานิดนึง กำบอร์ดวาดรูปแน่น ยิ่งมือเปื้อนเลือดราเอลเข้ามาใกล้เธอยิ่งสั่นแรงขึ้นเท่านั้นจนเธอระเบิดอารมณ์ที่อัดอั้นออกมา

“  คนบ้า บ้า บ้า บ้า บ้า บ้า ๆ ๆ ๆ ๆ ”  เธอหลับตาปี๋  หยิบบอร์ดวาดรูป ฟาดมันเขกกบาลราเอลรัวๆ สุดแรงพลางตะโกนเสียงเล็กแหลมออกมา

เด็กหนุ่มต้องยกแขนทั้งสองมากำบังหัว บิดตัว ไม่ให้ลอร่าเขกมันโดนจุดสำคัญของร่างกาย พร้อมเกลี้ยมกล่อมลอร่า
“โอ้ย ๆ เจ็บ ๆ ล้อเล่นจ้า ล้อเล่น ”

ทว่าหล่อนฟิวส์ขาดแล้ว ไม่ฟังคำใดใดทั้งสิ้น ตะโกนซ้ำไปซ้ำมาพลางฟาดบอร์ดใส่อย่างไม่หยุดหย่อน
“บ้า ๆ ๆ ๆ ” ลอร่าฟิวส์ขาดแล้ว ไม่ฟังคำราเอล ตะโกนคำๆเดิม ฟาดบอร์ดเข้ามาไม่หยุดหย่อน
กระทั่งราเอลทนไม่ไหว  ชิงจังหวะตอนที่เธอง้าง รีบจับมือทั้งสองของเธอมากุมเข้าที่อกตัวเอง
“ พอได้แล้ว  !! ลอร่า ”

ทั้งคู่ประชิดกัน ยืนจ้องหน้าซึ่งกันและกัน ลอร่าตกในภวังค์อึ้งครู่หนึงกระทั่งเธอสังเกตุเห็นเลือดที่เปรอะมือราเอ ลนั้นติดแขนเสื้อเธอด้วย

“กริ๊ด ! ” เด็กสาวหลับตาปี๋ ตบเข้าที่แก้มขวาหนุ่มน้อยสุดแรงเกิด เล่นซะเขาหน้าหงาย  เลือดกำเดาพุ่งออกจากจมูก นอนแน่นิ่งไปกับพื้น

พอได้สติคืนมา ลอร่าเห็นเพื่อนหนุ่มนอนแน่นิ่งกับพื้นก็หน้าเสีย วิ่งเข้าไปดูอย่างตื่นตระหนก

“ราเอลเป็นไงบ้าง  ฉันไมได้ตั้งใจนะ ”  เธอเข้าไปเขย่าตัวราเอล

“ มันก็แค่ผลเนื้อหมูแค่นั้นแหละ ล้อเล่นนิดเดียวเอง ”  ราเอลแก้มบวมตุ๋ย หลับตาพูดเบาด้วยความเซ็งที่โดนตบครั้งแรกฟรี  ดันตัวลุกขึ้นมาปัดเศษหญ้าที่เกาะตามเสื้อ

ลอร่าหน้าเสียด้วยความสำนึกผิดและเป็นห่วง ยืนขาสั่นประสานมือทั้งสองเข้าที่อก
“ ขะ ขอ โทษจ๊ะ ฉันตกใจไปหน่อยน่ะ ขอโทษจริงๆ”  ลอร่าหน้าเสียด้วยความสำนึกผิดและเป็นห่วง ประสานมือทั้งสองเข้าที่อก ขาสั่นกึกๆ

เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมา ลูบปอยผมดำสลวยของเธอ

“ ไม่เป็นไรหรอก ฉันเองก็แกล้งแรงไปหน่อย ”

ระหว่างที่ประสานสายตากันอย่างเข้าด้ายเข้าเข็ม ได้มีเสียงหนึ่งลอยมาขัดจังหวะ

“  เฮ้ย !!!! มันมาขโมยไก่อีกแล้ว !!!! ” ชาวบ้านชายเสียงทุ้มคนนึงตะโกนดังลั่นออกมาจากหมู่บ้าน

“ ฉันไปก่อนละ ลอร่า !! ”

เด็กหนุ่มได้ยินเช่นนั้นรีบ ผละตัวออกจากลอร่าหยิบปืนไรเฟิลกระสุนยาสลบกระบอกยาวคู่ใจ วิ่งเข้าหมู่บ้านทันที

“จ๊ะ โชคดีนะจ๊ะ ” ลอร่ากล่าวอวยเพื่อนวัยเด็ก พลางอมยิ้มเมื่อมองแผ่นหลังอันกระตื้อรือร้นของเขาที่ห่างออกไปเรื่อยๆ

……………………………………………………………… ในหมู่บ้าน  ……………………………………………..

“เฮ้ย ๆ ล้อมมันไว้ จับมันให้ได้  ” ชาวบ้านหลากเพศหลากวัยตั้งแต่หนุ่มยันแก่วิ่งไล่สุนัขจรจัดขนดำสลับเขียว หน้าแหลมโด่ง รูปร่างกำยำสง่างามตัวนึงกำลังคาบไก่บ้านเพศเมียห้อยโตงเตงในปากทว่าไม่ว่าชาวบ้านจะ โยนอะไรใส่ วิ่งเต้นขวางหน้ามัน ตะครุบมาจับ พยายามเพียงใดสุนัขตัวนั้นก็กระโดดหลบพลิ้วไหวงงดงาม กระทั่งมันวิ่งออกจากหมู่บ้านไปยังทุ่งอันกว้างไพศาล

เด็กหนุ่มวิ่งมาสุดฝีเท้าแต่ก็มิอาจเทียบต้นตำรับเกียร์หมานั่นได้ ได้แต่มองมันห่างออกไป  ระยะ 600 เมตรปืนไรเฟิลยาสลบระดับบ้านๆยังไงคงยิงไม่โดนแน่

“ บ้าชิบ !! ” เขาสบถกับตัวเอง อุตสาห์เสียเวลามาหลายชั่วโมงเพื่อจะกลับไปรายงานความล้มเหลวกับพ่องั้นหรือทันใดนั้นเองปรากฏเสียงสตาร์ทเครื่องยนต์ยานพาหนะดังข้างตัวจึงหันไปมอง

ลุงวาชิลลี่กำลังขี่มอไซต์ที่ล้อเพลาถูกแทนด้วยวัตถุลูกแก้วกลมมีแถบพลังงาน สีเหลืองวิ่งวนเป็นรูปวงกลม ตัวมอไซต์ลอยเหนือพื้นประมาณหนึ่งไม้บรรทัดคุณลุงเป็นชายวัยกลางคนผมหงอกยุ่งดูไม่เป็นทรงบ่งบอกว่าไม่เคยหวีผมเลย นัยตาน์ข้างขวาเป็นตาจักรกลสีเทานัยน์ตาดำของเนตรจักรกลนั่นเป็นจุดเล็กสีแดง

ใบหน้าเหี่ยวย่นแลดูมีอายุกว่าพ่อเขาทั้งๆที่อายุเท่ากัน รูปร่างผอมเกร็ง กำลังสวมเสื้อยีนส์สีดำกางเกงยีนต์สีฟ้า กลางหลังเสื้อเพ้นต์ลายหัวกระโหลกเขียนตัวอักษรไว้ข้างๆว่า Fast as Lighting !!  (เร็วดุจสายฟ้าฟาด) โพกผ้าพันคอสีแดงรอบลำคอ เขาโยนหมวกกันน็อกสีขาวลายแดงที่มีแว่นกันลมติดด้วยให้เด็กหนุ่ม

ลุงแกกวักมือเรียกส่วนอีกข้างตบเบาะหลัง
“ขึ้นมาโว้ย ไอ้ลูกชาย ฉันไม่ได้พาแกมาเพื่อจู๋จี๋ลูกสาวฉันหรอกนะ !? ”

เด็กหนุ่มทำหน้าเซ็งปฏิเสธทันควัน สวมหมวกกันน็อค แว่นกันลมกระโดดขึ้นเบาะหลังทันที
“ โอ้ย !! ผมไม่ได้คิดอะไรกับลอร่าเลย ก็แค่เพื่อนตั้งแต่เด็กเท่านั้นแหละ !”
ทั้งคู่มองเจ้าสุนัขหัวขโมยที่วิ่งห่างออกไปไกลจนเห็นเป็นแค่จุดเล็กๆเท่านั้น
” ไปละนะ เกาะดีๆล่ะ ! ” ลุงแกเหลียวหน้าเตือนราเอล มือบิดคันเร่งวอร์มๆ เสียงเครื่องยนต์ดังระงม

พอราเอลหยักหน้าตอบลุงแกก็บิดเต็มสปีดจนมอไซต์ยกล้อหน้า พุ่งทะยานไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูงระหว่างนั้นเด็กหนุ่มถอดแม็กกระสุนบรรจุกระสุนยาสลบสิบนัดออกมาสำรวจ พอเห็นว่าพร้อมก็ยัดเข้ารังเพลิง ปลดเซฟตี้ ดึงลูกเลื่อนบรรจุกระสุนเข้าลำกล้อง

ความเร็วของเครื่องจักรย่อมมากกว่าฝีเท้าสัตว์ ระยะห่างระหว่างพวกเขากับสุนัขตัวนั้นกระชั้นชิดเข้ามากระทั่งเริ่มเห็นตัวมันชัดเจน สุนัขตัวนั้นเหลียวหน้ามามองพวกเขาแวบนึงก่อนที่มันจะตัดสินใจวิ่งซิกแซกสลับฟันปลาอย่างกระฉับกระเฉง

            ชิชะ ฉลาดแหะไอ้นี่ เด็กหนุ่มประดับปืนระดับสายตาเล็งไปที่ตัวมันทันที หันลำกล้องตามตัวมันไปมา นิ้วชี้ขวาเหนี่ยวไกปืนไว้ แต่ก็เลิ่กลั่กเมื่อเห็นลีลาวิ่งของมัน

            ดันได้ไรเฟิลลูกเลื่อนแบบเก่ากึกมา (ยิงนัดนึงต้องดึงลูกเลื่อน เอากระสุนเก่าออกจากลำกล้องก่อนจะยิงอีกนัดได้ ) ถ้าได้ปืนกลฟลูออโต้(ปืนกลที่เห็นได้ตามหนังทั่วไป)มาละก็….. คิดในใจขณะตั้งสมาธิเล็งเป้าความจริงเขาอยากได้ปืนที่ดีกว่านี้ งานจะได้ง่ายขึ้นหน่อย

“ ยิงสิฟะ มัวเลิ่กลั่ก อ้ำๆอึงๆ อยู่ได้ มั่นใจก็ยิงไปเลย ! ”  วาชิลลี่ตะคอกห่ามๆ ขณะที่ตัวเองกำลังใช้สมาธิบังคับทิศทางรถจักรยานยนต์

ปัง !  เด็กหนุ่มกะเส้นทางวิ่งมันแล้วยิงดักหน้า ลั่นกระสุนยาสลบนัดแรกออกไป

ทว่าแค่เฉียดตัวสุนัขทำมันล้มกลิ้งไปกับพื้น 2 ตลบก่อนจะกระโจนขึ้นมาวิ่งต่อ จังหวะนั้นเองความเร็วของมันตกลงไปแวบนึง พอให้ราเอลเล็งยิงได้อย่างมั่นใจ ขณะกำลังจะเหนี่ยวไกนั้นเอง

ลุงวาชิลลี่กลับเอี้ยวมอไซต์หลบก้อนหินก้อนเบอเริ่มตรงหน้า ทำเอาราเอลเสียศูนย์เล็ง ชวดโอกาสไปอย่างน่าเสียดาย

 

เด็กหนุ่มถึงกับหน้าเสียวัยรุ่นเซ็งในบัดดล ตวาดใส่ลุง

“ อะไรฟะ ! ลุง ”

ลุงเองก็ตวาดกลับมา เพ่งสมาธิบังคับมอไซต์ต่อ

“ โว้ย โทษที ไม่งั้นมอไซต์ชนหินพลิกคว่ำ ประกันไม่เครมแน่ !  ”

เด็กหนุ่มยอกย้อนกลับไป ก่อนจะทำท่าเล็งปืนใส่เป้าหมายต่อ

“ง้อประกันไมลุง ถึงรถพัง กระทรวงกลาโหมแห่งราชอาณาจักรก็ออกให้อยู่แล้วนิ  ”

ลุงวาชิลลี่ได้ยินเช่นนั้นก็ถอนหายใจเถือกใหญ่ ตะคอกใส่ราเอลน้ำเสียงรำคาญสุดขีด
“แต่ถ้าแกลอยไป หัวกระแทกพื้นคอหัก ต่อให้ทบวงไหนๆทุ่มงบให้ทั้งหมดก็ชุบชีวิตแกไม่ได้ ยิงมันเร็วๆเข้า ลุงอยากกลับไปกินข้าวฝีมือลูกเต็มทนแล้ว ”
“กินยาสลบก่อนมั้ยลุง !? ” ราเอลเกิดหมั่นเขี้ยวขึ้นมา หันกระบอกปืนจ่อหลังลุงแก

ลุงวาชิลลี่ตวาดกลับใส่เด็กหนุ่ม น้ำเสียงเย้ยหยันท้าทายสุดขีด
“ ลองดูดิวะ มอไซต์คว่ำแน่ ในระดับความเร็วขนาดนี้ ไม่เสียดายชีวิตก็เอา ”

ก่อนจะยิงหมาอยากยิงคนปากหมาก่อนจริงวุ้ย ราเอลสบถในใจแต่ก็ไม่กล้าทำ นอกจากจะเสี่ยงตายแล้ว ขืนเรื่องเข้าหูพ่อรับรองงานเข้าแน่นอน พอเล็งปืนไปทางสุนัขต่อ กลับเห็นเบื้องหน้ามีดงต้นไม้จำนวนมากอยู่  อีกประมาณสามนาทีเจ้าหมานั่นจะวิ่งถึงดงนั่นแล้ว เด็กหนุ่มชี้บอกลุงทันที

“ เฮ้ย ลุง นั่นมันสวนนิน่า ”

 

ลุงวาชิลลี่พยักหน้ายอมรับมันพลางกล่าวชื่มชม หากมันเข้าไปได้ มอไซต์ของตามไปไม่ได้อย่างแน่นอน

 

“ ดูท่ามันจะเข้าไปหลบในนั้นสินะ ฉลาดมาก ! ”

 

วาชิลลี่เห็นท้องฟ้าเริ่มมืดสลัว ยามโพล้เพล้มาเยือน ประกายดวงดาวบนเริ่มเลือนลางแล้วย้ำกับเด็กหนุ่ม

“ ยิงมันให้ได้เร็ว ไม่งั้นยาวแน่ ดวงอาทิตย์จะตกแล้วนะ ! ”

เด็กหนุ่มทำหน้ารำคาญ ตวาดใส่ลุงอย่างเสียอารมณ์

“  ลุงก็มายิงเองสิครับ ! ปืนไรเฟิลทีละนัด ยิงบนมอไซต์ที่ขับเลี้ยวไปมา แถมเป้าหมายวิ่งสลับฟันปลา ผมไม่ใช่นักแม่นปืนระดับพระกาฬนะครับ ”

วาชิลลี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา

“ ไอ้แซนเดอร์สันเอ้ย อุตส่าย้ำแล้วย้ำหนา ว่าน่าจะให้ปืนเกรดดีๆ กว่านี้กับราเอล เป็นไงละเอ็ง  ”  แล้วบ่นพึมพำกับตัวเอง ทำเอาราเอลหยักไหล่ถอดหายใจสีหน้าเซ็งเป็ดตามๆกัน

ในที่สุดเจ้าหมาตัวนั้นก็วิ่งเข้าดงต้นไม้ไป บรรยากาศโพล้เพล้ทำให้ภายในดงนั้นมืดสลัว แทบไม่เห็นอะไรในนั้นเลย ทั้งคู่จำต้องหยุดมอไซต์ จอดไว้หน้าดงต้นไม้ ลุงแกถอนหายใจเหลียวมามองราเอล

“ เอาไงต่อดีละ !? ”

เด็กหนุ่มถอนหายใจเล็กน้อยแล้วโดดลงจากเบาะที่นั่ง

“ เดี๋ยวผมจัดการต่อเอง  ” พูดจบราเอลก็เดินเข้าดงไม้หายลับเข้าไป

“ เอ้อ ! กลับ มาให้ครบสามสิบสองละ ” เห็น เช่นนั้น ลุงวาชิลลี่ลงไปนั่งพิงมอไซต์คู่ใจ  ควักไปท์ยาสูบแห่งยุคนี้มาไม่ต้องจุดไฟไม่มีควันกับกลิ่นและสารเคมีที่เป็นอันตรายรบกวนคนรอบข้างจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาสูบฆ่าเวลา

……………………………………………………. ทางด้านราเอล …………………………………………

บรรยากาศภายในดงไม้เงียบสงัด แลได้ยินเสียงฝีเท้าของตนลงบนพื้นหญ้ากับแมลงเรไรร่ำร้องแมลงเล็กบางพวก สร้างความรำคาญบินขวักไขว่เกาะหน้า เด็กหนุ่มเลยใช้มือปัดไล่มันมองสำรวจบรรยากาศโดยรอบ เด็กหนุ่มรู้สึกเอะใจบางอย่างเอามือลูบเปลือกไม้ที่แลคุ้นตาบริเวณนั้นดู สำรวจพินิจไปมา ใบและผลลักษณะเดียวกับต้นเนื้อหมูในตอนนั้น ทราบโดยทันทีว่านี่คือสวนต้นไม้ผลเนื้อสัตว์ของหมู่บ้านไหนสักแห่งแน่นอน  ว่าแล้วเขาก็เดินต่อไปกระทั่ง ……..

เสียงครางสุนัขหงอยแว่วเข้าหู….

ทันทีที่ได้ยินก็หยุดก้าวเท้าโดยพลัน หายใจแผ่วเบาลง ก้าวเท้าลงพื้นอย่างนุ่มนวล เงี่ยหูฟังเสียงครางนั่น เดินตามเสียงไปสัก พัก เริ่มเห็นร่างเงาเลือนลางกับดวงตาแวววาวสะท้อนแสงในความมืดสองจุดอยู่ไม่ ห่างออกไปนัก จึงรีบเอาหลังพิงต้นไม้ยื่นหน้าแอบมองออกไป เล็งปืนไปที่เงานั่นอย่างเงียบเชียบ

ทว่า……..

” หงิง หงิง ”

พอเห็นภาพสุนัขตัวนั้นกำลังซุกตัวหดตัวใต้พุ่มไม้เล็กๆพุ่มนึงเพื่อหลบลมหนาวที่กำลังจะมาเยือนในยามค่ำคืนวางซากไก่ผู้เคราะห์ร้ายไว้ข้างกาย เลียรอยแผลถากที่ขาซ้ายหลังของมัน ร้องครางด้วยความเจ็บปวด

เขากลับยิงมันไม่ลงเพราะความรู้สึกสงสาร …..  แต่ดันเผลอ ลดปืนไปกระทบพื้น สุนัขตัวนั้นได้ยินหูผึ่ง ดวงตาเรืองแสงจับจ้องมองมาต้นเสียง รีบลุกขึ้นหางตั้งตรงฟูชี้ขึ้นโดยพลัน  วางขาอย่างมั่นคงตั้งท่าพร้อมสู้พลางแยกเขี้ยวขู่

เด็กหนุ่มเห็นเช่นนั้นเลยตัดสินใจเดินออกมาประจานหน้ากับมัน
“ เย็นไว้เจ้าตูบ ข้าไม่ได้มาร้ายนะ แต่จะพานายไปยังบ้านหมาจรจัด จะได้ไม่ต้องเร่ร่อนหาอะไรกินเองยังงี้ไง มีที่นอนอุ่นๆให้ มีเพื่อนเล่น ”  เด็กหนุ่มตบมือ พูดเกลี้ยกล่อมมันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

พอ ได้ยินเช่นนั้นสุนัขตัวนั้นทีท่าสงบลงลดหางที่ตั้งตรงค่อยๆอ่อนลงมา เด็กหนุ่มลองก้าวเท้าเข้าไปดู ทว่าแค่ทำท่าจะก้าวเข้าไปมันก็แยกเขี้ยวขู่ทันที จึงต้องหยุดเดิน

ราเอลเหลือบเห็นปืนในมือมองมันสักพักจึงพยักหน้ากับตัวเอง

“  โอเคๆ กลัวเจ้านี่ใช่ไหม  !?   ”  ระหว่างที่เกลี้ยมกล่อม เขาถอดแม็กปืนมา ควักกระสุนยาสลบออกมาหนึ่งนัดแล้วโยนปืนออกไปให้ห่างตัว

สุนัขหัวขโมยเขม็งใส่ไม่กระพริบตาแม้แต่นิดเดียว สีหน้านิ่งเฉย ไม่แสดงทั้งความเกรี้ยวกราดหรือเชื่องทั้งสิ้น

เด็กหนุ่มตัดสินใจก้าวเข้าไปดูอีกที ทว่าเพียงแค่ยกเข่าก้าวไปข้างหน้า มันก็แยกเขี้ยวใส่ทันที

ระหว่างที่มืดแปดด้านคิดแผนไม่ออก บังเอิญเหลือบเห็นต้นไม้เนื้อมากมายในบริเวณนี้ ความคิดได้แล่นขึ้นมาในหัวทันที รีบใช้เท้าขวาถีบลำต้นของต้นที่ใกล้ที่สุดสุดแรง จนยอดมันแกว่งสั่นไหวไปมา ทำเอาหมู่นกที่ทำรังบริเวณนั้นต่างโบยบินออกจากรังด้วยความแตกตื่น

กระทั่งผลเนื้อหมูหลุดออกจากก้าน หล่นลงหัวซ้ำรอยเดิมทำเอาซะหัวโนช้ำนิดนึงแล้วเด้งตกลงพื้นไป

หล่นใส่หัวตูอยู่ได้ เขา สบถกับความซวยของตนเการอยช้ำบนหัว พลางก้มตัวหยิบผลเนื้อหมูที่ว่านั้นด้วย สายตาจับจ้องเจ้าตูบนั่นด้วยใบหน้ายิ้มแย้มไม่ให้มันเกิดความระแวงหลังจากหยิบมันผลนั่นขึ้นมา เด็กหนุ่มใช้กระสุนยาสลบปลายแหลมเจาะเปลือกผลเนื้อผลนั้นจนเกิดเป็นรูโบแล้ว แกะปลอกส่วนที่บรรจุยาสลบออกมา เทเข้าไปในผลจากนั้นก็กลิ้งมันเข้าไปหาเจ้าตูบอย่างนิ่มนวล
เจ้าตูบผงะเล็กน้อยด้วยความหวาดระแวง ไม่ไว้วางใจ แต่กลิ่นคาวเลือดและเนื้อสดภายในนั้นช่างยั่วต่อมอยากอาหารของมัน

มันเข้ามาดมอย่างกล้าๆกลัวๆ กลิ่นเนื้อสดได้ปลุกสัญชาตญาณความอยากอาหารเพื่อดับความหิวโหยที่อัดแน่นเต็มกระเพราะ

ในที่สุดมันก็ทนความอยากไม่ไหว น้ำลายสอเต็มปากใช้ขาหน้าล็อกผลนั้น เขี้ยวฉีกเปลือกของมันด้วยคมเขี้ยว กลืนเนื้อสุกรภายในผลลงท้องจนหมด

เด็กหนุ่มยืนยิ้มกอดอกมองมันอย่างสบายอารมณ์ ตอนนี้เพียงแค่รอเวลาเท่านั้น
เจ้าตูบกินจนอิ่มแปร่สักพัก ยาสลบเริ่มออกฤทธิ์ ออกอาการยืนเซ ประคองตัวไม่อยู่ ลงไปนอนกลับพื้น หรี่ตาลงหลับปุ๋ยลงในที่สุด

 

………………………………………………………………………………………………………………………………………..

“ ฟู่ !! เจ้าหนูนั่นหายไปนานจังแฮะ วันนี้จะได้กลับไหมเนี่ย เฮ้อ ! ” ลุงวาชิลลี่นั่งสูบไปท์ข้างมอไซต์ พ่นควันใสออกจากปาก สีหน้าผ่อนคลายจากฤทธิ์ยาสูบ

ระหว่าง ที่แกกำลังบ่นเป็นหมีกินผึ้งสักพัก เสียงย่ำเท้าออกมาจากดงไม้ ค่อยๆใกล้เข้ามา จนเห็นเงาคนกำลังแบกอะไรบางอย่างบนบ่าขวา มือซ้ายถืออะไรบางอย่างขนาดพอกับไก่อยู่
แกเห็นเงานั่น ก็เดาได้ว่าคือใคร ยิ้มอย่างดีอกดีใจ รีบเก็บไปท์ลงกระเป๋าเสื้อ ลุกขึ้นมาสตาร์ทจักรยานยนต์ไว้คอยท่า
เด็กหนุ่มสะพายปืนแบกร่างสุนัขบนไหล่ขวา มือซ้ายกำซากไก่ เดินออกมาจากดงไม้

“ ได้ฤกษ์กลับบ้านซะที รีบขึ้นมาเร็ว !  ลุงหิวไส้แทบขาดละ ”  วาชิลลี่หันหลังมาบอกราเอล ขณะที่ตนพร้อมบิดมอไซต์เต็มทีแล้ว

เด็ก หนุ่มยิ้ม เงยหน้ามองหมู่จันทราสีฟ้ามรกต และดวงดาวบนน่านฟ้าอันงดงามก็ถอนหายใจออกมา พอขึ้นซ้อนหลัง มอไซต์ได้ออกตัวด้วยความเร็วสูงทันที

วันที่แสนวุ่นวายวันนึงของเด็กหนุ่มจบลงเสียที แต่การผจญภัยของราเอลกำลังจะเริ่มต้นขึ้น…….

ระหว่างที่ซ้อนมอไซต์ เด็กหนุ่มเกิดอยากหยอกแกด้วยความหมั่นเขี้ยว ยื่นซากไก่แนวหน้าแก

“ กินไก่ดิบ รองท้องหน่อยมั้ยลุง  ”
“ เดี๊ยะ ! เอ็งโดน  ”  ลุงแกตอกกลับมาทันควัน

…………………………….      ไกลออกไปนั้นเอง        ………………………..

บุคคล ลึกลับยืนอย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางความมืดเงามืดนั้นได้ปกปิดหน้าตา รูปพรรณ และ เสื้อผ้าที่เขาใส่จนหมดสิ้น เห็นเพียงริมฝีปากอันแห้งผาก ซีดเซียวดังซากศพ กำลังส่องกล้องทางไกลส่อง มอเตอร์ไซต์ที่ค่อยๆวิ่งห่างออกไปจนลับตา

“ หึ ๆ ๆ ๆ ”  บุคคลลึกลับนั่นหัวเราะในคอเบาๆ แสยะยิ้มออกมา