นักเดินทางท่องเวลา

“5… 4… 3… 2… 1”
ผลแอ๊ปเปิ้ลเบื้องหน้าหายวับไปกับตา
ไม่ถือเป็นสิ่งที่เกินความคาดหมาย เสียงปรบมือกึกก้องในบัดดล
สุพจน์ ผู้ประกาศขั้นตอนการปฏิบัติงาน อดเหลือบมอง นิวัติ นักวิทยาศาสตร์หนุ่มไฟแรง ที่เป็นเจ้าของและหัวเรี่ยวหัวแรงทั้งหมดของโครงการนี้ ไม่ได้
เขาเห็น นิวัติ อมยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
“และในอีก…” สุพจน์ พูดใส่ อินเตอร์คอม
ผู้เฝ้าชมนับร้อยเงียบกริบลงในทันได
และเหมือนจะหยุดหายใจเสียด้วยซ้ำ
“3… 2… 1…”
ผลแอ๊ปเปิ้ลสีแดงสด กลับมาอยู่ในสถานที่ และ สภาพที่ควรจะเป็น
เสียงไชโยโห่ร้องดังขึ้นอย่างกึกก้อง
ผลแอ๊ปเปิ้ล ได้เดินทางข้ามเวลาไปในอนาคต
มันไปใน 2วินาที ข้างหน้า
แต่จะเป็น 2วินาที ที่เปลี่ยนแปลงโลกไปตลอดกาล
…
จากภาพถ่ายความเร็วสูง
ผลแอ๊ปเปิ้ลสั่นไหวอย่างรุนแรงในกรอบแคบๆ
ความถี่การสั่นไหวเข้าใกล้ความเร็วแสง
ก่อนการเดินทาง
นั่นก็เป็นไปตามที่นิวัติคาดหวังไว้
เขาไม่สามารถสร้างลานวิ่งให้รองรับการเร่งวัตถุเข้าสู่ความเร็วแสงได้
ทางออกของเขาคือ เร่งความถี่พื้นฐานของอะตอม
…
รอบห้องทดลอง ผนังแก้วรูปผลึก ฝูงชนยื้อแย้งกันเข้าจับมือกับ นิวัติ ราวกับเป็นดาราผู้ยิ่งใหญ่
แต่เขาก็เป็นผู้ยิ่งใหญ่จริงๆนั่นละ เพราะเขาเป็นผู้ผลิต จักรกลท่องเวลา เป็นเครื่องแรกของโลกนี่นา
จากผลสำเร็จของการเคลื่อนย้ายสิ่งต่างๆผ่านกาลเวลา
ไม่ว่าจะเป็น ผลแอ๊ปเปิ้ลในการเคลื่อนย้ายครั้งแรก
หนู, สุนัข, ลิงชิมแปนซี และ ลิงอุรังอุตัง
บริษัทท่องเที่ยวต่างจ่อคิวขอเป็นสปอนเซอร์ และผู้ร่วมธุรกิจ ในวงเงินมากว่า ล้านล้านล้าน ดอลลาร์
และวันนี้จะเป็นวันสำคัญอีกวันหนึ่ง
นิวัติ จะเป็นนักท่องเวลา คนแรกของโลก
…
การตรวจสอบ ทบทวนกระบวนการเกิดขึ้นอีกครั้ง ก่อนการเดินทางครั้งสำคัญ
วิไลวรรณ แฟนสาวและเพื่อนร่วมงาน ถามนิวัติอยู่หลายครั้งว่า ควรจะใช้คนอื่นเดินทางแทนก่อนเขาหรือไม่ เพราะเขาสำคัญเกินไป
แต่นิวัติกลับตอบว่า “ถ้าคุณมีโอกาสเป็นนักท่องเวลาคนแรกของโลก คุณจะสละโอกาสนั้น หรือไม่”
นั่นก็จริงของเขา
…
“เริ่มต้นด้วย การเดินทางไปในอนาคตของสามวินาทีข้างหน้า”
สุพจน์ ประกาศ ผู้ชมนับพนคนในพื้นที่ทดลองเงียบกริบ
ยังไม่รวมอีก หลายล้านคนทั่วโลก
“ใน 5… 4… 3… 2… 1”
ร่างของนิวัติ ในชุดสีขาวโพลน ที่ยืนอยู่กลาง ห้องผลึกแก้ว หายวับไปในพริบตา
คราวนี้ สรรพเสียงกลับยิ่งเงียบกริบ ยิ่งกว่าเดิม
บางคนเริ่มสวด ภวนา
บางคนเหมือนจะหยุดหายใจ
“และในอีก…” สุพจน์ ประกาศ
“3… 2… 1”
นิวัติ ปรากฎร่างกลับมายืนอยู่ที่เดิม
ก่อนจะทรุดฮวบลงกองกับพื้น
เสียงกรีดร้องดังขึ้นทั่วไป
“พยาบาล… พยาบาล…” วิไลวรรณ ร้องเสียงหลง
สัญญาณเตือนภัยดังขึ้น ประตูห้องผลึกแก้วเปิดออก ก่อนทีมช่วยเหลือ กรูกันเข้าไป
…
สุขภาพร่างกายของนิวัติ ยังคงสมบูรณ์แข็งแรง เป็นปกติทุกประการ
แต่…
…
ในห้องทำงานที่กองเอกสาร วางทิ้งระเกะระกะ
ภาพ นิวัติ ในห้องบุนวมสีขาว ถูกฉายขึ้นผ่านจอมอนิเตอร์
ผ่านมาสี่ปี หลังจากการเดินทางครั้งสำคัญ
นิวัติ ถูกทดสอบ และ ระบุว่า เสียสติ
วันนี้ คือวันที่ งบประมาณการทดลอง สิ้นสุดลง
รัฐบาลประกาศว่า การค้นคว้าล้มเหลว และ นิวัติ ไม่มีคุณค่าเพียงพอที่จะให้เงินสนับสนุนอีกต่อไป
วิไลวรรณ เก็บของเงียบๆ อยู่กับ สุพจน์
นักวิทยาศาสตร์ เพื่อนร่วมงาน สองคนสุดท้ายของ นิวัติ และโครงการเปลี่ยนโลก ของเขา
“เราไม่เคยได้มีโอกาส ตรวจสอบสภาพจิต ของ วัตถุทดสอบ เลยสักครั้ง” สุพจน์ เอ่ยปากขึ้นด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน
เขาหมายถึง ผลแอ๊ปเปิ้ล, หนู, สุนัข, ลิงชิมแปนซี และ ลิงอุรังอุตัง
วิไลวรรณ ได้แต่ส่ายหน้า และ ยิ้มเยาะ สมเพช ตนเอง
หล่อนเงยหน้าขึ้นมอง มอนิเตอร์
นิวัติ มองย้อนกลับมาด้วยสายตาเหม่อลอย
“มันอีกแค่นิดเดียวเท่านั้น … ถ้าเราไม่ได้งบประมาณต่อ เราก็ไม่มีโอกาสจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น” สุพจน์ หยุดเก็บของ ตัวสั่นเทา
“พอได้แล้ว สุพจน์” วิไลวรรณ เค่นเสียง
“แต่ว่า …”
“ฉันบอกว่า พอได้แล้ว ไง” วิไลวรรณ ถอนหายใจ “ฉันรู้อยู่แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
“อะไรนะ” สุพจน์ ร้องเสียงหลง “แล้วมันคืออะไรกัน …”
“มันเป็นหลักการพื้นฐานที่เราหลงลืมกันไปนั่นเอง สุพจน์” หล่อนอธิบาย
” ขณะที่วัตถุ เคลื่อนที่เข้าใกล้ความเร็วแสง และมวลเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ อีกสิ่งหนึ่งที่ช้าลงก็คือ เวลา ”
” เช่นเดียวกับการทดลองพิสูจน์ ทฤษฎีสัมพันธภาพ ที่เวลาเดินช้าลงในความเร็วที่เพิ่มขึ้น ”
” แต่เราไม่เคยมองมันในมุมมองของผู้เดินทาง เวลาของเขาเดินช้าลง แต่เราไม่คิดว่า ความสามารถในการรับรู้เวลาของผู้เดินทางนั้น คงเดิม ”
” เวลาของนิวัติ ในขณะที่เดินทางด้วยความเร็วแสง … เทียบได้ว่าเวลาของเขากลับกลายเป็น อนันต์ ”
หล่อนทอดถอนหายใจ
” คนเราจะอยู่คนเดียวด้วยเวลาที่เป็น อนันต์ แบบนั้นได้อย่างไร ”
เหลือบมองนิวัติ ด้วยสายตาเศร้าสลด
นิวัติ มองกลับมาด้วยสายตาอันว่างเปล่า
” หากเทียบกัน กับการเดินทางสามวินาทีของนิวัติ ก็คงเทียบได้กับการเดินทางไปนรกในช่วงเวลา กัลป์ หนึ่งนั่นเอง ”
…
ห้องทดลองปิดไฟเงียบ
ไม่มีใครพูดถึงการสร้าง Time Machine อีก
อย่างน้อยก็ช่วงเวลานี้
มนุษย์ย่อมมีความทะเยอทะยาน อยู่เสมอ