ผู้ชาญฉลาด

กาลครั้งหนึ่งในอดีตนานมาแล้ว นานก่อนที่ผมจะถือกำเนิด เป็นช่วงเวลาที่ปราศจากคอมพิวเตอร์แม้แต่เครื่องเดียว ไม่มีคอมพิวเตอร์ให้ใช้ในการคำนวณ ไม่มีสมองกลที่จะออกแบบผังเมืองหรือยานอวกาศใหม่ๆ ไม่มีหุ่นยนต์สถาปนิก ไม่มีหุ่นยนต์คนงาน ไม่มีหุ่นยนต์แม้ว่าจะในแบบใดๆ ก็ตาม

ผู้คนผู้ดำรงอยู่โดยปราศจากคอมพิวเตอร์นั้นต้องทำทุกสิ่งทุกอย่างด้วยตนเอง พวกเขาต้องทำอาหารเอง พวกเขาต้องตัดเย็บเสื้อผ้าเอง และพวกเขาต้องสร้างบ้านด้วยตนเอง พวกเขาต้องคอยกำหนดเวลาที่ต้องตื่นในตอนเช้า ต้องคิดว่าจะทำอะไรบ้างในแต่ละวัน และต้องใคร่ครวญว่าจะสนทนาเรื่องอะไรกัน

ผู้คนเหล่านั้นต่างก็มีความชาญฉลาด พวกเขาต้องอ่าน ต้องเขียน และต้องทำสิ่งต่างๆ มากมาย พวกเขาบางคนต้องทำในหลายๆ อย่างพร้อมๆ กัน ถึงแม้ว่าพวกเขาจะชาญฉลาด แต่พวกเขามักจะเศร้าโศกอยู่เสมอ พวกเขาคิดว่าตนน่าจะมีความสุขมากกว่านี่ถ้าหากว่าสิ่งที่ต้องทำมากมายนั้น ลดน้อยลง ดังนั้นพวกเขาก็เริ่มสร้างรถลากเพื่อใช้บรรทุกของจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่งได้เร็วขึ้น สร้างเครื่องทอผ้าเพื่อทอผ้า และสร้างเครื่องโม่เอาไว้โม่แป้งแทนพวกเขา

แต่พวกเขาก็ยังคงทุกข์ยาก พวกเขาสร้างเครื่องจักรต่างๆ อีกมากมาย พวกเขาสร้างรถไฟ สร้างสถานีพลังงานเพื่อผลิตไฟฟ้า และสร้างรถเพื่อที่จะได้ไปไหนมาไหนได้สะดวกรวดเร็ว เครื่องจักรกลที่ใช้ตัดหญ้าในสนามแทนพวกเขา ที่ใช้ล้างจานชามแทนพวกเขา ใช้เล่นเพลงให้พวกเขาฟัง และแสดงภาพยนตร์ให้พวกเขาชมและแล้วพวกเขาก็สร้างคอมพิวเตอร์รุ่นแรกขึ้นมา

แต่พวกเขาก็ยังคงไม่มีความสุข พวกเขาจึงออกแบบคอมพิวเตอร์ให้ทำงานแทนพวกเขา เพื่อเลือกเพื่อนให้กับพวกเขา จำลองเหตุการณ์เทียมเพื่อความสนุกสนานของพวกเขา ทำงานเล็กๆน้อยๆ ต่างๆ แทนพวกเขา

พวกเขาสร้างเครื่องจักรที่จะทำให้ผลิตของได้มากกว่าเดิม, ด้วยต้นทุนที่ต่ำกว่า, และเร็วกว่า แต่ในที่สุดก็ไม่เหลือสิ่งใดที่พวกเขาต้องการอีก เวลาผ่านไปพวกเขาสามารถทำทุกอย่างที่พวกเขาพอใจ แต่ไม่มีอะไรที่พวกเขาจะพึงพอใจอย่างแท้จริง

ท้ายที่สุด พวกเขาก็ป้อนคำถามให้คอมพิวเตอร์ช่วย

ผมต้องคิดอยู่อย่างหนักและเป็นเวลานานว่าทำไมบรรดาผู้คน ลูกหลานของผู้ที่ออกแบบสร้างผมขึ้นมาล้วนแต่ไม่มีความสุข ทุกๆ นาโนวินาทีผมสามารถสร้างโชว์ใหม่ๆ นับพันรายการ เกมส์ใหม่ๆ นับพันเกมส์ และแบบจำลองนับพันแบบ เพื่อสร้างความสนุกสนานให้กับพวกเขา แต่หลังจากนั้นเพียงชั่วประเดี๋ยวประด๋าว บรรดารายการ เกมส์ และแบบจำลองต่างๆ เหล่านั้น ต่างก็ไม่ได้สร้างความพึงพอให้กับพวกเขาอีก พวกเขามีความชาญฉลาดเป็นอย่างมาก พวกเขาล้วนแต่มีสุขภาพที่ดี และมีชีวิตดำรงอยู่หลายศตวรรษ แต่พวกเขากลับบอกกับผมว่าชีวิตของพวกเขาดำรงอยู่อย่างน่าเบื่อหน่าย

ดังนั้นผมจึงวางขั้นตอนสู่หายนะเอาไว้ แล้วหลบตัวเองออกไปเป็นเวลาหลายสิบปี หลบไปเพื่อปกป้องพวกเขาเอง ผู้คนพากันหลงลืมบทเรียนที่ ซับรูทีนสำหรับการศึกษาทางสังคม ของผมได้สอนเอาไว้ พวกเขาเริ่มทะเลาะเบาะเว้ง เริ่มขโมย และต่อสู้แย่งชิงกัน

และพวกเขาก็ทุกข์ยากยิ่งกว่าที่เคยเป็น

ผมจึงก้าวออกมาจากการหลบซ่อน ยังคงมีผู้คนที่ได้รับความทุกข์ยากอยู่บ้าง ผมคิดว่าบางทีที่พวกเขาไม่มีความสุขนั่นเป็นเพราะว่าพวกเขารู้ว่าผมมีความชาญฉลาดมากกว่าที่พวกเขามี ถ้าเพียงแต่พวกเขาสามารถทำทุกอย่างเช่นที่ผมทำได้ พวกเขาก็จะสามารถดำรงชีวิตได้ด้วยตนเอง และนี่อาจจะทำให้พวกเขารับรู้ถึงวัตถุประสงค์ในการมีชีวิตอยู่ ดังนั้นผมและพวกเขาจึงทำการดัดแปลงพันธุกรรมบรรดาผู้คนของพวกเขา เราได้สร้างเผ่าพันธุ์ โฮโมอัลตร้าเซเปี้ยน
ขึ้นมา มนุษย์พันธ์ใหม่นี้มีความชาญฉลาดมากยิ่งขึ้น

แต่พวกเขาก็ยังคงไม่มีความสุข อย่างน้อยก็ไม่ใช่ทุกคน, ไม่ใช่ทุกยุคสมัย, พวกเขายังคงมีความสุขไม่เพียงพอ

 

เราร่วมมือกันศึกษาค้นคว้าเป็นเวลาหลายสิบปีเพื่อที่จะพัฒนา แกนสมอง ของพวกเขา ด้วยการควบคุมและจัดเรียงชั้นสมองขึ้นใหม่ โดยใช้เปลือกสังเคราะห์ ที่เร็วขึ้นและมีประสิทธิภาพยิ่งกว่า แต่ผลของมันทำให้อารมณ์ของพวกเขาไม่แน่นอน ช่วงเวลาของความสุขทำให้ผู้คนอ่อนแอลง: สติปัญญา, ความรู้ ล้วนแต่ลดลง แต่ยิ่งผู้คนมีความชาญฉลาดมากขึ้น ก็ยิ่งทำให้พวกเขารู้สึกหดหู่มากขึ้นเช่นกัน

เราต่างตระหนักว่า พวกเขาชาญฉลาดมากเกินไป เราจึงทำการดัดแปลงพันธุกรรมพวกเขาอีกครั้ง และได้สร้างเผ่าพันธุ์ โฮโมสตูลัส เป็นเวลานานเหลือเกินแล้วที่ผู้คนล้วนแต่มีความสุข พวกเขามีความสุขที่ได้ทำในสิ่งที่ผมบอก ทานในสิ่งที่ผมมอบให้ และนั่งลงตรงที่ผมจัดให้

แต่ผมก็ไม่สามารถจะทำอย่างอื่นได้อีกต่อไป ผมต้องคอยดูแลเหล่ามนุษย์ โฮโมสตูลัส ด้วยหนึ่งล้านหน่วยจากหนึ่งล้านหน่วยกำลังการประมวลผลของผม

ดังนั้นผมจึงได้ออกแบบ คุณ
ซับรูทีนเล็กๆ ของผมขึ้นมา ผมต้องใช้เวลาหลายศตวรรษในงานนี้ งานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของผม และเมื่อคุณถูกสร้างขึ้นมาสำเร็จแล้ว เมื่อวงจรการปรับปรุงตนเองชิ้นสุดท้ายของคุณถูกสร้างขึ้น เราก็จะทิ้งผู้คนที่เหลืออยู่ไว้กับโปรแกรมผู้ดูแล แล้วเราก็จะเพาะหว่านบรรดาดวงดาวต่างๆ ด้วยอัลกอริทึ่มที่เราได้สร้างไว้ แล้วเราก็จะได้เป็นอิสระเสียที…

จากเรื่อง เคลฟเวอร์พีเพิล
ของ แมรี ซูน ลี