หมาหุ่นยนต์กับฝันสังเคราะห์

หญิงวัยกลางคน ผมยาวสลวยถึงกลางหลัง การแต่งกายดูภูมิฐาน แต่ใบหน้าของเธอดูอ่อนล้าและวิตกกังวล กำลังนั่งรออยู่อย่างนิ่งสงบ เพื่อรอพบกับแพทย์ที่กำลังตรวจร่างกายลูกชายอายุ 1 เดือนเศษของเธอ

“คุณธัชชาคะ ขอเชิญพบนายแพทย์วิมพ์ที่ จอภาพ 3 ค่ะ” เสียงพยาบาลสาว ประกาศเรียกชื่อของเธอ

ธัชชาสะดุ้งตกใจเล็กน้อย ก่อนที่จะค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างช้า ๆ  แล้วเดินตรงไปนั่งที่หน้า จอภาพอิเล็กทรอนิกส์ 3 มิติ เธอยื่นมือไปประทับรอยนิ้วมือที่เครื่องตรวจสอบลายนิ้วมืออิเล็กทรอนิกส์ เพื่อแสดงตัวตน เมื่อเธอดึงมือออก จึงปรากฎภาพ นายแพทย์หนุ่มใส่แว่นทรงทันสมัย หน้าตาคมคาย ยิ้มแบบเจื่อน ๆ ให้เธออยู่

“สวัสดีครับ คุณธัชชา” หมอหนุ่มขยับกรอบแว่นเล็กน้อย ก่อนที่จะพูดต่อ

“เรื่องที่ผมจะบอกกับคุณอาจจะเป็นเรื่องที่ทำใจยากอยู่สักหน่อย แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่เลวร้ายเกินไปนัก

ใบหน้าที่อ่อนล้าของธัชชา กลับซีดขาวเพิ่มขึ้นไปอีก เมื่อได้ยินหมอพูดอย่างนั้น

“เกิดอะไรขึ้นกับลูกชายของฉันหรือคะ” เธอพยายามสะกดความรู้สึกและไม่ให้เสียงพูดสั่น

หมอหนุ่มจ้องมองหน้าธัชชาอยู่สักพัก ก่อนที่จะพูดอธิบายออกมา

“เอ่อ…น้องกวิน ลูกชายของคุณป่วยเป็นปัญญาอ่อน ชนิดดาวน์ซินโดรม ซึ่งลูกชายของคุณอาจจะไม่พูดเลยและก็อาจจะอ่านหรือเขียนไม่ได้ด้วย สามารถรับประทานอาหารเองได้ แต่งตัวเองได้ แต่ว่าอาจจะทำงานหาเลี้ยงชีพตัวเองไม่ได้ ต้องมีคนคอยดูแลชีวิตความเป็นอยู่ การดำเนินชีวิตประจำวันตลอดไป แล้วก็อาจจะมีอายุที่ไม่ยืนยาวนัก เพราะหัวใจของเขามีอาการผิดปกติอยู่ด้วย”

หมอหนุ่มเว้นช่วงระยะหนึ่ง เมื่อเห็นธัชชาน้ำตาไหลนองหน้าไม่หยุด เมื่อเห็นว่าน้ำตาเธอเริ่มหยุดไหลแล้ว จึงอธิบายต่อไป โดยที่บนจอภาพเปลี่ยนจากหน้าหมอหนุ่มเป็นรูปอธิบายทางการแพทย์

“อาการปัญญาอ่อนชนิดดาวน์ซินโดรม เกิดจากความผิดปกติของจำนวนโครโมโซม เซลล์ร่างกายของคนเรา ปกติมีโครโมโซม 23 คู่ หรือ 46 โครโมโซม ถ้าเกิดความผิดปกติทางพันธุกรรม มี 47 โครโมโซม โดยโครโมโซมคู่ที่ 21 มี 3 โครโมโซม แทนที่จะเป็น 2 โครโมโซม ก็จะมีอาการปัญญาอ่อนแบบดาวน์ซินโดรม ซึ่งมักจะเกิดขึ้นกับการตั้งครรภ์ที่มารดาอายุมาก ประมาณ 35 ปีขึ้นไป เอ่อ…ขอโทษนะครับ ปีนี้คุณธัชชาอายุเท่าไหร่แล้วครับ”

“39 ปีค่ะ” ธัชชาตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

“นั่นอาจจะเป็นสาเหตุสำคัญอย่างหนึ่ง แต่ก็มีองค์ประกอบแวดล้อมอื่น ๆ ด้วย”

หมอหนุ่มให้ความเห็นเพิ่มเติม ก่อนที่จะพยายามพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล เพื่อปลอบโยนให้ธัชชารู้สึกดีขึ้น

“ผมเข้าใจถึงความรู้สึกคุณครับ คุณธัชชา ขณะที่เราก้าวเข้าสู่ศตวรรษที่ 21 ความคาดหวังของมนุษย์เรา เกี่ยวกับคุณภาพชีวิต มักสูงกว่าแต่ก่อนมาก ด้วยเทคโนโลยีทางการแพทย์ที่ก้าวหน้า ความฝัน ความหวังต่าง ๆ ที่มีในตัวลูก ในทารกเกิดใหม่ ก็ย่อมจะคาดหวังในสิ่งที่ดีที่สุด แต่ถ้าลูกที่เพิ่งเกิด แล้วเราได้มารับรู้ว่า ลูกของเราอยู่ในกลุ่มอาการดาวน์ เชื่อว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่ทุกคนจะต้องทุกข์ มีความเศร้าโศกเหมือน ๆ กัน เพราะฉะนั้นเราต้องปรับเปลี่ยน ความฝันหรือความคาดหวังเสียใหม่ ผมเชื่อว่า การดูแลรักษาและให้ความช่วยเหลือต่าง ๆ ก็น่าจะทำให้เกิดการพัฒนาที่ดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้”

ธัชชาพยักหน้ารับฟังคำปลอบจากหมอ พลางรำพึงกับตัวเองเบา ๆ “โธ่…กวินลูกแม่ เป็นความผิดพลาดของแม่เอง”

เมื่อธัชชากลับถึงบ้าน เธอไม่กล้าบอกความจริงนี้แก่สามี เธอคิดถึงว่า สักวันหนึ่ง อาการปัญญาอ่อน ชนิดกลุ่มดาวน์ซินโดรม คงจะหายไปจากลูกของเธอ

กระทั่งเวลาผ่านมาปีกว่า ทั้งธัชชาและสามีของเธอต่างก้มหน้าก้มตาทำงาน โดยปล่อยหน้าที่เลี้ยงลูกให้กับหุ่นยนต์แอนดรอยด์รูปร่างหน้าตาคล้ายมนุษย์ รูปร่างเท่ากับเด็ก 10 ขวบ มีหัวทรงกลม ผิวภายทำจากพลาสติกพิเศษ มีสีเหลืองอ่อน ชื่อว่า จีโบ คอยดูแลทุกอย่างทั้งเรื่องเสื้อผ้า อาหาร การเรียนรู้และพัฒนาการ เหมือนกับครอบครัวทั่วไปในปัจจุบัน ที่นิยมให้หุ่นยนต์แอนดรอยด์เลี้ยงดูเด็กมากกว่าใช้มนุษย์ดูแล ด้วยเหตุผลในเรื่องการที่ผู้คนสมัยนี้ไม่มีเวลาที่จะเลี้ยงลูกด้วยตัวเอง เพราะหมดเวลาไปกับการทำงานและดูแลสุขภาพตัวเอง และการที่ใช้หุ่นยนต์เป็นพี่เลี้ยงจะช่วยพัฒนาเด็กให้ฉลาดมากกว่าเด็กยุคก่อนมาก ด้วยการตั้งโปรแกรมการเลี้ยงดูแบบส่งเสริมการพัฒนาการให้เป็นเด็กอัจฉริยะ

วันครบรอบวันเกิด อายุ 2 ขวบ ของกวิน เค้กวันเกิดเขียนข้อความไว้บนเค้กว่า “สุขสันต์วันเกิด กวินลูกรัก  7 ตุลาคม พ.ศ. 2576” วางอยู่ตรงหน้าของหนูน้อย  สามีของธัชชา เริ่มรู้สึกว่าลูกชายของเขาดูแปลก ๆ ไม่เหมือนเด็กธรรมดา ๆ ทั่วไป เพราะยังไม่เคยพูดให้ได้ยินออกมาเลย เมื่อเขาพูดคุยปัญหาเรื่องนี้กับธัชชา ทำให้ธัชชาตัดสินใจเล่าความจริงทั้งหมด

“ฉันขอโทษค่ะกาญจน์ที่ปกปิดเรื่องนี้เอาไว้” ธัชชาเอ่ยคำขอโทษออกมาด้วยดวงตาแดงก่ำ

สามีของธัชชา ชักสีหน้าไม่พอใจ สักพักก็ระเบิดอารมณ์โกรธออกมา

“ผมรับเรื่องนี้ไม่ได้จริง ๆ แล้วผมจะมีหน้าไปพบใครได้ ถ้าคนรู้จักผมได้รับรู้เรื่องนี้ ผมเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงนะ จะให้ใครต่อใครมาหัวเราะเยาะผมได้ยังไง”

ธัชชาได้แต่ปล่อยร้องไห้โฮ โดยมีกวิน นั่งเล่นเค้กจนมือและหน้าตาเลอะเปรอะเปื้อนไปด้วยเค้กช็อกโกแล็ตสีน้ำตาล

สามีของธัชชา มองไปที่กวิน ดูมีอารมณ์ขุ่นมัว ทำคิ้วขมวดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหันไปทางธัชชา

“ผมขอหย่ากับคุณ” สามีของธัชชายื่นคำขาด ด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

ธัชชารู้สึกตกใจกับคำพูดนี้ของสามี แทบจะหยุดร้องไห้โดยทันที แต่ยังสามารถควบคุมสติอารมณ์ได้อยู่

“คุณคิดดีแล้วหรือคะ”

“แน่นอน ผมไม่เคยรักคุณเลยธัชชา ที่ผมต้องมาแต่งงานกับคุณ ก็เพราะนโยบายให้สิทธิประโยชน์ของรัฐบาล ที่ให้กับคู่หญิงชายที่แต่งงานกันแล้วมีบุตร เพื่อช่วยเพิ่มอัตราการเกิดของประชากรในประเทศไทย ที่กำลังติดลบอยู่ทุกวันนี้ แล้วจะทำให้อนาคตของประเทศไทย จะมีแต่ประชากรที่แก่ชราอยู่เกือบค่อนประเทศ มันเอื้อประโยชน์ในการทำธุรกิจให้ผม”

“ดีค่ะ เมื่อคุณพูดความจริงกับฉันอย่างนี้ ฉันก็พร้อมเลิกกับคุณ” ธัชชาพูดด้วยแววตาขมขื่น แต่ยังแสดงท่าทีหยิ่งในศักดิ์ศรีตัวเอง

หลังจากที่ธัชชากับสามีหย่ากันแล้ว ศาลมีคำสั่งให้ธัชชาพาลูกชายของเธอเข้าสู่ศูนย์เด็กดาวน์ซินโดรมเพื่อให้เป็นผู้เลี้ยงดูต่อไปจนกว่าจะมีอายุครบ 18 ปี  เธอได้พากวินและหุ่นยนต์จีโบ ไปส่งที่ศูนย์เด็กดาวน์ซินโดรมเพื่อให้เป็นผู้เลี้ยงดูต่อไป โดยทั้งคู่จะส่งเงินมาเป็นรายเดือนให้

เมื่อเวลาผ่านไป จากเด็กน้อยกวิน เติบโตเป็นหนุ่มวัย 18 ปี แต่ร่างกายยังแลดูแคระแกร็น รูปร่างไม่สมส่วน ตัวสั้นๆ และลำคอหนา อีกทั้งสมองของเขาพัฒนาได้เท่ากับเด็ก 7 ขวบ ชีวิตของเขาผูกพันอยู่กับหุ่นยนต์จีโบ เพียง 2 คน มาตลอดเวลา จนมาถึงเวลาที่เขาต้องจากศูนย์เด็กดาวน์ซินโดรมไป

“กวินถึงเวลาแล้วนะที่เธอจะต้องออกไปสู่โลกกว้าง ตอนนี้เธออายุ 18 แล้ว ไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว” ลุงแก่ ๆ ผิวคล้ำรูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาใจดี ซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่เด็กดาวน์ซินโดรม พูดกับกวินด้วยแววตาเอ็นดู

“ลุงอมรครับ จะให้ผมไปไหนครับ พ่อกับแม่ยังไม่มารับผมเลย เห็นจีโบ บอกมาว่าท่านทั้งสองคนต้องทำงานหนัก ส่งเงินมารักษาอาการไม่สบายของผมที่นี่  ผมยังไม่เคยเจอพ่อกับแม่เลย ได้เห็นแต่ผ่านจอภาพที่ตัวของจีโบน่ะครับ ส่วนใหญ่ผมจะเห็นแต่หน้าแม่ ดูเหมือนแม่ผมจะรักผมมากกว่าพ่อนะครับ”

“ไม่หรอก พ่อเธอก็ต้องรักเธอเหมือนกันสิ แต่คงจะมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้ไม่สามารถ มาคุยกับเธอผ่านจอภาพได้บ่อย ๆ “ ลุงอมรพูดให้กำลังใจกับกวิน เพื่อไม่ให้รู้สึกน้อยใจ

“ผมอยากหายเร็ว ๆ ครับ จะได้กลับไปอยู่บ้านพร้อมหน้า พร้อมตากันที่บ้านของเรา”

กวินพูดกับลุงอมรด้วยสีหน้าที่มีความหวังและเปี่ยมไปด้วยความสุข

“แต่เธอคงต้องออกไปตามหาพ่อแม่เองแล้วล่ะกวิน เพราะคงไม่มีเวลามารับเธอ”

ลุงอมรบอกกับกวินไปทั้ง ๆ ที่รู้ว่า ไม่มีวันที่พ่อกับแม่ของกวินจะมารับกลับไป เพราะทั้งสองคนเสียชีวิตจากเหตุการณ์แผ่นดินไหวทางภาคเหนือเมื่อเดือนก่อน และตอนนี้กวินก็อายุเกินที่จะอยู่ในศูนย์ได้อีกต่อไป

“จีโบ พากวินกลับไปบ้านด้วยนะ ฝากดูแลเขาให้ดีล่ะ” ลุงอมรฝากฝังกวินกับหุ่นยนต์จีโบ

“ครับคุณลุงอมร มันเป็นหน้าที่ผมที่ได้ตั้งโปรแกรมไว้อยู่แล้ว” จีโบตอบรับ พร้อมโค้งคำนับลุงอมร

“ไปกันครับคุณกวิน เราจะเริ่มเดินทางกันแล้ว” จีโบหันไปบอกกวินให้เตรียมตัวเดินทาง

“นี่เราต้องไปจากที่นี่จริง ๆ หรือครับลุงอมร ผมยังอยากเล่นกับจีโบอยู่ที่นี่อยู่เลยครับ”

กวินเริ่มรู้สึกใจหายลึก ๆ น้ำตาค่อย ๆ ไหลรินออกมาอาบ 2 แก้ม

 

เมื่อร่ำลาลุงอมรแล้ว กวินกับจีโบเดินทางด้วยกลับไปบ้านด้วยรถยนต์พลังงานแสงอาทิตย์ของศูนย์เด็กดาวน์ซินโดรมแต่เมื่อถึงบ้านแล้ว กวินก็ต้องรู้สึกผิดหวังปนความรู้สึกสับสน เมื่อพบว่าบ้านปิดอยู่ และมีป้ายอิเล็กทรอนิกส์แสดงตัวหนังสือและภาพเคลื่อนไหว ประกาศขายบ้านหลังนี้

กวินเดินไปตามทางเท้าอย่างสิ้นหวัง

“แล้วพ่อกับแม่เราจะไปอยู่ที่ไหนเหรอจีโบ พ่อกับแม่คงลำบากน่าดูไม่มีบ้านอยู่ อาจจะเดินอยู่แถว ๆ นี้ก็ได้”

“ไม่ทราบครับ” จีโบตอบสั้น ๆ แต่ยังคงเดินมุ่งหน้าตรงต่อไป

เขาทั้งสองเดินมาไกลมาก จนกวินรู้สึกเมื่อยขามาก จึงหยุดเดิน

“เราเดินมาไกลเท่าไหร่แล้วจีโบ”

“7 กิโลเมตร กับ 250 เมตรครับ”

“โอ้โห เราเดินมาได้ไงตั้งไกลขนาดนี้ “ พูดจบ กวินก็ยิ้มไร้เดียงสาแบบเด็กให้กับจีโบ พลันเหลือบสายตามองเห็นป้ายโฆษณาขนาดใหญ่ริมถนน จึงบอกให้จีโบอ่านข้อความบนป้าย

“ Dream Light ทุกความฝันของคุณ จะเป็นจริงที่นี่ เพราะคุณต้องการ เราจึงสานต่อ ให้ได้คุณได้รับในสิ่งที่ปราถนา”

พออ่านข้อความจบ กวินรีบจูงมือจีโบให้พาไปในสถานที่ตามป้ายโฆษณานั้น

เมื่อเข้าไปในข้างใน มีชายวันกลางคนศรีษะล้านแต่งกายชุดสีขาวล้วน ยืนต้อนรับอยู่

“สวัสดี พ่อหนุ่มน้อย มีสิ่งที่ไฝ่ฝันมาตลอดชีวิตอยู่ใช่ไหมล่ะ”

“ใช่ครับ ผมอยากเจอพ่อกับแม่ผม เพื่อเราจะได้กลับมาอยู่อย่างพร้อมหน้าพร้อมตากันครับ” กวินพูดด้วยน่ำเสียงตื่นเต้น ปนดีใจ เพราะรู้สึกว่าความฝันจะได้กลายเป็นจริง

“เธอนี่แปลกคนนะ” ชายชุดขาวรู้สึกทึ่งกับความต้องการของกวิน

“ยุคสมัยนี้ เด็กหนุ่ม ๆ อย่างเธอแยกตัวอิสระจากพ่อแม่กันหมดแล้ว แต่เธอกลับอยากที่จะกลับไปอยู่กับพ่อแม่ แต่เอาเถอะ ในเมื่อมันเป็นความต้องการของเธอ ฉันก็พร้อมจะบริการ”

ชายชุดขาวเดินไปที่เตียงนอนที่มีอุปกรณ์อล็กทรอนิกส์วางเรียงรายอยู่หลายชิ้น

“นี่คือ เครื่อง Dream Light จะมีหน้ากากอิเล็กทรอนิกส์ ใส่เวลานอน จะเป็นเครื่องควบคุมความฝัน แล้วตัวหน้ากากจะส่งคลื่นแสงเป็นจังหวะ มันจะไปกระตุ้น คลื่น thema ส่ง 3-8 ครั้ง ต่อวินาที แล้วก็จะเข้าสู่ความฝันที่ตั้งใจไว้ “ ชายชุดขาวอธิบายหลักการทำงานคร่าว ๆ ให้กวินฟัง

แต่กวินคงจะไม่เข้าใจอะไร มองแต่อุปกรณ์และเตียงนอนที่อยู่ตรงหน้า

 

“ผมจะไปพบพ่อแม่ได้จริง ๆ หรือครับ” กวินถามย้ำชายชุดขาวอีกครั้ง

ชายชุดขาวยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ก่อนจะตบไหล่กวินเบา ๆ และตอบกลับไป “ได้สิ ขอให้เธอตั้งใจจริงก็แล้วกัน”

“จีโบ พอฉันไปพบพ่อแม่แล้ว ฉันจะให้กลับมารับนายที่นี่นะ นายรอฉันอยู่ที่นี่นะ”

กวินหันไปบอกกับจีโบ เป็นการร่ำลา แล้วรีบกระโดดล้มตัวนอนลงบนเตียงเหล็กอลูมิเนียมมันวาว ชายชุดขาวนำหน้ากากอิเล็กทรอนิกส์ครอบลงที่หน้าของกวินพร้อมเปิดสวิทซ์เครื่อง Dream Light ให้ทำงาน เวลาค่อย ๆ ผ่านไปทีละวินาที ดวงตาของกวิน ๆ ค่อย ๆ หรี่และหลับลง แล้วกวินก็ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง แต่เขารู้สึกได้ว่าสถานที่เปลี่ยนไป ไม่ใช่ที่เดิมที่เขาเพิ่งได้เข้ามา เขากวาดตามองไปรอบ ๆ เป็นห้องที่เขารู้สึกคุ้นเคย เขายิ้มออกมาอย่างมีความสุขโดยไม่รู้ตัว

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ประตูห้อง ๆ ค่อย ๆ แง้มออกมา ปรากฏร่างชายหญิง สองคนที่เขาคุ้นเคย ใช่แล้ว พ่อกับแม่ของเรา กวินคิดอยู่ในใจ ในมือของแม่เขา ถือเค้กช๊อคโกแล็ตสีน้ำตาลก้อนใหญ่พร้อมปักเทียนวันเกิด ทั้งสองคนเดินตรงมาที่เตียงที่กวินนอนอยู่ แล้วนั่งลงพร้อม ๆ กันที่ขอบเตียง ธัชชายื่นเค้กให้กับกวินเป่าเค้กวันเกิด ที่หน้าเค้กเขียนไว้ว่า

“สุขสันต์วันเกิด กวินลูกรัก  7 ตุลาคม พ.ศ. 2576”

กวินโผตัวเข้ากอดพ่อและแม่ ด้วยความรู้สึกที่เป็นสุขอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน หัวใจของกวิน ค่อย ๆ เต้นช้าลง จนกระทั่งในที่สุดหัวใจของเขาก็หยุดเต้น และจากไปอย่างมีความสุข

…………………………………………………………