เรื่องสั้นส่งประกวด ในหัวข้อ “พลังงานอนาคต”: ข้าพเจ้า เขา เตียง และเธอ

ข้าพเจ้า เขา เตียง และเธอ
โดย: ตนุภัทร

พลังงาน สิ่งที่ใช้ขับเคลื่อนทุกสิ่งในจักรวาล ไม่มีตัวตนที่จับต้องได้ มีแต่นิยามที่กำกับว่ามันคืออย่างโน้น อย่างนี้ บ้างอยู่ตามสายไฟฟ้า เขาก็เรียกว่าพลังงานไฟฟ้า บ้างอยู่ในน้ำร้อนชงกาแฟ เขาก็เรียกกันว่าพลังงานความร้อน 

     ในตัวของคนเราก็มีพลังงาน แต่สะสมอยู่ในพันธะอิเล็กตรอนที่เชื่อมอะตอมสองตัวเข้าไว้ด้วยกัน นักวิทยาศาสตร์เรียกโมเลกุลนี้ว่า เอทีพี 

     ไม่น่าเชื่อว่าโมเลกุลที่ประกอบด้วยเอ และพีสามตัวหรือสามกลุ่มฟอสเฟตนี้ได้กำเนิดมานานตั้งแต่สิ่งมีชีวิตตัวแรกถือกำเนิดขึ้นบนโลก ยากที่จะเชื่อว่าคนที่เต็มไปด้วยมันสมองใช้โมเลกุลให้พลังงานเดียวกับแบคทีเรีย สิ่งนี้เป็นหลักฐานของวิวัฒนาการ กาลเวลาที่แปรผันก่อให้เกิดสิ่งมีชีวิตทรงภูมิปัญญาจากสิ่งมีชีวิตเซลล์เดียว สิ่งนี้ทำให้ข้าพเจ้ากลัวที่จะคิดต่อไปถึงสิ่งมีชีวิตชนิดใหม่ที่ต้องถือกำเนิดขึ้นในอนาคต มันต้องอยู่รอดได้ดีกว่า สมบูรณ์กว่า แต่ก็คงยังไม่สมบูรณ์แบบ เพราะวิวัฒนาการอิงอยู่บนความไม่แน่นอนของการคัดลอกสารพันธุกรรม หรือแม้แต่สิ่งประดิษฐ์โดยมนุษย์เองก็ไม่มีสิ่งไหนที่สมบูรณ์พร้อม และก็ยากที่จะเทียบกับการเปลี่ยนแปลงอย่างค่อยเป็นค่อยไปผ่านเวลายาวนานนับล้านปีจนยากที่จะจินตนาการถึง

     ทุกกิจกรรมในร่างกายต้องใช้เอทีพีเป็นแหล่งพลังงาน รวมถึงการหดและคลายตัวของกล้ามเนื้อด้วย
     ตอนนี้ขาของข้าพเจ้าปวดระบมอย่างแสนสาหัส ขาที่ต้องใช้ปั่นแป้นเย็นๆที่อยู่ใต้ฝ่าเท้า รอบแล้วรอบเล่า  ไม่มีวันจบสิ้นตราบจนลมหายใจเฮือกสุดท้าย
    ……………

    ข้าพเจ้าไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร มาจากไหน และต้องทำอะไร

    โลหะผุๆเก่าๆสีเทาแกมเขียวของตะไคร่น้ำและทองแดงจากสนิมเหล็กคือสิ่งเดียวที่ปรากฏอยู่ในสายตา 
    ซักพักหนึ่ง การรับรู้ของประสาทรับสัมผัสต่างๆจึงเริ่มกระจ่างชัด ร่างกายเปลือยเปล่าเอนตัวนอน เบื้องหน้าคือเพดานผุๆ เสียงโลหะกระทบดังก๊องแก๊งสอดรับกับเสียงหึ่งๆดังค่อยสลับกันราวแมลงด้วง กลิ่นและรสเค็มปร่าของเหล็กกระจายอยู่ทุกอณูต่อมรับรสและโพรงจมูก แผ่นหลัง ท่อนแขน ขา และฝ่าเท้าแนบวัตถุเย็นๆ หนังท้องตึงให้ความรู้สึกเหมือนช่องท้องเปิดสู่อากาศภายนอก 

    เวลาผ่านไปเท่าใดไม่ทราบได้ ข้าพเจ้าเริ่มคุ้นชินกับสิ่งแวดล้อม กล้ามเนื้อหลายมัดที่กดกับพื้นผิวของ’เตียง’เริ่มแสดงอาการ ข้าพเจ้าบิดตัวด้วยความปวดเมื่อย กระแสไฟฟ้าแล่นผ่านต้นคอและกระดูกสันหลังเจ็บแปลบ

    ชั่วขณะที่สายตาเอนคลอนตามศีรษะ บางสิ่งได้ปรากฏที่สุดขอบของระยะการมองเห็น สิ่งนั้นทำให้ข้าพเจ้าต้องหันไปดูให้แน่ใจ 
    ภาพของสิ่งมีชีวิตหายใจรวยริน ร่างที่ปราศจากเนื้อ เหลือเพียงหนังห่อหุ้มกระดูก สิ่งมีชีวิตที่ข้าพเจ้าเรียกว่า’เขา’ นอนอยู่บนเตียง ศีรษะหันตรง ตาปิดสนิท ที่หน้าท้องของ’เขา’มีวัตถุสีขุ่นกลวงยื่นยาวจากช่องท้อง เนื้อหนังโดยรอบสิ่งที่เรียกว่า’ท่อ’ ปิดสนิทอย่างประณีต ขนาดของ’ท่อ’ใกล้เคียงกับข้อมืออันผอมบาง 

     ร่างกายของ’เขา’ มิได้อยู่นิ่ง แต่ท่อนขาและเท้ากำลังปั่นแป้นบางอย่างใต้ฝ่าเท้าเป็นวงกลมรอบแล้วรอบเล่าอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่น่าเชื่อว่าร่างกายอันซูบซีดยังมีพลังงานเหลือพอ

     สายตาของข้าพเจ้ามิอาจละจาก’เขา’ได้ ทันใดนั้นเอง เหมือน’เขา’รับรู้ ศีรษะตรงหน้าหันมาสบตากับข้าพเจ้า นัยน์ตาสีดำสนิทไม่แสดงอารมณ์ความรู้สึกใดๆ นิ้วมือขยับพลางชี้มาที่ข้าพเจ้า 

     เสียงของ’เขา’ดังอู้อี้ในลำคอ ข้าพเจ้าส่งเสียงเดียวกันกลับไป เสียงเจือไปด้วยความสงสัย ชั่วขณะข้าพเจ้าสัมผัสถึงความสิ้นหวัง บางทีอาจเป็นความสูญเสีย หรือความหวาดกลัว ไม่รู้แน่ ที่แน่ๆคือเป็นความรู้สึกที่ทุกชีวิตอยากกำจัดทิ้งหรือหนีไปให้พ้นๆ

     ท่อนขาของเขาหยุดปั่นแป้นใต้ฝ่าเท้ากะทันหัน ซี่โครงขยับขึ้นลงอย่างหอบเหนื่อย หายใจเข้าและออกอย่างไม่สม่ำเสมอ นัยน์ตาสีดำสนิทเหมือนหลุมดำที่ดูดกลืนทุกแสงสว่างเข้าไป

     หัว’เตียง’ยกตัวสูงขึ้น ร่างของ’เขา’ไหลลงสู่หุบเหวทางปลายเตียง
     ทันใดนั้น ข้าพเจ้าเริ่มใช้เท้าขวาดันแป้น แป้นทางขวาเคลื่อนลงพร้อมๆกับแป้นทางซ้ายที่ยกขาของข้าพเจ้าขึ้น เริ่มปั่น เสียงจากกงล้อดังหึ่งๆประสมกับเสียงเดียวกันจำนวนนับไม่ถ้วนก่อให้เกิดเสียงดังและค่อยที่ไม่สม่ำเสมอ กล้ามเนื้อขาของข้าพเจ้าหดและคลายตัวรอบแล้วรอบเล่า ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ข้าพเจ้าไม่อาจหยุด   บางทีอาจเป็นเพราะข้าพเจ้าไม่อยากเป็นเหมือน’เขา’
     ……………

    พลังงานเคมีจากเอทีพีกลายเป็นพลังงานจลน์ในกล้ามเนื้อที่ขับเคลื่อนแกนของจักรยาน ขดลวดตัดกับสนามแม่เหล็กก่อเกิดกระแสไฟฟ้าที่แล่นตามสายไฟหลายล้านเส้นวกวนเป็นเขาวงกตมุ่งสู่เมืองหลวง 
    ตึกสูงหลายร้อยชั้นยาวจนสุดลูกหูลูกตาเรียงกันนับพันๆตึก แต่ละตึกมนุษย์หลายแสนคนนอนเรียงกันบนเตียงปั่นจักรยานอย่างแข็งขัน เสียงแมลงด้วงดังระงม
     ……………

     “หยุดทารุณสัตว์”
     “หยุดการแก้แค้น”
     “จริยธรรมเป็นของผู้เจริญแล้ว”
     “ปฏิเสธการใช้พลังงานจากสัตว์”
     “รัฐบาลไร้จริยธรรม”
     “ใช้พลังงานทางเลือก”

     แผ่นป้ายประท้วงนับสิบริมถนนใจกลางเมืองชูระนาว สิ่งมีชีวิตรูปร่างแตกต่างกัน บางตัวรูปร่างเหมือนจานคว่ำ บางตัวเป็นทรงกระบอกที่มีแขนออกมาสองข้าง ผู้ประท้วงตะโกนคำขวัญต่อต้านรัฐบาล แต่เสียงรถราพาหนะน้อยใหญ่กลับกลบเสียหมด สิ่งมีชีวิตเดินถนนสองตัวเดินผ่านอย่างไม่ไยดี แต่กลับพูดคุยถึงหนังเรื่องล่าสุด 

      “หนังเรื่องใหม่ พระเอกหล่อมากๆ”
     “จริงดิเคที เราไม่ชอบหนังแนวนี้เท่าไหร่” สิ่งมีชีวิตพูด หน้าเหม่อลอย
      “กอหอ รอเคทีก่อนนะ แป๊ปนึงจ้ะ” สิ่งมีชีวิตที่เรียกตัวเองว่าเคที เดินเข้ากล่องสี่เหลี่ยมดูคล้ายตู้โทรศัพท์สมัยก่อน ‘เธอ’ดึงสายสีดำออกจากเดือยที่ใช้แขวน แล้วเสียบเข้าที่ด้านหลัง
      “อ่า อืม” เคทีครางอย่างมีความสุข กระแสไฟฟ้าแล่นเข้าแบตเตอรี่ในร่างของ’เธอ’