แดรก, มนุษย์ล่องหน

ไม่มีใครเคยใส่ใจแดรก เลย แม้แต่ตอนที่เขาสวมรองเท้าใหม่ที่ขัดซะวาววับ ก็ไม่มีใครสังเกตเห็น
ไม่มีใครเคยเลือกให้เขาเป็นผู้นำขบวนดุริยางค์เดินรอบสนามเด็กเล่นเลยสักครั้ง
ทุกๆ วัน เด็กทั้งห้องจะจัดขบวนดุริยางค์เดินเล่นรอบสนามเด็กเล่น เด็กทุกคนต่างก็จะเล่นเครื่องดนตรีหนึ่งชิ้นยกเว้นผู้นำขบวน ผู้นำขบวนจะควงคฑา อยู่ด้านหน้า
แดรก มักจะอยู่ด้านหลังสุดเสมอ เขาต้องเล่น ไตรแองเกิล[1] มีอยู่วันหนึ่ง แดรกหกล้ม เด็กคนอื่นๆ ก็ยังคงเดินตามขบวนกันต่อไป ไม่มีใครใส่ใจที่จะสังเกตเห็นเขา แดรก อยากที่จะหายตัวไปจากตรงนั้นซะเลย
ตอนกลางวัน เขานั่งอยู่คนเดียว เขาทานได้ไม่มาก แม่ของเขาจึงมาหาเพื่อพาเขากลับบ้าน
แม่เล่านิทานเกี่ยวกับนางฟ้าสมปรารถนาให้เขาฟัง ในตอนจบกล่าวไว้ว่า
“นางฟ้าก็ได้ให้พรกับเธอ แล้วเธอก็อยู่อย่างมีความสุขตราบชั่วกาลนาน”
“หลับฝันดีนะจ๊ะ” แม่ของเขากล่อม แล้วก็จุมพิตที่หน้าผากของเขา
ในตอนเช้า เมื่อเขาลงมาทานอาหาร แม่ของแดรกก็เอ่ยทัก “เช้านี้ลูกดูแจ่มใสดีขึ้นนี่” แต่ แดรกไม่รู้สึกอย่างนั้น เขาอยากหายตัวไปซะ
ในระหว่างที่เดินไปยังป้ายจอดรถประจำทาง เขาเล่นหน้าเล่นตากับกระจกหน้าร้านตัดผม
เขาแลบลิ้น ปลิ้นหู และทำตาแหล่
ทันใดนั้น เขาก็สังเกตเห็นบางสิ่งแปลกประหลาดเกิดขึ้น เขามองไม่เห็นลิ้นของตัวเอง เขาลองเลียริมฝีปากดู ลิ้นของเขาก็ยังอยู่นี่ เขารู้สึกได้ แต่เขามองไม่เห็นมัน..
เมื่อเขานั่งลงที่ม้านั่งเพื่อรอรถประจำทาง เขาก็รู้สึกคันที่ท้อง เขาจึงถลกเสื้อเชิ้ตขึ้นเกา ท้องของเขาก็ล่องหน เช่นกัน
เมื่อเขาก้าวขึ้นรถประจำทาง ขากางเกงก็ถลกขึ้น เขาพบว่าขาของเขาก็ล่องหนไปแล้ว เช่นกัน
เมื่อถึงเวลาที่เขานั่งลงด้านหลังห้องเรียน เขาก็ล่องหนอย่างสมบูรณ์ เฉกเช่นที่เขาปรารถนา ทุกๆ คนเห็นเพียงแต่เสื้อเชิ้ต, กางเกงยีนส์ และรองเท้าวาววับคู่ใหม่ ที่เขาใส่อยู่
เบ็ตตี้ซู เป็นคนแรกที่สังเกตเห็น “แดรก หายตัวได้!”
เด็กคนอื่นๆ พากันมารุมดูรอบๆ ตัวเขา บางคนลองแตะศีรษะเขาดูเพื่อแน่ใจว่ามันยังอยู่ตรงนั้น
แดรก รู้สึกอยากหายตัวไปยิ่งกว่าเดิมอีก ทันใดเขาก็รู้ว่าเขาควรทำอย่างไร เขาถอดเสื้อเชิ้ต ถอดกางเกงยีนส์และรองเท้าคู่ใหม่ออก ตอนนี้ไม่มีใครมองเห็นเขาอีก เขาจึงจะกลับบ้าน
เขาหยิบหนังสือขึ้นมา และเริ่มเดินออกจากห้อง
“ดูนั่น! หนังสือลอยได้!” เบ็ตตี้ซู ร้องตะโกน
“นั่นไง แดรก”ลาร์สโพล่งขึ้น “แล้วเธอจะไปไหนล่ะ” เขาถาม
“ฉันจะไปซ่อนที่ไหนสักแห่งนะสิ” แดรก ตอบ
“เธอซ่อนในห้องเรียนนี้ก็ได้นี่” คุณครูเอ่ยขึ้น
“ฉันจะนับหนึ่งถึงห้านะ เธอไปซ่อน แล้วพวกเราจะช่วยกันค้นหาเธอ” ลาร์ส แนะ
แดรก วางหนังสือไว้บนเก้าอี้ ลาร์ส เริ่มนับหนึ่งถึงห้า แดรก จึงหมอบลงซ่อนใต้โต๊ะของเขา และนิ่งรอ พวกเด็กๆ พากันเดินรอบๆ ห้อง ลูบตามผนังและโบกมือเหนือโต๊ะ ไม่มีใครหาเขาพบ
“เธอซ่อนเก่งจัง” ลาร์ส เอ่ย “ช่วยส่งเสียงให้เรารู้หน่อย ว่าเธออยู่ตรงไหน” แดรก ใช้เท้าเคาะพื้นให้มีเสียงดังขึ้นมาจากใต้โต๊ะ เบ็ตตี้ซู จึงหาเขาพบ
“ลองเล่นกันใหม่อีกที” ลาร์ส เอ่ยพร้อมกับเริ่มนับหนึ่งถึงห้า แดรก ปีนขึ้นไปอยู่บนโต๊ะครู พวกเด็กๆ พากันเดินรอบๆ ห้อง ลูบตามผนังและโบกมือเหนือโต๊ะอีกครั้งหนึ่ง เบ็ตตี้ซู เกือบจะแตะเขาโดน แต่เขาหลบได้ทัน
“หยิบอะไรขึ้นทีสิ เราจะได้หาเธอพบ” ลาร์ส ยอมแพ้อีกครั้ง แดรก จึงหยิบคฑานำขบวนขึ้นมา
ทุกๆ คนพากันปรบมือให้เขา
แดรก รู้สึกมีความสุขมาก เขาเดินรอบๆ บนโต๊ะครูพร้อมๆ กับควงคฑาไปด้วย แล้วเขาก็ปีนลงมาและ เดินไปรอบๆ ห้อง
บรรดาเด็กๆ ต่างก็หยิบเอาเครื่องดนตรีที่ตนเล่นขึ้นมา และจัดแถวเดินตามหลังแดรก พวกเขาพากันออกไปเดินขบวนรอบๆ สนามเด็กเล่นตามหลังคฑาที่ควงอยู่
ครูคนหนึ่งพลันเห็น คฑาลอยอยู่ด้านหน้าของขบวน
“ใครกันนะ ที่เดินนำอยู่หน้าขบวน” เธอร้องถาม
“ผมเองครับ” แดรก ตอบ “ผมกำลังล่องหนอยู่ครับ”
ครูคนนั้นพลันหัวเราะลั่น “แหม ช่างเล่นกลได้เก่งจริงๆ” เธอเอ่ย
“ดิง ดิง ด่อง” รถไอศกรีมแล่นเข้ามา เด็กๆ ทุกคนวิ่งไปซื้อไอศกรีม แดรก พยายามที่จะซื้อเช่นกัน แต่คนขายไอศกรีมมองไม่เห็นเขา
แดรก อยากจะให้ตนเองกลับมามองเห็นได้อีกครั้ง แต่ก็ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น
แดรก นำหน้าพาบรรดาเด็กๆ กลับเข้าชั้นเรียน เขาควงคฑาอย่างช้าๆ เมื่อเขาเดินผ่านกระจกห้องโถง แดรก แลบลิ้นออกมาดู เขาเห็นมัน! ตรงกลางใบหน้าที่ยังล่องหนอยู่ ลิ้นของเขาเอง
เช้าวันรุ่งขึ้น แดรก ส่องกระจกดู เขาเห็นตนเองอยู่ในนั้น
เมื่อเขาไปถึงโรงเรียน เขาก็ได้นำขบวนดุริยางค์อีกครั้งหนึ่ง
“ดิง ดิง ด่อง” รถไอศกรีมแล่นเข้ามา คราวนี้คนขายไอศกรีมมองเห็นเขาแล้ว แดรก ดีใจที่เขาไม่ได้ล่องหนอีกต่อไป

[1] Triangle: เหล็กสามเหลี่ยม สำหรับเคาะให้จังหวะดนตรี

จากเรื่อง “Drake, the Invisible”
ของ Lois June Wickstrom

หนึ่งความเห็นบน “แดรก, มนุษย์ล่องหน”

ใส่ความเห็น ยกเลิกการตอบ