แดรก, มนุษย์ล่องหน

  • ไม่มีใครเคยใส่ใจแดรก เลย แม้แต่ตอนที่เขาสวมรองเท้าใหม่ที่ขัดซะวาววับ ก็ไม่มีใครสังเกตเห็น
    ไม่มีใครเคยเลือกให้เขาเป็นผู้นำขบวนดุริยางค์เดินรอบสนามเด็กเล่นเลยสักครั้ง
  • ทุกๆ วัน เด็กทั้งห้องจะจัดขบวนดุริยางค์เดินเล่นรอบสนามเด็กเล่น   เด็กทุกคนต่างก็จะเล่นเครื่องดนตรีหนึ่งชิ้นยกเว้นผู้นำขบวน   ผู้นำขบวนจะควงคฑา อยู่ด้านหน้า
  • แดรก มักจะอยู่ด้านหลังสุดเสมอ เขาต้องเล่น ไตรแองเกิล[1]  มีอยู่วันหนึ่ง แดรกหกล้ม   เด็กคนอื่นๆ ก็ยังคงเดินตามขบวนกันต่อไป  ไม่มีใครใส่ใจที่จะสังเกตเห็นเขา  แดรก อยากที่จะหายตัวไปจากตรงนั้นซะเลย
  • ตอนกลางวัน เขานั่งอยู่คนเดียว เขาทานได้ไม่มาก  แม่ของเขาจึงมาหาเพื่อพาเขากลับบ้าน
  • แม่เล่านิทานเกี่ยวกับนางฟ้าสมปรารถนาให้เขาฟัง ในตอนจบกล่าวไว้ว่า
    “นางฟ้าก็ได้ให้พรกับเธอ แล้วเธอก็อยู่อย่างมีความสุขตราบชั่วกาลนาน”
    “หลับฝันดีนะจ๊ะ” แม่ของเขากล่อม  แล้วก็จุมพิตที่หน้าผากของเขา
  • ในตอนเช้า เมื่อเขาลงมาทานอาหาร  แม่ของแดรกก็เอ่ยทัก “เช้านี้ลูกดูแจ่มใสดีขึ้นนี่”  แต่ แดรกไม่รู้สึกอย่างนั้น  เขาอยากหายตัวไปซะ
  • ในระหว่างที่เดินไปยังป้ายจอดรถประจำทาง เขาเล่นหน้าเล่นตากับกระจกหน้าร้านตัดผม
    เขาแลบลิ้น ปลิ้นหู  และทำตาแหล่
  • ทันใดนั้น เขาก็สังเกตเห็นบางสิ่งแปลกประหลาดเกิดขึ้น เขามองไม่เห็นลิ้นของตัวเอง เขาลองเลียริมฝีปากดู ลิ้นของเขาก็ยังอยู่นี่  เขารู้สึกได้  แต่เขามองไม่เห็นมัน..
  • เมื่อเขานั่งลงที่ม้านั่งเพื่อรอรถประจำทาง เขาก็รู้สึกคันที่ท้อง เขาจึงถลกเสื้อเชิ้ตขึ้นเกา  ท้องของเขาก็ล่องหน เช่นกัน
  • เมื่อเขาก้าวขึ้นรถประจำทาง ขากางเกงก็ถลกขึ้น   เขาพบว่าขาของเขาก็ล่องหนไปแล้ว เช่นกัน
  • เมื่อถึงเวลาที่เขานั่งลงด้านหลังห้องเรียน เขาก็ล่องหนอย่างสมบูรณ์ เฉกเช่นที่เขาปรารถนา  ทุกๆ คนเห็นเพียงแต่เสื้อเชิ้ต, กางเกงยีนส์ และรองเท้าวาววับคู่ใหม่ ที่เขาใส่อยู่
  • เบ็ตตี้ซู เป็นคนแรกที่สังเกตเห็น “แดรก หายตัวได้!”
  • เด็กคนอื่นๆ พากันมารุมดูรอบๆ ตัวเขา บางคนลองแตะศีรษะเขาดูเพื่อแน่ใจว่ามันยังอยู่ตรงนั้น
  • แดรก รู้สึกอยากหายตัวไปยิ่งกว่าเดิมอีก ทันใดเขาก็รู้ว่าเขาควรทำอย่างไร  เขาถอดเสื้อเชิ้ต ถอดกางเกงยีนส์และรองเท้าคู่ใหม่ออก   ตอนนี้ไม่มีใครมองเห็นเขาอีก   เขาจึงจะกลับบ้าน
  • เขาหยิบหนังสือขึ้นมา และเริ่มเดินออกจากห้อง
    “ดูนั่น! หนังสือลอยได้!” เบ็ตตี้ซู ร้องตะโกน
    “นั่นไง แดรก”ลาร์สโพล่งขึ้น “แล้วเธอจะไปไหนล่ะ” เขาถาม
  • “ฉันจะไปซ่อนที่ไหนสักแห่งนะสิ” แดรก ตอบ
    “เธอซ่อนในห้องเรียนนี้ก็ได้นี่” คุณครูเอ่ยขึ้น
    “ฉันจะนับหนึ่งถึงห้านะ เธอไปซ่อน แล้วพวกเราจะช่วยกันค้นหาเธอ” ลาร์ส แนะ
  • แดรก วางหนังสือไว้บนเก้าอี้ ลาร์ส เริ่มนับหนึ่งถึงห้า แดรก จึงหมอบลงซ่อนใต้โต๊ะของเขา และนิ่งรอ   พวกเด็กๆ พากันเดินรอบๆ ห้อง ลูบตามผนังและโบกมือเหนือโต๊ะ   ไม่มีใครหาเขาพบ
  • “เธอซ่อนเก่งจัง” ลาร์ส เอ่ย “ช่วยส่งเสียงให้เรารู้หน่อย ว่าเธออยู่ตรงไหน” แดรก ใช้เท้าเคาะพื้นให้มีเสียงดังขึ้นมาจากใต้โต๊ะ  เบ็ตตี้ซู จึงหาเขาพบ
  • “ลองเล่นกันใหม่อีกที” ลาร์ส เอ่ยพร้อมกับเริ่มนับหนึ่งถึงห้า แดรก ปีนขึ้นไปอยู่บนโต๊ะครู    พวกเด็กๆ พากันเดินรอบๆ ห้อง ลูบตามผนังและโบกมือเหนือโต๊ะอีกครั้งหนึ่ง  เบ็ตตี้ซู เกือบจะแตะเขาโดน  แต่เขาหลบได้ทัน
  • “หยิบอะไรขึ้นทีสิ เราจะได้หาเธอพบ”  ลาร์ส ยอมแพ้อีกครั้ง  แดรก จึงหยิบคฑานำขบวนขึ้นมา
    ทุกๆ คนพากันปรบมือให้เขา
  • แดรก รู้สึกมีความสุขมาก เขาเดินรอบๆ บนโต๊ะครูพร้อมๆ กับควงคฑาไปด้วย  แล้วเขาก็ปีนลงมาและ เดินไปรอบๆ ห้อง
  • บรรดาเด็กๆ ต่างก็หยิบเอาเครื่องดนตรีที่ตนเล่นขึ้นมา และจัดแถวเดินตามหลังแดรก พวกเขาพากันออกไปเดินขบวนรอบๆ สนามเด็กเล่นตามหลังคฑาที่ควงอยู่
  • ครูคนหนึ่งพลันเห็น คฑาลอยอยู่ด้านหน้าของขบวน
    “ใครกันนะ ที่เดินนำอยู่หน้าขบวน” เธอร้องถาม
    “ผมเองครับ” แดรก ตอบ “ผมกำลังล่องหนอยู่ครับ”
    ครูคนนั้นพลันหัวเราะลั่น “แหม ช่างเล่นกลได้เก่งจริงๆ” เธอเอ่ย
  • “ดิง ดิง ด่อง” รถไอศกรีมแล่นเข้ามา    เด็กๆ ทุกคนวิ่งไปซื้อไอศกรีม  แดรก พยายามที่จะซื้อเช่นกัน แต่คนขายไอศกรีมมองไม่เห็นเขา
  • แดรก อยากจะให้ตนเองกลับมามองเห็นได้อีกครั้ง  แต่ก็ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น
  • แดรก นำหน้าพาบรรดาเด็กๆ กลับเข้าชั้นเรียน  เขาควงคฑาอย่างช้าๆ  เมื่อเขาเดินผ่านกระจกห้องโถง   แดรก แลบลิ้นออกมาดู  เขาเห็นมัน! ตรงกลางใบหน้าที่ยังล่องหนอยู่  ลิ้นของเขาเอง
  • เช้าวันรุ่งขึ้น แดรก ส่องกระจกดู เขาเห็นตนเองอยู่ในนั้น
  • เมื่อเขาไปถึงโรงเรียน เขาก็ได้นำขบวนดุริยางค์อีกครั้งหนึ่ง
  • “ดิง ดิง ด่อง” รถไอศกรีมแล่นเข้ามา คราวนี้คนขายไอศกรีมมองเห็นเขาแล้ว   แดรก ดีใจที่เขาไม่ได้ล่องหนอีกต่อไป

[1] Triangle: เหล็กสามเหลี่ยม สำหรับเคาะให้จังหวะดนตรี


จากเรื่อง “Drake, the Invisible”
ของ Lois June Wickstrom

หนึ่งความเห็นบน “แดรก, มนุษย์ล่องหน”

ใส่ความเห็น