องก์ที่ ๑ แผนเปลี่ยนโลก [ ตอนที่ ๙ : ปริวรรตมวลสาร ]

วิทยา รู้สึกตัวอย่างช้าๆ และพบตัวเอง นั่งอยู่ในห้องที่มืดมิด คับแคบ และอบอวลไปด้วยกลิ่นโลหะไหม้
ขณะที่สายตาค่อยๆปรับตัวเข้ากับความมืดอย่างเชื่องช้า เขาก็จดจำได้ว่า เขากำลังนั่งอยู่ในห้องนำส่งของเครื่องปริวรรตมวลสาร นั่นเอง

วิทยา กระแทกกำปั้น เข้าใส่ผนังโลหะเย็นชืด เต็มแรง
ถึงแม้จะมีกลิ่นโลหะไหม้ แต่กลับไม่มีร่องรอยของความร้อนเลยแม้เพียงน้อยนิด
วิทยากรีดร้อง แต่ไม่มีเสียงลอดผ่านลำคออันแห้งผาก แม้สักเล็กน้อย
ผนังสีขาวนวลส่งประกายเล็กน้อยในความมืด กลับยิ่งดู ซีดเผืิอก และไร้ชีวิตจนน่าหวาดหวั่น

เสียงฮัมเบาๆดังขึ้นอย่างฉับผลันจนวิทยาสะดุ้งโหย่ง
นั่นหมายความว่า เครื่องปริวรรตมวลสารกำลังจะเริ่มทำงาน
กระแสไฟหลายหมื่นโวลท์ กำลังจะวิ่งผ่านขดลวดนับล้านๆขดรอบห้องนำส่งนี้ และสร้างสนามแม่เหล็กไฟฟ้ากำลังมหาศาล เพื่อสร้างการสั่นของโมเลกุล และทำการกำหนดค่าระบุตำแหน่งลงไปถึงในระดับอิเล็คตรอน
จากนั้น มันจะเร่งกำลังขึ้นไปอีก จนการสั่น ในระดับอิเล็คตรอนนั้น สั่นในระดับความถี่ที่มีความเร็วเข้าใกล้แสง

นั่นคือช่วงเวลาที่เครื่องปริวรรตมวลสารทำงานอย่างแท้จริง
ทุกๆอนุภาค จะถูกส่งออกไปผ่านเส้นทางที่กำหนด ด้วยความเร็วเทียบเท่าแสงนั่นเอง

แต่ใครจะรับประกันว่า วิทยา จะถึงปลายทางในสภาพที่เหมือนปัจจุบัน
ดูอย่าง มานพ เป็นตัวอย่าง

เงาคนไหววูบอยู่ด้านนอก

เนื่องจาก คนส่วนใหญ่ ไม่ชอบนั่งในห้องโดยสารที่ปิดกั้นจากภายนอกโดยสิ้นเชิง
บริษัท จึงจำต้องสร้าง ผนังกระจกเล็กๆเพื่อให้ ผู้โดยสาร และ พนักงานประจำเครื่องสามารถมีปฎิสัมพันธ์ทางการมองเห็นได้เล็กน้อย
ถึงแม้จะต้องเพิ่มค่าใช่จ่ายเพื่อการพัฒนาเอา กระจกมาเชื่อมกับโลหะ ในเครื่องปริวรรตมวลสารนี้ด้วยเงินลงทุนมหาศาล
แต่ก็คงคุ้มค่าเงินลงทุนไปแล้ว

วิทยาทุบกระจกเต็มแรง แต่ไร้ปฏิกิริยา โต้ตอบโดยสิ้นเชิง

เงานั้นเดินผ่านหน้ากระจกและยิ้มให้อย่างเลือดเย็น
ดร.วิชาเยนร์

ตอนนั้นเองที่เสียงฮัม แหลมสูงขึ้นเล็กน้อย ก่อนลงต่ำอีกครั้ง
วิทยามองเห็นมือของตนเองจางจนโปร่งใส ก่อนจะเริ่มเรืองแสง
ความรู้สึกรับรู้ ความเย็น ความร้อน กลิ่น แสง เสียง ค่อยๆจางหายไป
เขารู้สึกเหมือนยื่นมือทะลุ เครื่องปริวรรตมวลสาร ออกไปได้
เป็นอย่างไรก็เป็นกัน

….

วิทยา สะดุ้งพรวดขึ้นมาบนเตียงคนใข้ เหงื่อกาฬแตกโชกไปทั่วแผ่นหลัง
การลุกขึ้นอย่างฉับพลันของเขาทำให้ พยาบาลคนหนึ่งถึงกับหงายหลัง ล้มลงไปนั่งกองกับพื้น

“คุณวิทยา” มายา ร้องเสียงหลง หล่อนอยู่กับเขามาโดยตลอดตั้งแต่ วิทยา หมดสติ และถูกนำตัวเข้าโรงพยาบาล
“คุณเป็นอย่างไรบ้าง”

วิทยาก้าวลงจากเตียงพยาบาลอย่างรวดเร็ว พลางดึงสายระโยงระยางต่างๆออก โดยไม่สนใจการท้วงติงจากพยาบาล
“ผมรู้แล้วว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร … กรณี การปริวรรตมวลสารภายนอก ห้องขนส่ง” วิทยา พูดอย่างตื่นเต้น ถึงแม้เสียงของเขาจะสั่นและแหบแห้งไปบ้างก็ตาม
“มันใช้ผนังโลหะของ ห้องขนส่งเป็นตัวสะท้อนโดยการปรับความถี่คลื่นของกระแสไฟฟ้า” เสียงฮัมเบาๆที่เปลี่ยนไปในฝันของเขาทำให้วิทยาได้คิด
“มันเป็นไปได้อย่างไร … สนามแม่เหล็กกระจายไปทั่วเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นโดย ธรรมชาติอยู่แล้ว … การเบี่ยงเบน และกำหนดเป้าหมายนอกพื้นที่ควบคุมแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย …. โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การทำงานของกระแสไฟฟ้าถูกควบคุมจากโรงจ่ายกำลังหลัก ซึ่งมีการควบคุมแน่นหนา ” มายท้วงอย่างไม่เชื่อ “แล้วนี่คุณจะไปไหน” มายา ร้องถามขณะที่ วิทยากำลังจะก้าวออกพ้นประตูห้องฉุกเฉินไป
“ผมต้องตรวจดูว่า ข้อมูลที่ถูกกู้มาไม่มีการเชื่อต่อใดๆทั้งสิ้น กับระบบสื่อสารภายนอก … และเราต้องไปพบกับ ดร.วิชาเยนร์ กัน” วิทยาหันมาตอบ
“อย่างไรก็ตาม คุณควรจะแต่งกายให้สุภาพกว่านี้”
นั่นเป็นตอนที่ วิทยา พบว่า เขาเปลือยกายอยู่
…..
เที่ยงคืน
18 ชั่วโมงนับตั้งแต่เริ่มคดี

ใส่ความเห็น