เรื่องนี้เป็นนิยายแนววิทยาศาสตร์นะคะ พึ่งหันมาเขียนแนวนี้ค่ะ อยากลองดูบ้าง…ขอฝากไว้ด้วยนะคะ
ทุกสิ่งในมหาจักรวาลแห่งนี้เชื่อมโยงเข้าหากัน
มวลสาร พลังงาน ทุกชีวิต ทุกสิ่ง ทุกเผ่าพันธุ์ ถูกเชื่อมโยงเข้าหากันไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง
เพราะอย่างนั้นนักวิทยาศาสตร์คนหนึ่ง จึงได้ค้นพบ ‘ทฤษฎีสัมพัทธภาพ’
Chapter 1: Anatria
อานาเทรียเป็นคนไม่รู้จักโลก
ใช่…เธอไม่รู้จัก เพราะมันเหลือเพียงแค่ซากปรักหักพังตั้งแต่ที่เธอได้เห็นมันแล้ว ซากที่ส่วนใหญ่จมลงไปในทะเล อย่างสิ่งก่อสร้างที่พวกผู้ใหญ่เรียกว่าตึก ถูกน้ำและไอเค็มๆ กัดเสียจนผุกร่อนซ้ำยังถูกทั้งพืชทั้งต้นไม้ยึดครองไปเสียอีก บางที่ยังคงมีผ้าสาบๆ สีเขียวติดไว้ปลิวไปตามแรงลม เธอเคยว่ายน้ำไปสำรวจก็พบว่าหากน้ำทะเลไม่ท่วมไว้มันก็คงเป็นตึกที่สูงน่าดูชมทีเดียว
“นี่ ทรี คิดว่าฉันจะสร้างอะไรแบบนี้ได้ไหม?” เด็กหญิงที่กำลังจะกลายเป็นเด็กสาวหันไปถามหุ่นยนต์กระป๋องที่น่าจะเรียกว่าขยะเศษสนิมข้างๆ เจ้าหุ่นส่งเสียงวี้ หวิดเหมือนพยายามตอบโต้ มือที่เหมือนตัวคีบชี้ไปที่ตึกที่เกือบทั้งเช้าเธอขัดสมาธิกอดอกจ้องมองมันอยู่
“เออ ไอ้นั้นแหละ คิดว่าฉันจะสร้างได้ไหม?” เจ้าหุ่นยนต์ทำหน้าตาแหยงๆ พร้อมส่ายหัว อานาเทรียถอนหายใจ “นั้นสินะ ฉันคนเดียว ไม่สิต่อให้รวบรวมกันทั้งหมู่บ้านก็สร้างอะไรแบบนี้ไม่ได้หรอก”เธอปิดและยกหนังสือบนตักออกก่อนจะนอนคว่ำบนหาดทรายสีทอง เจ้าหุ่นยนต์ก็ผลักขาพับเล็กๆ ไปข้างหน้าลงนั่งแปะอยู่ข้างๆ หน้าจอเป็นรูปหน้าผ่อนคลาย
เสียงคลื่นช่วยพาให้สงบใจ สายลมอ่อนๆ และเสียงสีกันของต้นปาล์มและใบมะพร้าว ทำให้เธอยิ้มอย่างง่ายดาย
“ทรี พวกคนที่สร้างพวกตึกแล้วก็คนที่สร้างพวกนายนี่ยอดเยี่ยมไปเลยเนอะสร้างอะไรได้ตั้งหลายอย่าง ไม่รู้จักเหน็ดจากเหนื่อยเลย ฉันอยากเป็นแบบนั้นบ้างจัง…
ฉันน่ะอยากเห็น…ถ้าได้เห็นตอนที่คนพวกนั้นยังสร้างโลกใบนี้ตอนมันยังไม่ถูกทำลายล่ะก็…ก็คงจะดี…”
เสียงเบาๆ คล้ายๆ จะเพ้อในตอนสุดท้ายหยุดลงแล้วในชั่วไม่กี่อึดใจ ทรี หุ่นกระป๋องก็ต้องหันมาเพราะเสียงกรนเบาๆ ของอานาเทรีย ก่อนมาทำหน้าโพลีกอนแบบเหนื่อยใจอย่างที่เคยทำเกือบทุกวัน ลูกตาบนจอหรี่เป็นวงรีนอนๆ หลังจากที่ต้องดูแลเด็กที่ไม่ยอมโตมาทั้งตลอดเช้า เหลืออีกเพียงนิดมันก็จะกลายเป็นขีดตรงอยู่แล้ว แต่กลับต้องตื่นตัวทันควันเมื่อมีเสียงแหวกอากาศดังกระหึ่มมาจากผืนฟ้าเบื้องบน
แล้วเจ้าหุ่นต้องเบิกตากว้าง เงาของสิ่งมหึมาค่อยๆ เคลื่อนผ่านพวกเขา ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่ยานบินบังแสงอาทิตย์ มันสะดุ้งตกใจเสียจนเหงื่อกระเซ็น (ถ้ามันมี) มือคีบพยายามปลุกเด็กหญิงเต็มที่ แม้เสียงยานจะดังขนาดนี้ อานาเทรียกลับนอนอยู่อย่างนั้นโดยไม่มีท่าทีจะรับรู้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย
ทุกสิ่งในมหาจักรวาลแห่งนี้เชื่อมโยงเข้าหากัน
มวลสาร พลังงาน ทุกสิ่ง ทุกชีวิต ทุกเผ่าพันธุ์ เชื่อมโยงกันไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง
เพราะอย่างนั้นนักวิทยาศาสตร์คนหนึ่ง จึงได้ค้นพบ ‘ทฤษฎีสัมพัทธภาพ’
เหมือนกับอานาเทรียที่จะได้ค้นพบบางสิ่ง ยิ่งกว่าที่ขอ…
ลองอ่านแบบไม่คิดอะไรมาก ชอบสำนวนและจังหวะในบทสนทนา…!
เขียนต่อเลย เดี๋ยวตามอ่าน !
คุณ StarFlower เป็นนักเขียนที่เขียนแนวอื่นหรือเปล่า?
ขอบคุณ คุณ0gravity มากค่ะ (ชมซะลอย ^^)
คือตอนนี้เราเป็นนักเขียนแฟนตาซีอยู่ค่ะ อยู่ในเว็บเด็กดี แต่อยากลองมาเขียนงานแนวไซไฟดูบ้างค่ะ เพราะชอบดูหนังพวก Total recall, Fire Element,Star war , อะไรแบบนี้น่ะค่ะ (เป็นพวกแนวไซไฟที่ไม่ค่อยแรง แหะๆ )
แต่ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ ^^
“หุ่นยนต์กระป๋องที่น่าจะเรียกว่าขยะเศษสนิมข้างๆ” พอจะเข้าใจว่ามันให้อารมณ์ความเก่า
แต่เขาไม่นิยมสร้างหุ่นด้วยโลหะครับ มันมีน้ำหนัก และแพงไปเวลาขึ้นรูปตัวถังใช้พลังงานหลอมมากกว่า แถมนิยายนี้เหตุเกิดขึ้นในยุคน้ำท่วมโลก
ลองเป็นหุ่นยนต์หรือหุ่นน้องหมาที่สร้างจากพลาสติกเก่าๆดู มันจะได้ลอยน้ำได้ด้วยเผื่อมีเหตุต้องลงไปช่วยตัวละคร