คาบเรียนวันแรกหมดลงแล้ว ได้เวลากลับบ้านของทุกคนแล้ว ประตูเลื่อนทางเข้า-ออกห้องเรียนประวัติศาสตร์ทั้งสี่ทิศเนืองแน่นด้วย กลุ่มนักเรียนที่อยากกลับบ้านเต็มแก่ แม้จะตั้งแถวทยอยเดินออกก็มิวายเบียดเสียดจนสับสนอลหม่าน บางคนเห็นบรรยากาศเช่นนั้นตัดสินใจนั่งคอยรอแถวซาลงก่อนค่อยออกไปรวมถึง กวนราเอลด้วย
รา เอลเก็บข้าวของลงเป๊แบบขอให้ยัดลงไปได้เป็นพอ เลยเสร็จเร็วนั่งเอาขาพาดโต๊ะ มือกุมหัวรอเวลาลุกออกไป ผิดกับคนอื่นที่จัดของลงกระเป๋าแบบไม่รีบเร่ง เรียงหนังสือตามขนาดเล่มอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย กระทั่งเด็กหนุ่มรู้สึกล้าขา ยืดเส้นยืดสายด้วยการยกขาพาดขึ้นบนโต๊ะ ทันใดนั้นเองลอร่าเตือนขึ้นมา
“ มันเสียมารยาทต่อสถานที่นะ เอล ถ้าพ่อเธอรู้เข้าละก็ …. ” ลอร่าส่งรอยยิ้มหวานแฝงไอมรณะให้ราเอล
พอราเอลได้ยินคำว่าพ่อขมวดคิ้ว เกาหัว รีบเอาขาลงจากโต๊ะตามคำลอร่าโดยพลัน
“ อย่าฟ้องพ่อเชียวนะ ขืนพ่อไม่พอใจฉันขึ้นมารับรองงานฉันงอกแน่ ” จากเด็กหนุ่มผู้หวาดหวั่นต่อสิ่งใดง่ายๆกลับหน้าเสียอ้อนวอนเพื่อนสาวแต่ เด็กของตนอย่างสุดฤทธิ์สุดเดช
“ แบร่ ! ล้อเล่นจ๊ะ วันนี้วันพิเศษด้วย ฉันคงไม่ทำแบบนั้นหรอก ” ลอร่าแลบลิ้นปลิ้นตาใส่หน้าราเอล
“วันพิเศษ ? วันอะไรเรอะ ” ราเอลนึกไม่ออกว่าวันนี้มันมีอะไรพิเศษกว่าทุกวัน ทำหน้างงๆใส่ลอร่า
ลอร่ายิ้มกริ่มให้ราเอลแต่ไม่เอ่ยอะไรตอบกลับมา ตั้งหน้าตั้งตาเก็บข้าวของลงกระเป๋าตนต่อไป
ทัน ใดนั้นเองกำไลข้อมือของทั้งสองกระพริบไฟขึ้นมา หยุดกิริยาปัจจุบันทั้งคู่โดยพลันทั้งสองหันมาจ้องหน้าอย่างฉงนใจครู่นึง ก่อนจะพยักหน้าให้กัน กดปุ่มนั่นพร้อมกัน
ทันใดนั้นเอง …….
อ่านเพิ่มเติม “บันทึกผจญภัยผลึกสีชาด ตอนที่ 5.2 ศึกมวยกลางอวกาศ”