ประกาศผลการตัดสิน การประกวดเรื่องสั้นในหัวข้อ “หุ่นยนต์”

รางวัลชนะเลิศ
KT’s diary โดย ขอบโลก

รางวัลชมเชย
ผิดเฉือนถูก โดย SnowLynx
A boy in the Lost Town โดย วรพร อุงอำรุง

ความคิดเห็นของคุณวรากิจ ต่อ KT’s diary
อ่านเพิ่มเติม “ประกาศผลการตัดสิน การประกวดเรื่องสั้นในหัวข้อ “หุ่นยนต์””

เรื่องสั้นส่งประกวด ในหัวข้อ “หุ่นยนต์”: หุนยนต์จุดชั้นบรรยากาศดาวเคราะห์

โดย เฉลิมพล บินสมัน

ในดาวเคราะห์ที่มีชื่อว่าโลก สมัยศรีพรหมอริยะเมตรไตร vx 333 ปี (เป็น พ.ศ. ใหม่ในสมัยนี้) หลังดาวเคราะห์น้อยพุ่งชนโลกมนุษย์ที่เหลืออยู่จากแผนหลบภัยนิวเคลียร์ข้อมูลทั้งหมดตั้งแต่ (ยุคนิวเคลียร์) ได้บันทึกนวัฒกรรมทั้งหมดไว้ในรูปหน่วยความจำต่างๆ

มีชายหนุ่มผู้หนึ่งชื่อ นิพภุม เป็นลูกชายเจ้าของโรงงานประกอบรถยนต์ครบวงจร ตั้งแต่ ชิ้นส่วนที่เล็กที่สุด ถึง ขั้นตอนการหลอมโลหะตัวถังรถยนต์ มองท้องฟ้าคิดว่าใน ทางช้างเผือกและกาเล็กซี่ ที่เราอยู่นี้มีดาวเคราะห์อยู่หลายดวงทำไมมีแต่ดาวเคราะห์โลก ที่มีชั้นบรรยากาศ และ แรงดึงดูดอยู่เพียงดาวเคราะห์เดียว ซึ่ง ดาวอังคารอยู่ในโซน (โบบิร็อก)
อ่านเพิ่มเติม “เรื่องสั้นส่งประกวด ในหัวข้อ “หุ่นยนต์”: หุนยนต์จุดชั้นบรรยากาศดาวเคราะห์”

เรื่องสั้นส่งประกวด ในหัวข้อ “หุ่นยนต์”: KT’s diary

โดย ขอบโลก

21/01/44
วันแรกที่ฉันรู้สึกตัวและรู้ว่าฉันชื่อเคที หน้าที่แรกที่ฉันได้รับคือการเป็นนักออกแบบหุ่นยนต์รุ่นใหม่ๆให้สวย อินเทรนด์ และจ๊าบกว่าใครทั้งหมด เพื่อให้คุณพ่อ คุณแม่ที่อยากมีลูกทั้งหลาย มีลูกสมใจ และที่สำคัญคือลูกของพวกเขาจะดูดี มีหน้ามีตาในสังคม

นิตยสารแฟชั่นของพวกมนุษย์นับร้อยนับพันฉบับ ฉันต้องหยิบและเปิดมันเบาๆเพราะหนังสือส่วนใหญ่ก็ผุกร่อนไปจนเกือบหมดแล้ว ฉันใช้มือซ้ายเปิดหนังสือ ส่วนมือขวาใช้วาดรูป เอาส่วนนั้นส่วนนี้จากหน้านิตยสารต่างๆมารวมกัน ลอกแต่ละส่วนเหมือนทุกกระเบียดนิ้ว

วันนี้ฉันออกแบบได้เจ็ดสิบตัว ข้อมูลทั้งหมดส่งผ่านคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าไปยังสำนักงานใหญ่ที่ผลิตลูกหุ่นยนต์ตัวเล็กตัวน้อย น่ารักน่าชัง

วันนี้ฉันเลิกเร็ว ก็กลับไปชาร์จแบตที่บ้านอย่างสบายใจ
อ่านเพิ่มเติม “เรื่องสั้นส่งประกวด ในหัวข้อ “หุ่นยนต์”: KT’s diary”

เรื่องสั้นส่งประกวด ในหัวข้อ “หุ่นยนต์”: Different

โดย พณพล ธีรวงศธร

นี่คือปี ค.ศ. 21XX

ปีที่หากถามว่าอะไรคือความเสื่อมโทรมที่สุดของยุค คนส่วนใหญ่มักไม่ลังเลที่จะนึกถึงคำว่า ‘พลเมืองโลก’ คำซึ่งปัจจุบันไม่ได้นิยามถึงแค่มนุษย์อีกต่อไป แต่ยังหมายรวม ‘แอนดรอยส์’ เอาไว้ด้วย

เกือบร้อยปีมาแล้วที่ ดร. ดาเบิล บิดาแห่งแอนดรอยส์คิดค้นวงจร ‘การพัฒนาบุคลิกจากการเรียนรู้อิสระ’ ซึ่งเป็นพื้นฐานให้หุ่นยนต์รุ่นที่มีปัญญาประดิษฐ์สามารถเรียนรู้และเติบโตได้ในรูปแบบเดียวกับมนุษย์ วิวัฒนาการของหุ่นยนต์จึงก้าวกระโดดจนใกล้เคียงผู้สร้างที่สุดเรียกว่า ‘แอนดรอยส์’ กระทั่ง ค.ศ. 20XX ก็เกิดการปฏิวัติครั้งใหญ่ทำให้สิทธิการเป็นพลเมืองของแอนดรอยส์เทียบเท่ามนุษย์…

จากเคยเป็นเครื่องใช้ไฟฟ้า วันนี้กลายมาเป็นเพื่อนบ้านแล้ว… ใครสักคนเหน็บแนมไว้อย่างนั้น
อ่านเพิ่มเติม “เรื่องสั้นส่งประกวด ในหัวข้อ “หุ่นยนต์”: Different”

เรื่องสั้นส่งประกวด ในหัวข้อ “หุ่นยนต์”: เพื่อนผมชื่อ’อึก’

โดย ปูเสฉวน (อายุ14ปี)

ฟิ้ววววว บึ้ม!!!
“เฮือก!!” ผมลืมตาลุกขึ้นตื่นมากลางดึกหลังจากได้ยินเสียงเหมือนอะไรบางอย่างลอยมาอย่างเร็วและเข้าปะทะกับบางสิ่งอย่างรุนแรง ผมเดินลงมาข้างล่างเพื่อจะดูให้แน่ว่ามันเกิดอะไรขึ้นจริงๆหรือผมแค่ฝันไป

ฟึ่บ!!
ผมกดเปิดไฟ ทันใดนั้นเอง!…ผมไม่พบกับอะไรเลยนอกเสียจากเศษฝ้าของบ้านผมที่มันหักพังลงมา สงสัยจะเป็นอุกกาบาตหรือไม่ก็ลูกเห็บล่ะมั้ง ระหว่างที่ผมหายข้องใจแล้วก็จะขึ้นไปนอนต่อบนห้อง ผมเดินไปปิดไฟแล้วกำลังจะก้าวขาขึ้นบันไดไปแต่!!!

หมับ!
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก” มีบางสิ่งบางอย่างมาจับข้อเท้าผมไว้ ผมหลับหูหลับตาแล้วสะบัดเท้าไปมาจนสิ่งนั้นก็หลุดออกจากข้อเท้าผม
อ่านเพิ่มเติม “เรื่องสั้นส่งประกวด ในหัวข้อ “หุ่นยนต์”: เพื่อนผมชื่อ’อึก’”

เรื่องสั้นส่งประกวด ในหัวข้อ “หุ่นยนต์”: สงครามสมองกล

โดย พิชชานันท์

“ไม่มีทางประนีประนอมได้เลยใช่มั้ย” ‘ดร.ราล์ฟ’ นักจิตวิทยาวิทยาการ เอ่ยเป็นประโยคคำถามที่ต้องการจะถามย้ำกับตัวเองมากกว่าที่จะถามบุคคลทั้ง 5 ที่อยู่ภายในห้อง
ทั้งห้องเงียบกริบแทบจะได้ยินเสียงลมหายใจ ด้วยไม่รู้ว่าจะตอบคำถามนั้นอย่างไร
“ก็พอมีทางอยู่บ้างค่ะดร.” ‘แองจี้’ ผู้ช่วยดร.ราล์ฟ เอ่ยทำลายความเงียบจนอึดอัดให้พังทลายลง ด้วยท่าทีที่ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองเท่าไหร่นัก
“ว่ามาสิแองจี้” ดร.ราล์ฟเชื้อเชิญให้แองจี้ลุกขึ้นยืนเพื่อนำเสนอความคิดเห็นต่อหน้าทุกคน
“ทางที่ว่าก็คือ….กำจัดพวกมันทั้งหมดค่ะ”

…………………………………………………………………………………………. อ่านเพิ่มเติม “เรื่องสั้นส่งประกวด ในหัวข้อ “หุ่นยนต์”: สงครามสมองกล”

เรื่องสั้นส่งประกวด ในหัวข้อ “หุ่นยนต์”: ผิดเฉือนถูก

โดย SnowLynx

ผมไปเจอกับสมาคมนี้มาเมื่อสองถึงสามปีก่อน ตอนนั้นประเทศกำลังอยู่ในช่วงพัฒนาเทคโนโลยีด้านหุ่นยนต์ ทั้งรัฐบาลและหน่วยงานเอกชนออกมาสนับสนุนการใช้หุ่นยนต์กันอย่างออกหน้าออกตา จนตอนนี้หุ่นยนต์ที่ทำงานแทนมนุษย์มีให้พบเห็นได้ทั่วไป

ชมรมที่ผมกล่าวถึงที่ว่านี่คือ”ชมรมต่อต้านการใช้หุ่นยนต์” ครับคุณได้ยินไม่ผิดชมรมนี่มีวัตถุประสงค์ตามชื่อ คือต่อต้านการนำหุ่นยนต์มาใช้งานแทนมนุษย์ หุ่นยนต์ถูกนำมาใช้งานแทนมนุษย์มาได้หลายปีแล้วเริ่มต้นจากงานเสี่ยงอันตรายเช่นในโรงงานต่างๆ แต่พักหลังงานเกือบทุกประเภทเริ่มที่จะมีหุ่นยนต์มาเกี่ยวข้อง และนั่นก็เป็นเหตุผลให้ผมหันเข้ามาร่วมกับสมาคมนี้

ความจริงแล้วมันเป็นคล้ายกับสมาคมจับผิดเสียมากกว่า หลายๆคนมาเพื่อนำเสนอบทความหรือเนื้อหาในเชิงกล่าวร้ายหุ่นยนต์ นานๆครั้งสมาคมถึงจะตีพิมพ์เอกสารที่มีทั้งความรู้และบทความเชิงวิเคราะห์จากผู้ไม่ประสงค์จะออกนามแจกจ่ายให้พวกเราได้อ่าน คงเป็นเพราะการกระทำแบบนั้นอาจทำให้พวกเราถูกจับเข้าตะรางได้สักวัน ทุกการกระทำจึงเกิดขึ้นอย่างลับๆ

แต่ทั้งหมดที่กล่าวมาก็เป็นเพียงแค่ฉากบังหน้าอีกชั้นหนึ่งเท่านั้น เพราะภายในชมรมยังมีอีกวัตถุประสงค์หนึ่งซึ่งคล้ายกับพวกก่อการร้ายก็ว่าได้ นั่นคือการลอบทำลายหุ่นยนต์ ทุกคนในเมืองรู้จักมันดีในชื่อ “พลุแดง” เพราะเมื่อภารกิจเสร็จสิ้นจะมีการยิงพลุเป็นเครื่องเยาะเย้ยกฎหมายและเพื่อส่งสัญญาณแก่ผู้ลงมือคนต่อไป นั่นหมายความว่าในคืน”พลุแดง”จะมีการจุดพลุนับสิบนัด!
อ่านเพิ่มเติม “เรื่องสั้นส่งประกวด ในหัวข้อ “หุ่นยนต์”: ผิดเฉือนถูก”

เรื่องสั้นส่งประกวด ในหัวข้อ “หุ่นยนต์”: แท็กซี่หุ่น

โดย ขอบโลก

“ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณจริงๆ” หญิงชราในชุดผ้าฝ้ายสีซีด เกาะแขนเสื้อของธีร์ ทนายความหนุ่มไฟแรงที่ช่วยเหลือจำเลยที่ถูกอำนาจรัฐข่มเหง หญิงชราผู้เป็นแม่ได้แต่คร่ำครวญเมื่อลูกชายคนเดียวถูกตำรวจฆ่าตัดตอนคดียาเสพติด ที่แกมั่นใจว่าลูกของตัวเองไม่มีทางเข้าไปพัวพันเรื่องแบบนี้ได้

“ไม่เป็นไรครับ มันเป็นหน้าที่” ธีร์ตอบกลับไปพร้อมกุมมือของหญิงชราไว้ ทันใดนั้นทั้งธีร์และหญิงชราถูกกระแทกอย่างแรงจากทางด้านหลัง ตำรวจที่ถูกกล่าวหา เดินผ่านคนทั้งสองไปด้วยท่าทีวางโต หญิงชราเกิดบันดาลโทสะ ร่างกายของเธอสั่นสะท้าน

“ไอ้ตำรวจชั่ว” ตำรวจนายนั้นหันมายิ้มให้หญิงชรา ธีร์ไม่แน่ใจว่าเขากำลังถูกจ้องมองด้วยหรือเปล่า สายตาสีดำสนิทคู่นั้นเต็มไปด้วยความเกียจชัง ไม่ต่างอะไรไปจากสายตาของเสือนักล่าที่พร้อมจะกระโจนตะครุบเหยื่อและฉีกคอหอยให้ขาดสะบั้น ตำรวจนายนั้นเดินลงศาลไปพร้อมกับตำรวจนอกเครื่องแบบอีกสองนาย
“ดูสายตามันสิ มันจะฆ่าฉัน เห็นไหม”

….. อ่านเพิ่มเติม “เรื่องสั้นส่งประกวด ในหัวข้อ “หุ่นยนต์”: แท็กซี่หุ่น”

เรื่องสั้นส่งประกวด ในหัวข้อ “หุ่นยนต์”: เพื่อนรัก

โดย ขอบโลก

ผมกับต้อมเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก ตั้งแต่ชั้นประถม เรามักจะเล่นด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน กลับบ้านด้วยกัน และที่สำคัญคือต้อมจะปกป้องผมทุกครั้งที่ถูกรังแก คงเป็นเพราะว่าผมเป็นเด็กเรียนที่ใส่แว่นหนา ตัวเล็ก แรงน้อย ผมจึงมักถูกรังแกจากเพื่อนๆและพี่ๆเสมอ
อ่านเพิ่มเติม “เรื่องสั้นส่งประกวด ในหัวข้อ “หุ่นยนต์”: เพื่อนรัก”

เรื่องสั้นส่งประกวด ในหัวข้อ “หุ่นยนต์”: คู่ชีวิต

โดย ฟองจันทร์

โรเบิร์ตยิ้มอย่างสุภาพเมื่อเห็นฉันมาถึง เขาลุกขึ้นยืนแล้วเชิญให้ฉันนั่ง
“ขอโทษที่ให้รอนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ” เขาปัดมือปฏิเสธ นั่งลง แล้วเลื่อนแผ่นบันทึกทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้ามาข้างหน้าสำหรับทำหน้าที่แปลงเสียงพูดของเราให้กลายเป็นตัวอักษรเพื่อง่ายต่อการรวบรวมไปเป็นเอกสาร

“ตอนนี้ได้กี่ครอบครัวแล้วคะ”
“ทั้งหมดสี่ ถ้าไม่รวมคุณ ยังไม่มากหรอกครับ”
ฉันยิ้ม แล้วหันไปมองจูเนียร์ที่กำลังดึงแขนเสื้อของฉันให้หันไปสนใจ
“พี่คนนั้นเขาเป็นใครเหรอครับ” เจ้าหนูกระซิบถาม
“เพื่อนของแม่เอง เขาชื่อโรเบิร์ต เป็นนักมานุษยวิทยา โรเบิร์ตคะ นี่ลูกชายฉัน จูเนียร์ค่ะ”
โรเบิร์ตทักทาย “ฉันอยากรู้เรื่องต้นตระกูลของเธอน่ะ เธอรู้จักคุณตาไหม”
จูเนียร์ส่ายหน้า ซึ่งแน่นอน เพราะพ่อของฉันตายไปก่อนที่ฉันจะรับจูเนียร์มาเลี้ยง
“คุณตาเป็นยังไงครับ”
ฉันเอามือลูบศีรษะของลูกน้อยด้วยความเอ็นดู – โรเบิร์ตพยักหน้า
ตัวอักษรค่อย ๆ ปรากฏบนแผ่นบันทึก “เรามาเริ่มกันเลยดีกว่าค่ะ”
อ่านเพิ่มเติม “เรื่องสั้นส่งประกวด ในหัวข้อ “หุ่นยนต์”: คู่ชีวิต”

เรื่องสั้นส่งประกวด ในหัวข้อ “หุ่นยนต์”: แด่ความเป็นไป (แก้ไข)

โดย รัตกุล ระวิน

เวลานี้ตาผมเหม่อไร้อารมณ์ ไม่มีแววสะท้อนใดๆในดวงตาที่ขุ่นมัว ผมอยากเขียนบันทึกเรื่องราวบางอย่างที่เกิดขึ้นกับชีวิตอันเป็นความสำคัญของตัวผมเอง ประสบการณ์จากความจริงที่ผ่านมาผมรู้สึกสับสนจนไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นเขียนอย่างไรดีสำหรับอนุทินฉบับนี้ เมื่อนึกได้ว่าเหลือเวลาอีกหลายชั่วยามก่อนฟ้าสาง โดยกิจปกติผมมักตื่นนอนก่อนตะวันส่องหน้าพร้อมเสียงปลุกจากริมฝีปากผู้หญิงคนหนึ่งว่า “กาแฟตอนเช้าพร้อมแล้ว”

เวลานี้ในห้องปฏิบัติการใต้ดินสถานที่ที่เป็นห้องทดลองส่วนตัว ผมลุกเดินส่องกระจกดูใบหน้าตนเองพบว่าดวงตาผมแดงกล่ำขอบตาดำหมอง หน้าผมซูบเซียวดูไม่ได้ ผมจึงเดินกลับมาที่โต๊ะเขียนหนังสือทรุดตัวลงนั่งกุมขมับศีรษะที่ปวดทรมานตลอดเนื่องจากอาการนอนไม่หลับเป็นเวลาหลายปี หากไม่ได้เคมีพวก เบนโซไดอะซีพีน สักกำมือคงหลับไม่ได้แน่ ตอนนี้มือผมสั่นขณะจับปากกา ผมเขียนอักษรเบี้ยวไปมาสะท้อนจิตใจผมบูดเบี้ยวได้ดีแท้ เมื่อขยับสายตามองเตียงทดลองที่ใช้ในการผ่าตัด ซึ่งครั้งหนึ่งภรรยาผมเคยนอนอยู่ ผมจำไม่ได้ว่าภรรยาผมป่วยเป็นโรคพิสดารประหลาดตั้งแต่ตอนไหนเมื่อไร ปีไหมผมก็จำไม่ได้เพราะตอนนี้จิตผมร้าวรานและโง่งม สมองผมสร้างมโนทัศน์ว่าเรื่องเกิดตอนฤดูร้อน ต้องเป็นฤดูร้อนแน่ๆ ฤดูร้อนปีหนึ่งที่นานพอดู
อ่านเพิ่มเติม “เรื่องสั้นส่งประกวด ในหัวข้อ “หุ่นยนต์”: แด่ความเป็นไป (แก้ไข)”

เรื่องสั้นส่งประกวด ในหัวข้อ “หุ่นยนต์”: A boy in the Lost Town

โดย วรพร อุงอำรุง

“เมอร์คิวรี่ วอเรนกลับมาแล้วครับ”
“เข้ามาสิ” ชายชราตอบรับเมื่อเห็นชายหนุ่มผมเงินจากจอมอนิเตอร์ดูแลความปลอดภัย เขากระดิกนิ้วกดสวิทช์บนปลายที่วางแขน ประตูเลื่อนเปิดออกเผยให้เห็นห้องพักอันหรูหราที่มีชายชราอาศัยอยู่เพียงลำพัง หุ่นยนต์รับใช้ทรงสี่เหลี่ยมตัวหนึ่งวิ่งเข้ามาหาแขกผู้มาเยือน

[ต้องการรับเครื่องดื่มอะไรดีคะ]
“ไม่ต้องหรอกฉันเป็นหุ่นยนต์ กินอะไรไม่ได้หรอก” ชายหนุ่มโบกมือปฏิเสธ เจ้าหุ่นกระป๋องนิ่งค้างสับสนในการประมวลข้อมูล

“ไปทำงานของเธอต่อเถอะ” เจ้าของบ้านหันไปย้ำกับหุ่นยนต์รับใช้ของตนอีกครั้ง มันจึงยอมเดินจากไป “หึ ๆ เธอมาทีไรทำให้หุ่นยนต์รับใช้เก่า ๆ ของฉันสับสนทุกทีเลยนะวอเรน” ชายชรากล่าว

หากมองจากลักษณะภายนอกแล้ว การที่เมอร์คิวรี่ วอเรนจะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นมนุษย์ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ส่วนสูง 190 เซนติเมตร เส้นผมและดวงตาสีเงิน รูปร่างสูงใหญ่และหน้าตาที่ถูกบรรจงสร้างเป็นอย่างดีทำให้เขาดูเหมือนนายแบบนิตยสารสักคน มากกว่าหุ่นยนต์เหมือนมนุษย์ที่ทำหน้าที่อารักขาบุคคลสำคัญ

“นั่นเป็นเพราะศาสตรจารย์เก่งน่ะสิครับ ถึงสร้างผมได้ดูเหมือนมนุษย์จนหุ่นยนต์ยังแยกไม่ได้” คำตอบจากหุ่นยนต์ตัวโปรดเรียกเสียงหัวเราะจากชายชราได้อีก

“ฉันว่าฉันไม่ได้เขียนโปรแกรมให้เธอเป็นพวกช่างยอนะ ดังนั้นฉันคงภูมิใจได้หากเธอเป็นคนชมนะวอเรน”
“ผมแค่พูดตามความจริงครับ”
“เอาเถอะ ฉันเรียกเธอมาเพราะมีงานให้ทำน่ะ มีหุ่นยนต์เหมือนมนุษย์ตัวใหม่ถูกขึ้นทะเบียนไม่สมบูรณ์ อยากให้เธอไปตรวจสอบให้ที …ฉันอาจใช้ลูกน้องสักคนไปทำแทนก็ได้ แต่ฉันไว้ใจเธอมากกว่า ช่วยหน่อยนะวอเรน”
“ที่ไหนเหรอครับ”
“ลอสท์ทาวน์”

ลอสท์ทาวน์ นครจักรกล เขตขยะอุตสาหกรรม ล้วนเป็นชื่ออย่างไม่เป็นทางการของเขต 10 เขตอุตสาหกรรมอิเล็กทรอนิกส์ชั้นนำเมื่อ 30 ปีก่อน เพราะอุบัติเหตุทำให้เกิดการระเบิดครั้งใหญ่จนสารพิษรั่วไหลไปทั่วพื้นที่ในเขตนี้จึงถูกปิดตาย มนุษย์ถูกขนย้ายออกจากพื้นที่ เครื่องจักร สายพาน หุ่นยนต์ถูกติดตั้งเข้าทำงาน โดยมี AI ควบคุมดูแล …แม้ 5 ปีหลังมานี้บางส่วนของลอสท์ทาวน์จะเปิดให้มนุษย์เข้ามาได้ ก็ไม่มีมนุษย์คนใดคิดจะย่างเหยียบเข้ามาอยู่ดี

—– อ่านเพิ่มเติม “เรื่องสั้นส่งประกวด ในหัวข้อ “หุ่นยนต์”: A boy in the Lost Town”

เรื่องสั้นส่งประกวด ในหัวข้อ “หุ่นยนต์”: สวนดอกไม้ของกวี

โดย zhivago

ฉันยังจำวันที่พบกับคุณครั้งแรกได้ คุณยังเป็นเด็กนักเรียนมัธยมหิ้วกระเป๋านักเรียนเต็มล้นไปด้วยความสดใสร่าเริง ส่วนฉันเป็นเพียงผู้รับใช้ในบ้านกวีชราคนหนึ่ง รอยยิ้มของคุณแปลกตา มันชี้ชวนให้ใครต่อใครเหลียวมอง คุณมาหยุดยืนฝั่งตรงข้ามรั้วหน้าบ้านที่สูงเพียงอก

“สวัสดีครับ”
เสียงของคุณช่างงดงาม มันก้องกังวานและสดใส ฉันไม่พลาดที่จะบันทึกมันไว้ในความทรงจำมิลืมเลือน ฉันหมายความเช่นนั้นจริง
ฉันตอบรับด้วยน้ำเสียงเดิม ๆ กริยาเดิม ๆ เหมือนที่ฉันพูดกับทุกคน แต่ดูเหมือนมันทำให้รอยยิ้มของคุณสดใสขึ้น ถ้าฉันจะมีความประหลาดใจอยู่บ้าง ก็คงจะเกิดกับเรื่องรอยยิ้มของคุณนั่นเอง

“ผมเพิ่งย้ายมาใหม่”
คุณชี้ชวนให้ฉันมองไปยังบ้านไม้สองชั้นหลังถัดไป แต่ฉันยังจ้องหน้าคุณไม่วางตา
คุณบอกชื่อของคุณ จากนั้นรอคอย
ฉันจะบอกชื่อของฉันได้อย่างไรในเมื่อฉันเป็นเพียงทรัพย์สินชิ้นหนึ่ง มีเพียงตัวเลขและตัวหนังสือเรียงร้อยแทนชื่อ
“ผมจะตั้งชื่อให้คุณ”
ตั้งแต่นั้นมาฉันมีชื่อเป็นของตัวเอง

…………………………………………….. อ่านเพิ่มเติม “เรื่องสั้นส่งประกวด ในหัวข้อ “หุ่นยนต์”: สวนดอกไม้ของกวี”

เรื่องสั้นส่งประกวด ในหัวข้อ “หุ่นยนต์”: จ่าเฉย ๒.๐

โดย zhivago

บ่ายสามโมงครึ่งในวันครึ้มฝน “จ่า” เดินออกจากจุดพักมาประจำการ ณ กึ่งกลางทางม้าลายอันเป็นสถานที่ปฏิบัติงานประจำ จ่าอยู่ตรงนั้นมานานจนใครต่อใครต่างลืมไปแล้วว่ามีตำรวจมายืนโบกรถตั้งแต่เมื่อใด เจ้าของร้านชำใกล้ ๆ จำได้แค่ว่าเขาเห็นจ่ามาตั้งแต่เขายังเรียนอยู่ชั้นมัธยม จนตอนนี้ลูกคนเล็กกำลังจะเข้าอนุบาลก็ยังเห็นจ่ามายืนโบกรถอยู่ตรงนี้ทุกวันไม่เคยขาด เช้าหนึ่งรอบเย็นหนึ่งรอบ

ที่ว่าทุกวันนั้นหมายถึงทุกวันไม่เว้นวันหยุดเสาร์-อาทิตย์หรือวันหยุดราชการ จะมีก็เพียงครั้งเดียวตอนที่จ่าลาป่วยด้วยเหตุจำเป็น แต่ไม่นานเขาก็กลับมายืนเป่านกหวีดได้อีกครั้ง

ที่ตรงนี้เดิมเป็นแค่ถนนออกนอกเมืองสายหนึ่ง ทางม้าลายถูกตีเส้นหลังจากโรงเรียนอาชีวะประจำจังหวัดสร้างเสร็จ จ่าได้มาประจำการตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา มันอยู่ห่างจากสี่แยกใหญ่ไม่ถึงห้าสิบเมตร ถ้าจะให้ถูกต้องแล้วทางม้าลายควรจะถอยห่าออกไปอีกนิดให้มีช่องว่างสำหรับรถจอดรอสัญญาณไฟ แต่ด้วยความที่มันเป็นโรงเรียนใหญ่ ประกอบกับเส้นสายของใครบางคนทำให้ทางม้าลายผุดขึ้นมาในที่ที่มันไม่ควรจะอยู่ได้ในที่สุด
อ่านเพิ่มเติม “เรื่องสั้นส่งประกวด ในหัวข้อ “หุ่นยนต์”: จ่าเฉย ๒.๐”