องก์ที่ ๑ แผนเปลี่ยนโลก [ ตอนที่ ๔ : วิกฤติ ]

เสียงเรียกผ่านระบบตอบรับ ดังขึ้นขณะที่ วิทยา ก้าวขึ้นสู่ พาหนะส่วนบุคคล เพื่อไปพบกับ ดร. วิชาเยนร์ ตามที่นัดหมายเอาไว้
“ท่าน ผู้กำกับ ต้องการติดต่อโดยด่วน คะ” เสียงรายงาน เบาๆ
วิทยา สูดลมหายใจลึกก่อน ให้สัญญาณ การรับสาย ผ่านคลื่นความคิด
“แกหายหัวไปไหนมา … รู้มั้ยว่าตอนนี้ มันกำลังเกิดเรื่องใหญ่ ขึ้นแล้ว”
วิทยา เป่าลมออกจากปากเต็มแรง พลางส่ายหน้าอย่างเอือมระอา
ถึงแม้เขาจะกำหนด ระดับเสียงไว้ในระดับที่เบาที่สุดแล้ว แต่ก็อดรู้สึกปวดประสาทหูไม่ได้

วิทยา ย่อมรู้อยู่แล้วว่า เรื่องที่เกิดขึ้นนั้น มันหนักหนาสาหัส เพียงไร
แน่นอน … การที่ การเดินทาง ทั่วทั้งกาแลคซี่ ต้องมากลายเป็น อัมพาต ในช่วงเวลาแค่ข้ามคืน …
ใครบ้างจะไม่รู้ว่า มัน เป็นเรื่องใหญ่ ขนาดไหน

เขาขยับลูกตาเล็กน้อย ภาพ แสดงเวลา ปรากฏขึ้นด้านใน กระบอกตา
เวลาผ่านไป ๒๐ นาที นับตั้งแต่เขาเริ่มทำคดี นี้
นี่มันบ้า ชัดๆ

“นั่น แก กำลังทำอะไรของแกอยู่ … ตอบฉันมาสิ” เสียง ตะโกนโหวกเหวก ยังคงดังไม่ขาดสาย
“ผม อยู่ที่แผนก นิติเวช ครับหัวหน้า … ผมก็กำลัง รีบให้อยู่แล้ว … และ ผมกำลังจะไปพบกับ ดร. วิชาเยนร์ เพื่อ สอบถามเพิ่มเติม ครับ”

“ที่ นัดไว้ ใช่ไหม … ไม่ต้องไปแล้ว กลับมาที่สถานีเลย ดร. อยู่ที่นี่แล้ว
อีก ๑๕ นาที จะมีการแถลง ข่าว … แก รีบเข้ามาเลย”

วิทยา สั่ง วางสายอย่างอารมณ์ เสีย
เขาเกลียดสถานะการณ์ที่ไม่สามารถควบคุมได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง จากการทำงานของผู้บังคับบัญชาของตนเอง
การกดดันเรื่องเวลา ในสถานะการณ์ที่เกี่ยวพันธ์ถึงชีวิตของประชาชนจำนวนมาก มักจะมีเรื่อง การเมืองเข้ามาเกี่ยวข้อง ด้วยเสมอ
ซึ่งผลที่จะเกิดขึ้น คือ การบังคับให้มีการยอมรับ มาตรฐานแย่ๆ ในเวลาอันสั้น เพียงเพื่อคะแนนเสียง เล็กๆน้อยๆ และ การได้หน้าได้ตา ทางสังคม
แล้วสิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่านั้น ก็จะเกิดขึ้นตามมา
แล้วใครคือผู้รับเคราะห์
ถ้าไม่ใช่ประชาชนทั่วไป และ พนักงาน ระดับล่าง เพียงไม่กี่คน
ในที่นี้คงรวม วิทยา เข้าไปด้วย อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

วิทยา ขับเคลื่อน ยานพาหนะ ผ่านไปตามกระแสการจราจร ที่ติดขัดอย่างบ้าคลั่ง
ผู้คนพยายามเคลื่อนย้ายตัวเองไปตามที่ต่างๆ เพื่อให้เข้า้ใกล้ เป้าหมายที่ตนเองต้องการ ให้ได้มากที่สุด

ถึงแม้ การเดินทางผ่าน เครื่องปริวรรตมวลสาร มักจะเป็นการเดินทางไกลเป็นส่วนใหญ่ แต่เนื่องจากมันเป็นการเดินทางที่ง่าย สะดวก และใช้เวลาสั้นมาก จนบางครั้ง หลายๆคนใช้มันเป็นการเดินทางภายในโลกแทนการเดินทางด้วยเครื่องบิน แบบในอดีต
แน่นอน รถ เรือ เครื่องบิน ยังคงมีอยู่ ถึงแม้จะเปลี่ยนรูปร่างหน้าตาไปมากตามเทคโนโลยี่ สนามแม่เหล็กไฟฟ้าที่เราค้นพบมากขึ้น
แต่ส่วนใหญ่ มันถูกใช้ไปในการขนส่ง มวลสาร ปริมาณ มากๆ และ เป็นการเดินทางที่ไม่มีเงื่อนไขเรื่องเวลาเข้ามาเกี่ยวข้อง
ผลก็คือ แทบไม่มีที่นั่งสำหรับ มนุษย์ทั่วไปใน พาหนะ เหล่านั้นอีกแล้ว

แต่มันจำเป็น ต้องถูกนำกลับมาใช้ใหม่
ในช่วงเวลานี้

ลองนึกภาพถึงฝูงคนนับหมื่นนับแสนคน เดินทางเข้าสู่สนามบินในเวลาดียวกัน … เพื่อใช้เครื่องมือที่ไม่ได้ใช้มานานกว่า ร้อยปี แล้ว
ยังไม่นับรวมถึงฝูงชนที่เบียดเสียดตัวเอง ออกสู่ท้องถนนเพียงเพื่อจะเดินทางกลับสู่จุดหมายปลายทางสักแห่ง
และด้วยความไม่คุ้นเคย อุบัติเหตุ ก็เกิดมากขึ้น เป็นเงาตามตัว
เสียง กรีดร้อง ด่าทอ เสียงกดสัญญาณไล่กัน ดังระงมไปทั่ว จนเล็ดลอดเข้ามาสู่ภายใน พาหนะ ของ วิทยา
ถึงแม้ถนนปัจจุบัน จะมีการแบ่งระดับชั้นถึง ๗ ระนาบ แต่ทุกระนาบ ดูเหมือนจะเป็นอัมพาตไปเสียหมด

วิทยา กดปุ่มไซเรน เพื่อเปิดทาง
สิ่งที่เขาได้รับคือ เสียงตะโกน ด่าทอ และการขว้างปา ข้าวของใส่ พาหนะ ของเขา
“จะใช้ อภิสิทธิ์ ไปถึงไหน วะ”
วิทยา ขยับยานพาหนะออก และ เบียดตัวเองผ่านไปตามช่องว่าง ระหว่างระนาบ
ด้วยระยะที่เล็กแคบ เขาเฉี่ยวผ่าน ยานพาหนะไปหลายคัน
แน่นอน หลังจากเหตุการณ์นี้ รัฐคงต้องจ่ายเงินค่าชดเชยจำนวนมหาศาล แต่ เขาจะทำอย่างไรได้
ยิ่งเขา ล่าช้าออกไป เหตุการณ์นี้ ก็คงจะ ยิ่งเลวร้ายลงไปกว่านี้

วิทยา เคลื่อน ยานพาหนะมาได้สักพัก ก่อนพบกับ ยานพาหนะอีกลำ ที่ติดแหง็กอยู่กับยานพาหนะลำอื่น บนช่องทางเว้นระยะ
ทั้งคู่ต่างด่าทอกันอยู่ไปมา
หากมีพื้นที่ให้ยืนได้ ทั้งสองคนคงออกมาตะบันหน้ากันแล้ว

นี่อาจจะเป็นเวลาที่เหมาะสม สำหรับ กฏอัยการศึก

ไม่มีเวลาให้คิดมาก
วิทยา เปิดประตูออกจากยานพาหนะ
เขาติดอยู่ในระหว่างระนาบที่หก และ ระนาบที่เจ็ด
แต่ระนาบที่เจ็ด ไม่สามารถ เคลื่อนตัวขึ้นสู่ขั้นที่สูงกว่าได้ เนื่องจากระยะกำลังของสนามแม่เหล็กไฟฟ้า
และนั่นหมายความว่า วิทยา ติดอยู่ที่ความสูงเหนือพื้นดิน ประมาณตึก สิบ ชั้น

เขาต้องบ้าแน่ๆ ที่เลือกวิธีนี้
แต่ดูเหมือนทางเลือกของเขา มีไม่มากนัก

เสียงรายงานข่าวความวุ่นวายทั่วโลกดังมาจากที่ไกลๆ
มันเหมือนสภาวะโลกแตกก็ไม่ปาน

วิทยา กระโดดออกจากประตูยานพาหนะของตนเอง ไปบนยานพาหนะลำอื่น
มุ่งหน้าไปยัง ผนังอาคารที่ใกล้ที่สุด
ทิ้งยานพาหนะของตน ลอยเคว้งคว้างอยู่กลางอากาศ

เสียงก่นด่า กรีดร้อง ดัง ระงม
…