มานพ ชายฉกรรจ์ วัยห้าสิบปี เร่งร้อนเดินเท้าเข้าสู่ เครื่องปริวรรตมวลสาร เบื้องหน้า
ชุดเสื้อผ้า คาร์บอนไฟเบอร์ สีเงินวาว ที่โอบกระฉับร่างกายเพื่อให้ความรู้สึกอบอุ่น แต่ มานพ กลับรู้สึกเย็นวาบเล็กน้อยที่กลางสันหลัง ขณะที่ประตูเครื่องเลื่อนปิดไล่หลังมา
ถึงแม้ เขาจะเดินทางด้วยเครื่องจักรนี้มานับครั้งไม่ถ้วน แต่ความรู้สึกหวาดกลัวเช่นนี้ ไม่เคยห่างหายไปจากใจเขาเสียที
“เหมือนพวก กลัว เครื่องบิน สมัยก่อน … ไม่มีอะไรหรอกน่า” มานพ สรุป พึมพำกับตนเอง พลางยก นาฬิกาข้อมือฝังตัวขึ้นขึ้นมาดู
อีกสองสามวินาที เขาก็จะกลับถึง โลก ซึ่งห่างออกไป ร่วม 42ล้านกิโลเมตร
“แวบเดียวเท่านั้น” มานพ บ่นเบาๆ ขณะที่แสงสว่างเรืองรองขึ้นทั่วร่าง
“เริ่มกระบวนการนะครับ” เสียงบอกเบาๆ ดังออกมาจากทางลำโพงของผู้ควบคุมด้านนอก
นั่นคือเสียงสุดท้ายในชีวิตที่ มานพ ได้ยิน
…
ร่างของ มานพ บิดเบี้ยวผิดรูป จนแทบไม่น่าเชื่อว่า จะเป็นไปได้
ผู้ ปฏิบัติการณ์ เครื่องปริวรรตมวลสาร ฝ่ายรับ บนโลก ยังมีอาการ สติแตกอยู่ แม้เหตุการณ์จะผ่านเลยมากว่า สามชั่วโมงแล้ว
“ผมเห็นเขา … ยังหายใจ … และ พยายามพูด … พระเจ้าช่วย … มันเป็นไปได้อย่างไร … มันเกิดอะไรขึ้น”
เป็นผมก็คงจะถามแบบเดียวกัน
ศรีษะที่หันกลับ 180 องศา
แขนบิดไขว้ผิดรูปกลับหน้ากลับหลัง ข้อศอกหักกลับในทิศทางตรงกันข้ามกับแกนกระดูก ขณะที่แขนอีกข้าง บิดยื่นออกจากกลางหลัง
ร่างกายท่อนล่าง โผล่ยื่นออกกลางทรวงอก ขณะที่ร่างบริเวณช่วงท้อง บิดกลับ เก้าสิบองศาตามแนวขวาง
ส่วน ขาและเท้า ก็บิดเบี้ยวจนเกินกว่าจะสามารถบรรยายได้
เป็นไปได้อย่างไร ที่ผู้ที่อยู่ในสภาพร่างกายเช่นนี้จะ “พยายามพูด”
วิทยา สูดลมหายใจลึก พยายามข่มกลั้นความรู้สึกผะอืดผะอม อย่างเต็มกลั้น มิให้อาหารเช้าที่เขาพึ่งสวาปามเข้าไปอย่างเต็มคราบ เมื่อ สิบห้านาทีที่ผ่านมา พุ่งพรวดออกมาเกลื่อนกลาดที่เกิดเหตุ
มันคงเป็นภาพที่ไม่น่าดูนัก ยิ่งเป็นการทำงานวันแรกในฐานะ นักสืบ ของกรมตำรวจโลก ด้วยแล้ว
“คดีแรกละสิ” นักนิติวิทยาศาสตร์ เอ่ยทัก ขณะเดินผ่านหน้า วิทยา เนื่องจากมองเห็นสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก
วิทยา พยักหน้าฝืนๆ ก่อนจำต้องเอามือกุมปาก วิ่งพรวดพราดออกไปจากที่เกิดเหตุฯ
…
< ต่อ>
กำลังสนุกครับ การแบ่งเป็นสององค์ (หรือว่าองก์ ?) ยั่วให้ติดตามครับ แต่ดูเหมือนจะมีที่ผิดอยู่หน่อยตรงบรรทัดที่ 20 “ร่างท่อนร่าง” ก็คงจะเป็น “ร่างท่อนล่าง” แต่ “ร่างช่องท้อง” จะเป็นร่างช่วงท้อง” หรือเปล่าครับ
องก์ จริงๆ ด้วยครับ
รวมทั้งความผิดพลาดที่ระบุมา
ขอบคุณที่ สละเวลา อ่าน และแก้ไข ครับ
วางเรื่องไว้เป็น 3 องก์ ครับ
และตั้งเป้าว่าจะมาเขียนต่อทุก อาทิตย์
(ต้องพยายามทำให้ได้)
ขอบคุณ มากๆ ครับ