บันทึกผจญภัยผลึกสีชาด : ตำนานบทที่หนึ่ง นักรบจิตเลือดกินรี (Sci fi fan) บทเกริ่น บุตรแห่งกินรีมโนราห์

ณ กระท่อมหวายหลังเล็กๆ ในป่าหิมพานต์

ท่ามกลางป่าเขาอันเงียบสงัด แว่วเสียงบรรยากาศรอบข้าง ทั้งสายชลไหลริน สายลมพัดผ่าน แม้กระทั่งนกแห่งขุนเขา แมลงเรไรนับไม่ถ้วนประสานเสียงเป็นเสียงบรรเลงแห่งธรรมชาติ

ภายในกระท่อมอันโกโรโกโส ชายชราท่านนึงผิวเหี่ยวย่น ผมขาวหงอก สวมเสื้อผ้าไหมเก่าคร่ำครึเต็มไปด้วยรอยปะกำลังนอนบนเตียงไม้ไผ่ที่ปูด้วย ผ้าไหม รองหัวด้วยหมอนขวานสีน้ำเงินลวดลายทองวิจิตรไทยกับสตรีนางหนึ่งผิวขาวนวลผด ผ่อง เรียบเนียนปราศจากริ้วรอยใดๆ ผมดำเงางามเรียบมัน รวบมัดเป็นจุกตามแบบฉบับสตรีไทยโบราณ สวมผ้าแพรพันรอบอก ผ้าถุงลายไทย นั่งพับเพียบปรนนิบัติข้างเตียง

เธอกำลังบดสมุนไพรด้วยครกยา เบื้องหลังของเธอมีหม้อกระเบื้องสีดำห้อยบนกิ่งไม้ กำลังต้มน้ำให้เดือดด้วยไฟจากกองฟืน

“รอก่อนนะเพคะ ประเดี๋ยวน้ำเดือด ข้าจะชงยาให้ท่านเสวย ”    สตรีนางนั้นเห็นน้ำเดือดได้ที่ และ ผงสมุนไพรในครกละเอียดดีแล้ว

“ พอก่อนเถิด มโนราห์ ข้าไม่อยากทานอีกต่อไปแล้ว” ชายชรายกมือขึ้นมาห้าม

สตรีนางนั้นเมื่อถูกเรียกชื่อก็หยุดกิริยาที่ตั้งใจไว้ ค่อยๆ เดินเข่ากลับมานั่งพับเพียบข้างๆเตียงเช่นเดิม

“ ท้าวสุธนเจ้าค่ะ หากเป็นเฉกเช่นนี้ พระวรกายของท่านรังแต่ทรุดลงเรื่อยๆนะเพคะ ” นโนราห์มองหน้าชายชรา กล่าวโนมน้าวใจด้วยเสียงอ่อนโยนเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
ท้าวสุธนผู้เคยเป็นเจ้าชายหนุ่มรูปงามแห่งปัญจาลนคร ผู้เพียบพร้อมด้วยสติปัญญาและพระปรีชาสามารถทั้งด้านการรบและความรู้หลาก แขนง ได้เอื้อมหัตถ์อันเหี่ยวย่นตามวัยจับมือนางมโนราห์รวบพระอัสสาสะ(ลมหายใจ เข้า)ตรัสกับนางผู้เป็นที่รัก

“วันของข้ามามันถึงแล้ว หากแต่ตอนนี้ข้าอยากจะขอร้องเจ้าผู้เป็นดั่งดวงใจเป็นครั้งสุดท้าย ”

“ เรื่องอันใดหรือเพคะ หากไม่เกินความสามารถข้าจะทำให้ท่านทุกอย่าง ” มโนราห์นำมืออีกข้างมากุมแขนของท้าวสุธน

“ ช่วยคลายมนต์จำแลงกายมนุษย์ของเจ้าเถิด ข้าอยากเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเจ้าเป็นคราสุดท้ายในชีวิต”

ท้าวสุธนทอดพระเนตรอ้อนวอนจนนางมโนราห์ใจอ่อน

นางหลับตาลงพึมพำอะไรบางอย่าง จากนั้นผมของนางค่อยๆแปรเปลี่ยนจากสีดำเงางามเป็นสีเงินปนขาวนวล  นัยต์ตาสีดำมุกแปรเป็นตาเหยี่ยวสีเทามุก ผิวสีขาวของหล่อนนั้นเปล่องออร่าแสงอ่อนๆออกมา

ปีกแห่งแสงลักษณะเป็นเส้นไหมสีขาวนับไม่ถ้วนรวมตัวกัน ทุกเส้นล้วนเปล่งประกายแสงออก งอกออกจากแผ่นหลังทีละนิดจนแผ่สยายออกมาเต็มใบ

พอเห็นโฉมที่แท้จริงของมโนราห์ ท้าวสุธนแย้มพระสวรวลด้วยความสำราญพระราชหฤทัย(สบายใจ)ไม่มีอะไรให้ทรงค้างคาอีกต่อไปแล้ว

“  อันตัวข้าเคยคิดว่า ดาราบนนภานั้นจะมีไว้สำหรับศึกษาโหรศาสตร์เท่านั้น กระทั่งข้าได้ ฝ่าฟันป่าหิมพานต์ ข้ามสองหุบเขามรณาที่กระแทกกันเอง กระทั่งเจอประตูยังเขาไกรลาสในตำนานหรือที่พวกเจ้าเรียกว่าดาวเคราะห์ของพวก เจ้า จนได้ตัวเจ้ามาครองสมใจ ”

นางมโนราห์ ตั้งใจฟังอย่างเงียบๆ แสร้งยิ้มแย้มปกปิดความโศกเศร้า เธอรู้ดีว่าสวามีอันเป็นที่รักกำลังพร่ำเพ้อเรื่องคาใจตามประสาคนชราที่ อายุขัยกำลังจะมาเยือน

“ ถามหน่อยเจ้าเคยนึกเสียใจบ้างไหมที่ต้องมา ตกระกำลำบากในปฐพีที่ไม่ใช่บ้านเกิดของเจ้า  ”  ท้าวสุธนถามนางอันเป็นที่รักด้วยอย่างแผ่วเบา ลมหายใจเริ่มติดขัด

“ไม่เลยเพค่ะ ข้ากลับดีใจที่ท่านยอมสละบัลลังก์แห่งนครปัญจาลนครของท่าน ออกตามหาข้าที่บินหนีจากกองฟอนในวันนั้นจนตามข้าเจอ ”  นางมโนราห์ยังคงใบหน้ายิ้มแย้มสบตาท้าวสุธน กุมมือที่ไออุ่นแผ่วเบาลงทุกขณะของท่านอย่างแนบแน่น

“แม้ว่าชะตาจะพลัดพรากบุตรทั้งสองให้ห่างไกล แต่อย่างน้อยข้าก็ได้สิ้นลมในอ้อมแขนของนางกินรีแห่งเขาไกรลาสอันเป็นที่รัก ของข้า…….ข้าช่างสุขใจ ละ เหลือ กะ เกินนนน …….”   ลมหายใจของท่านค่อยๆแผ่วเบาลงเรื่อยๆ กระทั่งรับสั่งจบ พระปัสสาสะ(ลมหายใจออก)ได้ดับลงโดยสมบูรณ์ หัตถ์ที่กุมนางอันเป็นที่รักหมดกำลังโดยสิ้นเชิง ท่านแย้มสรวลอย่างสุขใจกระทั่งวาระสุดท้าย

หยาดน้ำตาหยดเล็ก พรั่งพรูออกจากนัยต์ตาเหยี่ยวสีเทานางกินรีมโนราห์ ด้วยอายุขัยที่แตกต่างกันระหว่างเผ่าพันธุ์พรากคู่ชีวิตไปทิ้งหล่อนให้อยู่ เพียงลำพังอีกนานเท่านาน

เมื่อหยาดน้ำตาไหลผ่านแก้ม มันได้สลายเป็นสายลมไป ไม่ตกลงพื้นดังหยาดน้ำตาของมนุษย์ หล่อนสะอึ้กสะอื้น นอนซบท้องคู่ชีวิตที่กัดก้อนเกลือกินเคียงข้างกันมา

ขณะที่หล่อนกำลังคร่ำครวญ ฝูงปักษาน้อยใหญ่จำนวนมากต่างโบยบินมาเกาะหลังคากระท่อม บ้างบินมายืนบนพื้น ก่อนทั้งหมดจะสงบนิ่ง ก้มหัวไปมาราวกับไว้อาลัยกับการจากไปของท้าวสุธน คร่ำครวญได้พักนึง รู้แก่ใจดีว่าชีวิตของนางมิได้จบลงแค่นี้ ตอนนี้ทำได้เพียงจดจำเรื่องราวระหว่างทั้งสองไว้ในใจที่แหลกสลายตราบจนลม หายใจสุดท้าย

พอเริ่มทำใจได้หล่อนเช็ดน้ำตาของตน ลุกขึ้นเดินไปยังหีบไม้ผุๆ ขนาดใหญ่อันนึงที่วางอยู่ในมุมเล็กๆของกระท่อม

หล่อนเปิดมันขึ้นมา โหยหวนเสียงไม้ผุเก่าๆ

ภายในมีเกราะตัว สนับแขน ขา เกราะเท้า และ เกราะศีรษะ คันธนูลายอักษรรูนโบราณ ทว่าทั้งหมดนั้นล้วนทำมาจากวัตถุแวววาวดุจแก้วมณีที่ดูยังไงไม่ใช่แร่บนโลก มนุษย์แน่นอน

หล่อนเปลื้องผ้าอาภรณ์แห่งโลกมนุษย์ทั้งหมดกองไว้กับพื้น หยิบเกราะแวววาวในหีบมาสวมใส่จนครบเครื่ององค์ หยิบคันธนูขึ้นมาเหน็บไว้ทีหลังของตน ก่อนที่จะเดินไปอุ้มร่างไร้วิญญาณของคู่ชีวิตออกจากกระท่อมไป

ทันทีที่ย่างเท้าออกมาพญาอินทรีขนาดตัวใกล้เคียงกับมนุษย์โบยบินมาข้างกายนาง พญาอินทรีย์ทั้งสองสบตากันเองแล้วพยักหน้าให้

นางวางร่างสวามีไว้ที่พื้นแล้วยกมือแตะหัวพญาอินทรีย์ทั้งสอง

ปรากฏนิมิตภาพแฝดเด็กชายอายุราวสิบสี่ สิบห้า สองคน ณ คนละภูมิภาคของโลกคนนึงอยู่ ณ ดินแดนขวานทองที่จะเป็นกรุงอโยธยาในภายภาคหน้า ส่วนอีกคนอยู่แถบยุโรปที่จะเป็นราชอาณาจักรโรมันในอนาคต

ทั้งคู่ล้วนมีความเป็นอยู่ที่ดี ได้ขึ้นเป็นผู้นำเผ่า เป็นที่เคารพของผู้คน แต่ละคนล้วนมีอักขระลึกลับบนอกคนละแบบ

พอเห็นภาพโอรสทั้งสองมีความเป็นอยู่ที่ดี นางมโนราห์ผู้เป็นมารดารู้สึกปิติยิ่มทั้งน้ำตาอย่างสุขใจ ปนกับความคิดถึงลูก

“ลูกแม่  แม่ต้องขอโทษด้วยที่เลี้ยงพวกเจ้าสองคนดังแม่ลูกทั่วๆไปไม่ได้ แม่นั้นรักพวกเจ้าสุดหัวใจ เพราะชะตากำหนดให้ลูกหลานของพวกเจ้า เป็นผู้ปกป้องผลึกสีแดงมรดกแห่งพระเจ้า ณ ดาวเคราะห์สีแดงถัดจากชมพูทวีป(โลก)นี้ ”

นางยิ้มอย่างเศร้าสร้อย ยกมือมาเช็ดน้ำตาก่อนจะกล่าวความในใจต่อ

“ ตัวแม่เองมิใช่เทวดา นางฟ้าผู้วิเศษดังที่มนุษย์ล่ำรือกัน  เป็นเพียงเผ่าองครักษ์แห่งพระเจ้าแห่งสายลมและแสงสว่างวิกโตริว (vytoril)  ผู้พิชิตพี่ชายเทพบุตรดินเพลิงอิกฟรีด(Ifris) ที่จำนนต่อกิเลสดึงความมืดมิดให้เข้ามากลืนกินเขาพระสุเมรุ (กาแล๊กซี่ในพระไตรปิฏก ) ลูกนี้ แม้เทพเจ้าที่ให้กำเนิดเผ่าแม่จะสละชีพผนึกความมืดออกไปได้แต่มันก็ไม่ใช่ ตลอดกาล

ตอนนี้แม่ต้องทำภารกิจสุดท้าย เตรียมทุกอย่างไว้สำหรับลูกหลานของพวกเจ้าเมื่อวันที่ความมืดหวนกลับมาอีก ครา ขอให้ลูกแม่มีความสุขละ ”

สิ้นคำพูด หล่อนอุ้มสวามีขึ้นมาสยายปีกไหมแสง กระโจนขึ้นฟ้า ออกโบยบินขึ้นนภาดังปักษา หลังจากนำพระสวามีกลับไปฝังยังบ้านเกิดของท่าน หล่อนจะสะสางภารกิจสุดท้ายในชีวิตจะได้หมดห่วง ตายตาหลับไปพบกับเหล่าบุคคลอันเป็นที่รักในโลกหน้า

…………………………………………………………………………………………………………

ภาพได้ขยายออกไปนอกอวกาศ นอกระบบสุริยะ นอกกาแล๊กซี่ทางช้างเผือก ออกมาในพื้นที่แห่งเอกภพ แลเห็นกาแล๊กซี่แอนโดรมิดาถัดจากทางช้างเผือก ภาพขยายออกห่างออกไปถึงใจกลางเอกภพกระทั่งเห็นกาแล๊กซี่ทั้งปวงเล็กเหมือน เมล็ดถั่วส่องแส่งมากมายอนันต์นับไม่ถ้วนท่ามกลางเอกภพอันมืดมิด

กิเลสกลุ่มพลังงานสีดำทมิฬยักษ์ใหญ่ ปราศจากอวัยวะใดใด ไร้ซึ่งรูปร่างที่แน่นอนได้ยื่น สายออกจากตัวมากมาย แต่ละสายเชื่อมกับกาแล๊กซี่ที่ใกล้ตัวที่สุดที่ห่างออกไปหลายล้านปีแสง

ตามสายพลังงานนั้นดูดพลังวิญญาณและธาตุต่างๆที่สร้างดาวเคราะห์จากกาแล๊กซี่ ที่ถูกมันพิชิตแล้ว  ส่วนที่ยังไม่สามารถพิชิตได้ก็ปรากฏภาพของเหล่าสิ่งมีชีวิตประจำกาแล๊กซี่ หลากเผ่าพันธุ์ เข้าต่อสู้ดิ้นรนกับปีศาจนับไม่ถ้วนด้วยอาวุธไฮเทค เวทมนต์  พลังปราณ พลังจิตเท่าที่เผ่าตนเองมี

จงดิ้นรนซะพวกแมลงน้อยทั้งหลาย ข้านั้นอยู่ในตัวพวกเจ้าทุกตัว ไม่ช้าก็เร็วข้าจะกลืนกินเจ้าทุกคน กระทั่งไม่เหลือดาราส่องสว่างจะมีแค่เพียงความมืดมิด  ……………