บันทึกผจญภัยสีชาด ตอนที่ 5 บทเรียนมหัศจรรย์

         ณ โรงอาหาร ระดับมัธยมต้น

 บรรยากาศ ห้องโถงสี่เหลี่ยมกว้างขวาง วางโต๊ะเก้าอี้ไม้ยาวขนานกับกำแพง ไฟบนเพดานให้ความสว่าง อากาศเย็นสบายด้วยเครื่องปรับอากาศตามแบบฉบับโรงอาหารทุกยุคทุกสมัย เว้นแต่ ตามผนังบางจุดมีป้ายดิจิตอลแสดงข้อความไปมาและคนขายอาหารนั้นเป็นตู้จักรกล  เด็กหนุ่มกำลังยืนต่อแถวอันยาวเหยียด ปล่อยลอร่านั่งจองโต๊ะเพียงลำพัง ส่วนอิวานขอไปเข้าห้องน้ำก่อน

คนในแถวมีทั้งชาย หญิง รวมถึงเพศที่ 3 ที่ออกกิริยา น้ำเสียงวี้ดว้ายอย่างชัดเจนคละเคล้ากันไป สนทนากันเองกับพรรคพวกของตน

ระหว่างนั้นเด็กหนุ่มยกกำไลข้อมือประจำตัวจากครูเฟ่ยตาตี๋ตรวจยอดเงินทั้งหมด

ยอดทั้งหมด 100 มาร์สินะ คิดตรวจทานยอดทั้งหมดในใจไปด้วยเพื่อความมั่นใจ

พอถึงคิวของตนก็นำกำไลข้อมือประจำตัวไปจ่อหน้าเครื่องขายอาหาร กดสั่งอาหารชุด  2 ชุดสำหรับตัวเองและลอร่าทันที ยอดทั้งหมด 100 มาร์พอดี  เสร็จเรียบร้อย ชุดอาหารร้อนฉ่าน่ารับประทานทั้งสองชุดออกมา ลอร่ายกมันวางบนถาด หยิบช้อนส้อม เดินเบียดเสียดกลุ่มชนกลับไปยังโต๊ะที่ลอร่านั่งจองไว้อย่างรีบเร่ง

ระหว่าง ทางตามโต๊ะเก้าอี้ยาวต่างถูกจับจองจนแน่นขนัด เสียงเจี๊ยวจ๊าวโหวกเหวกของเหล่าวัยรุ่นเข้าหูตลอดเวลา บ้างกินข้าวเงียบๆเพียงลำพัง บ้างอ่านหนังสือไปกินไป บ้างควักเครื่องเกมส์มาเชื่อมสัญญาณเล่นด้วยกัน รวมทั้งกิจกรรมนานานับไม่ถ้วน ทุกกลุ่มล้วนทำกิจกรรมแตกต่างกันไป

ดีนะเนี่ยให้ลอร่าจองไว้ ไม่งั้นกว่าจะหาที่นั่งได้คงตายหยังเขียด เห็นบรรยากาศอันแออัดระหว่างเดินถือถาดอาหารพลางคิดในใจ

ถึงที่นั่งของพวกตน ลอร่ากลับไม่ได้นั่งคนเดียวดังที่คาดไว้เธอกำลังพูดคุยกับเด็กสาวคนนึงอย่างมีอรรถรส      เด็กหนุ่มมองภาพนั้นก็หยักไหล่แล้วนำถาดอาหารวางลงบนโต๊ะ

โอ๊ะ ยัยลอร่าได้เพื่อนใหม่อีกแล้วหรอ มนุษย์สัมพันธ์ดีจริง ๆ  ระหว่างคิดพลางเสิร์พจานพาสต้าและแก้วน้ำของเธอให้ จากนั้นตัวเองก็นั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามหันหน้าชนกัน  ลอร่าหันมาขอบคุณแวบเดียวแล้วหันกลับไปพูดอย่างมันปากกับสาวน้อยคนนั้นต่อ  แต่เขาไม่ได้ติดใจอะไร ไม่มีอะไรน่าสนใจนอกเหนือไปจากท้องที่ร้องจ็อกแล้วตอนนี้ ว่าแล้วก็ตักข้าวแกงกะหรี่ของตนเข้าปาก

เออ แต่ว่า เจ้าเรย์ไปไหนของมันเนี่ย หายหัวไปตั้งแต่ปฐมนิเทศเลย บ๊ะ ช่างเถอะ คงไปตีสนิทกับคนอื่นๆละมั้ง  พอ ท้องหายว่างราเอลนึกออกทันที ลองหันไปมองรอบกายดูแต่ก็ไร้วี่แว่ว ไม่เห็นกระทั่งเงา ท่ามกลางคนแน่นแออัดการจะหาใครคนนึงคงเหนื่อยเปล่ากลับไปตักข้าวเข้าปากดัง เดิม  ระหว่างที่กำลังกินอย่างมันปากนั้นเอง
หญิงสาวที่เม้ากับลอร่า สะกิดมือเขาแล้วทักเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“เฮ้ นายนี่นั่งเงียบเชียวนะ ใจคอไม่คิดจะทักทายเลยหรอจ๊ะ  ”

เธอเป็นเด็กสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ผมทรงก้างปลาดำยาว  ถักเปียข้างซ้ายอย่างเรียบร้อย ผิวขาวเหลือง มีดั้งจมูกบาง หน้าตาจิ้มลิ้ม คิ้ว ขนตาเข้มเด่นชัดกว่าคนเอเชียทั่วไป  ริมฝีปากสีชมพูนัยตาน์โตสีน้ำตาล สวมสเวตเตอร์ลายสลับสียาวคลุมถึงเข่า สวมรองเท้าผ้าใบธรรมดา

“ เอ่อ เปล่าหรอกเห็นกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลยไม่อยากขัดน่ะ ” ราเอลเงยหน้ามาตอบตามมารยาท ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินต่อ

“ ราเอลอย่ามัวแต่กินสิ มันเสียมารยาทนะ  ” ลอร่าสะกิดมือเตือนเขา

เด็กสาวคนนั้นแสดงไมตรีต่อ ยิ้มแย้มให้อย่างเป็นมิตร

“เอ่อ เธอชื่ออะไรหรอ  ”
เด็กหนุ่มเงยหน้าตอบห้วนก้มหน้าก้มตากินต่อ

“  ราเอล  ”
ลอร่าตะโกนใส่เขาทำท่าจะเตือนต่อ แต่เด็กสาวคนนั้นยกแขนมากัน พร้อมทั้งหยิบตาให้ลอร่าจากนั้นเธอก็พูดกับราเอลต่อ

“  ราเอล !!  ”
เด็กสาวไม่ถือสายิ้มแย้มแนะนำตัว

“เหรอชื่อเพราะดีนะ เราชื่อชิออน มินาโตะ ( Sion  Minato )  นะ ยินดีที่ได้รู้จักจ้าจากนี้ก็ฝากตัวด้วย”  ชิออนยื่นมือให้ ราเอลก็วางส้อม ยื่นมือซ้ายตอบไปแบบพอเป็นมารยาท
ชิออนยิ้มแย้มกล่าวอย่างอ่อนโยน

“อายุเท่านี้เอง ทำตัวให้มีชีวิตชีวาหน่อยสิ อายุไม่ถึง 15 แต่ทำตัวเป็นคุณลุงซะละ ”

เด็กหนุ่มเร่งเคี้ยวอาหารในปาก พอกลืนเข้าคอ จึงเงยหน้ามาพูดกับชิออน

“ ฉันแค่หิวจนแสบไส้แค่นั้นแหละ ขอหม่ำเสร็จก่อนค่อยคุยได้ไหม  ”

ลอร่าได้แต่หนักใจ ถอนหายใจออกมา ทำหน้าหน่ายใจ ก้มหน้าก้มตาตักพาสต้าของตนเข้าปาก
ทางชิออนยังคงยื่นไมตรีอันดีงามยิ้มแย้มกล่าวอย่างอ่อนหวาน
“ จ้าๆ  พ่อเห็นแก่กิน ว่าแต่เธอมาจากดาวดวงไหนหรอ ราเอลคุง ”
เด็กหนุ่มตอบห้วน ด้วยอารมณ์เซ็งที่มีมารมาขัดขวางการกินแสนโอชะ ตอนนี้เขาไม่อยากเสวนากับเธอคนนี้มากนัก

“ ธรา….   ”
ชิออนพูดแล้วพลางหัวเราะ เพื่อสร้างบรรยากาศผ่อนคลายเป็นกันเอง
“ บังเอิญนะเนี่ยฉันเองก็มาจากดาวดวงนั้นเหมือนกัน แต่ว่าพวกเธออยู่ส่วนไหนของดาวหรอ ไม่คุ้นหน้าคุ้นตาพวกเธอเลย ”

“  ไม่แปลกหรอก ฉันกับลอร่าอาศัยที่ค่ายทหารเขตกลางนินานๆทีจะได้ออกมาร่อนในเมือง   ”  เด็กหนุ่มพูดจบก็ก้มลงกินต่อ

ระหว่างนั้นเองชิออนมองเขา สีหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง  โน้มตัวเข้ามาแปะฝ่ามือลงบนกลางอกของเขา
ราเอลรีบปัดมือของชิออนออก เธอได้สัมผัสตราลึกลับกลางอกแต่เกิดความลับของตัวเขาทำให้เขาตกใจมากตวาดออกไป

“ ทำอะไรของเธอเนี่ย !!!  ”

ลอร่าถึงกับอึ้งกับภาพตรงหน้า ทำส้อมหลุดจากมือหล่นบนจาน คาบช้อนโดเด่คาปาก จ้องภาพนั้นตาค้าง

ชิออนยิ้มด้วยสีหน้ามีเลศนัย

“  ไม่ใช่เธอคนเดียวหรอกนะที่ต้องแบกภาระอันหนักอึ้งบนบ่า  ”
เหมือน แทงใจดำ ราเอลตกตะลึงชั่วครู่ก่อนจะสังเกตเห็นกำไลที่คล้องมือชิออน มันเป็นสัญลักษณ์ ดาวห้าแฉกล้อมกรอบตัวอักษรประหลาด บวกกับการกระทำของเธอแล้วชวนให้สงสัยเป็นอย่างยิ่ง รีบคว้ามือเธอคนนั้นแล้วเพื่อดูกำไลนั่นให้ชัดเจน

ยิ่งมองมันยิ่งชวนให้พิศวงเหมือนตราอะไรสักอย่าง โดยเฉพาะดาวห้าแฉกนั้นดูคล้ายตราสัญลักษณ์ของพวกลัทธิโบราราณตามหนัง นิยาย เกมส์แฟนตาซีโบราณ
เด็กหนุ่มอดสงสัยไม่ได้กำข้อมือเธอแน่น จ้องตาเขม็งถามหล่อน

“ สัญลักษณ์นี่ คืออะไรกัน ชิออน  !? ”

พริบตานั้นชิออนบิดข้อมือสบัดออกจากเงื้อมมือของราเอลอย่างพลิ้วไหว อ่อนช้อย งดงามราวกับระบำมิใช่ใช้แรงสะบัดออก  ก่อนที่เธอจะเอาหน้ามาจ่อเด็กหนุ่ม จนสันจมูกทั้งสองแทบจะสัมผัสกันแล้วกระซิบบอกว่า

“ ความลับของเด็กสาวจ๊ะ !   รา เอลคุง ฉันจะบอกเคล็ดลับการใช้ชีวิตหนึ่งข้อนะ ต่อให้เธอลำบากยังไงก็ไม่น่าซังกะตายแบบนั้น  ไม่เช่นนั้นวันนึงเธอจะ ตกเป็นเบี้ยล่างกับความรู้สึกตัวเองนะ  ” พอพูดจบเธอหยิบตาให้ราเอล ก่อนจะผละตัวออกมา

ลอร่ามองภาพสองคนสนทนากันอย่างตกตะลึง รู้สึกหงุดหงิดใจโดยพลันอย่างไม่ทราบสาเหตุ

เด็กหนุ่มเริ่มตระหนักว่าชิออนเด็กสาวท่าทางน่ารักเป็นมิตรคนนี้ คงไม่ใช่เด็กสามัญชนทั่วไปอย่างแน่นอน

“ นี่เธอเป็นใครกันแน่เนี่ย  ”

ชิออนเดินจากไป สวนทางกับอิวานที่กำลังถือข้าวผัดอเมริกันและน้ำส้มมา
“ วันนึงเธอจะเข้าใจเอง ราเอล หวังว่าถ้ามีโอกาสเราคงได้พบกันอีก บายจ๊ะ กินข้าวให้อร่อยล่ะ  ”

เธอแตะไหล่อิวานเบามือ มืออีกข้างโบกมือลาราเอล หายลับไปกับฝูงชน ทิ้งราเอลในห้วงภวังค์ ทั้งความน่ารัก และ แปลกสุดขั้วในตัว  ความแปลกใจกลบความรู้สึกเบื่อหน่ายของวันวานแสนธรรมดาได้อย่างหมดจด

พออิวานวางจานของตนบนโต๊ะ ขยับตัวลงไปนั่งกับเก้าอี้ เด็กหนุ่มถามไถ่เขาอย่างใคร่รู้ทันทีว่าทั้งสองเคยรู้จักกันมาก่อนแต่อิวานตอบเพียงว่ารู้จักกันไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้าเอง เด็กหนุ่มได้ยินคำตอบ ก็ไม่ใส่ใจอะไรมาก ตักอาหารในส่วนที่เหลือบนจานเข้าปากต่อไป พลางครุ่นคิดในใจ

ไอ้ตราดาวห้าแฉกนั่น ยัยนั่นคงติดตามหนัง  นิยาย  ไม่ก็เกมส์ที่ตัวเองชอบละมั้ง คงไม่ใช่ลัทธิอะไรอย่างว่าหรอก รีบกินข้าวให้หมดก่อนดีกว่า   ระหว่างที่เคี้ยวข้าวราเอลมาครุ่นคิดดูอีกที ตัวเขาคงตื่นตูมไปหน่อยเลยจับมือชิออนแบบนั้น

หลังจากทั้งสามกินข้าวหมด นำภาชนะไปเก็บในที่ที่โรงเรียนกำหนดไว้
“ อ๊อด !!! อีก 10 นาที จะหมดเวลาของพักของนักเรียนชั้น มัธยมต้นแล้ว กรุณาเข้าชั้นเรียนตามแผนที่ในกำไลข้อมือระบุไว้ หากเข้าชั้นเรียนช้ากว่า 15 นาที จะถือว่าขาดเรียน ” เสียงโอเปอร์เรเตอร์ป่าวประกาศ ผ่านลำโพงใน โรงอาหาร

เฮ้ย !  รา เอลทุลักทุเล กดดูแผนที่ 3 มิติ จากกำไลข้อมือที่ได้รับมาตอนแรก มันแสดงโครงสร้างภายในทั้งหมด พร้อมระบุเส้นทางสู่จุดหมายที่ใกล้ที่สุด พร้อมทั้งเวลาเฉลี่ยที่ใช้ดินทางด้วยการเดินไปอีกด้วย

ทั้ง สามต่างบึ่งยังจุดหมายทันที ด้วยฝีเท้าอันรวดเร็วไม่ถึง 3 นาทีจากที่เครื่องได้ระบุเวลาเฉลี่ยไว้ถึง 10 นาที เขาก็ถึงหน้าห้องเรียนแล้ว   รา เอลจับมือลอร่าวิ่งคู่กับอิวาน  พอถึงที่หมาย ลอร่าเหนื่อยหอบจนแทบเป็นล้ม ยืนก้มตัวโซเซทำท่าจะล้มจะยืน  ผิดกับราเอลและอิวานที่เหงื่อไม่ออกซักหยด สองหนุ่มต้องปล่อยให้สาวน้อยพักหายใจจนสีหน้าดีขึ้น พากันเข้าห้องเรียน

ทันที ที่ก้าวเข้าไป ประตูก็เลื่อนไปด้านข้างอัตโนมัติ ภายในเป็นห้องโถงกลมขนาดใหญ่ มีที่นั่งหลายขั้นบันได ถูกแบ่งแยกด้วยทางเดิน 8 ทิศ หากมองจากข้างบนแล้วมีลักษณะคล้ายดอกจัน ห้อมรอบแท่นยืนของครูผู้สอนสี่เหลี่ยม ณ จุดกึ่งกลางของห้อง   คล้ายที่นั่งในรัฐสภา  จุคนได้นับหลายร้อยคน มีทางออก 4 ทิศ

พวกเขาเป็นสามคนแรกที่ถึงห้องเรียนก่อนเพื่อน  สามารถเลือกที่นั่งได้ตามใจชอบแน่นอนว่าคงไม่เสนอหน้า ไปนั่งสลอนข้างหน้าสุดแน่   ครั้น จะนั่งหลังสุด อาจจะเรียนไม่รู้เรื่องอีก เลยถือสายกลางนั่งระหว่างกึ่งกลางระหว่างหน้าสุดกับหลังสุด หันหลังให้ประตูทางออกฝั่งทิศใต้
ถึงที่ทั้งสามก็วางข้าวของของตนกับโต๊ะ ราเอลนั่งคั่นระหว่างลอร่ากับอิวาน พอก้นแตะเก้าอี้ก็ฟุบลงไปนอนกับโต๊ะทันที  อิวานนั้นควักนิยายภาพมาอ่าน ส่วนลอร่าควักดินสอและสมุดวาดภาพมาร่างภาพ

เวลา ผ่านไปนักเรียนคนอื่นได้ทยอยตามมา จนที่นั่งทุกที่ถูกจับจองจนหมด เมื่อถึงเวลาเริ่มคาบเรียน เสียงประกาศเตือนย้ำเป็นครั้งสุดท้ายว่าให้เข้าห้องเรียนก่อนที่ ประตูทางเข้าทุกทิศจะล็อคอัตโนมัติ หากใครเข้าไม่ทันจะถือว่าขาดเรียนคาบนั้นทันทีอย่างไม่มีข้อแม้

สิ้นเสียงประกาศ ใครบางคนเข้ามาวางของบนโต๊ะ นั่งข้างอิวาน  พอ ราเอลหันไปมอง ไม่ใช่ใครที่ไหน เรย์นั่นเอง ทว่าเขาไมได้มาคนเดียว เขามา กับเด็กสาวอายุไล่เลี่ยกัน  เธอไว้ผมทวินเทลสีแดง ยาวประมาณคอ ผิวคล้ำนิดหน่อยเหมือนชนชาติละตินอเมริกา จมูกเรียวรูปชมพู่ได้รูป ริมฝีปากบางน่ารัก คิ้วบาง นัยต์ตาสีดำ

เรย์แนะนำราเอลให้เด็กสาวผมแดง แต่ไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มผมขาวคือใคร
“เฮ้ จิน นี่ราเอลและลอร่านะ แล้วคนข้างๆนี่ละ เพื่อนใหม่พวกนายหรอ  !?  ”
อิวานยิ้มตอบกลับไป

“ อิวานครับ ยินดีที่ได้รู้จัก ”
เรย์ใช้มือซ้ายแตะไหล่จิน ส่วนอีกข้างยื่นไปหาพวกราเอล

“ เช่นกันครับ ผมชื่อเรย์ครับ ส่วนเด็กสาวคนนี้ชื่อจิน จินทักทายเพื่อนหน่อยสิ  ”
จินท่าทางเหนียมอาย คั้นเสียงออกมาอย่างแผ่วเบา

“สะ สวัสดีค่ะ ”
เด็กหนุ่มเห็นสาวน้อยผมแดงจินท่าทางเช่นนั้น นึกสงสารขึ้นมาแต่ไม่อยากท้าวความอะไรมาก จึงปล่อยตามเลยไป

เจ้าเรย์ไปตื้อ ตีซี้แล้วคุณเธอไม่กล้าปฏิเสธเลยโดนลากมาป่ะวะ

ราเอลไม่เห็นเรย์นานจึงหันไปถามไถ่กันตามประสาคนรู้จักว่าเขาหายไปไหนมาตั้งนาน เรย์ตอบเขากลับทั้งรอยยิ้มว่า ไปปฐมนิเทศสายหาที่นั่งไม่เจอ ตอนพักพยายามหาพวกราเอลแล้วแล้วแต่หาไม่เจอ

พอถึงเวลาเริ่มคาบเรียนไฟในห้องค่อยๆหรี่ลงจนบรรยากาศสลัว ภาพโฮโลแกรม 3 มิติ ของศาสตราจารย์วัยกลางคนท่านนึง อายุราว 50 – 60 ปี ใบหน้ากลมบ๊อก จมูกค่อนข้างโด่ง ผิวขาว ตาสีฟ้า ริมฝีปากหนา  ผม หงอกยุ่งเซอสวมแว่นสายตาโครงบิดเบี้ยว   สวมใส่ชุดกราวน์สีขาวแขนยาว รูปร่างค่อนข้างท้วม พุงยื่นเล็กน้อย สีสันของภาพจำลองเหมือนของจริงทุกประการ ราวกับว่าเขายืนอยู่ตรงนั้น ปรากฏขึ้นบริเวณแท่นกลางห้อง เขามองซ้าย ขวา ก่อนแล้วทำสมาธิชั่วครู่  กระแอมเอาฤกษ์จึงกล่าวเกริ่นเปิดคาบเรียน

“ ฮะ แฮ่ม !เอาละเด็กๆที่น่ารักแห่งราชอาณาจักรทุกคน ยินดีต้อนรับสู่คาบเรียนประวัติศาสตร์อันแสนสนุก คงจะเบื่อหน่ายกับการปฐมนิเทศมากพอแล้วสินะ

แต่ไม่ต้องกังวลไป ครูรับรองเลยว่าบทเรียนของครูนั้นไม่น่าเบื่ออย่างแน่นอน  เอาละ เกริ่นมาพอเพียงแล้ว  วันนี้เราจะมาเริ่มกันที่ประวัติการกำเนิดมวลมนุษย์ทั้งปวงกันดีกว่า”

 

สิ้น เสียงคำเกริ่น ร่าง 3 มิติ ของศาสตราจารย์ได้หายวับไป ปรากฏเป็นวัตถุทรงกลม ขนาดใหญ่ ณ ใจกลางห้อง  เส้นกราฟฟิกหลากสีนับไม่ถ้วนวิ่งประสานกัน จนกลายเป็นเป็นภาพดาวเคราะห์สีฟ้าอันงดงาม ปรากฏร่องรอยสีเขียวแทนสัญลักษณ์ของแผ่นดินแล้วท่านก็อธิบายว่ามันคือพระแม่ เทร่า(โลก) ไล่เลียงตั้งแต่การกำเนิดสัตว์เซลเดียว ยุคไดโนเสาร์แบบคร่าวจนถึงจุดจบของพวกมันที่โดนภัยพิบัติถาโถมจนสูญพันธุ์ ยุคน้ำแข็งแลเห็นช้างแมมมอส เสือเขี้ยวดาบ มนุุษย์ยุคหิน
นักเรียนทุกคนต่างฮือฮากับภาพที่เห็น ตื่นตาตื่นใจกับฉากไล่ล่าระหว่างไดโนเสาร์ ฉากอุกกาบาตถล่มโลกา ฉากมนุษย์ยุคหินล่าช้างแมมมอส

โว้ว เปิดตัวได้น่าสนใจแฮะ คิดซะวะคาบดูหนังละกัน ราเอลเอามือพาดหลังหัวพิงเก้าอี้ รับชมสื่อการสอนอย่างเพลิดเพลิน
ทว่าเรย์กลับอดไม่ได้ดีจะแสดงความรู้สึกออกมา

“ โว้ว อลังการณ์งานสร้างขิงๆ ”    ลุกขึ้นพรวดตะโกนโหวกเหวกออกมา ทำเอาคนรอบข้างสะดุ้ง  แอบเหลียวมามามองด้วยหางตาแวบนึง  บางคนซุบซิบ นินทากับเพื่อนของตัวเองจนราเอลถอนหายใจ เอามือก่ายหน้าผาก อยากเอาปิ๊บครอบหัวเต็มทน ว่าแล้วก็เขวี้ยงดินสอเข้าหัวเรย์อย่างแรง

เรย์นั้นพอโดนโยนใส่ก็หันมามองราเอลอย่างงุนงงมือข้างนึงเกาหัว

เด็กหนุ่มบอกเรย์ให้เงียบปากด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาไม่ให้รบกวนคนอื่น โดยเฉพาะลอร่า อิวาน จิน ที่กำลังสายตาทั้งคู่โฟกัสไปที่ภาพ 3 มิติตรงหน้าอย่างใจดใจจ่อ

เรย์ ได้ยินเช่นนั้นก็ทำหน้าหงอย ผงักหน้าให้ กลับไปนั่งดูโดยไม่ปริปาก เด็กหนุ่มถอนหายใจหันไปดูสื่อการสอนตรงหน้าฟังอาจารย์เลคเชอร์ต่อ

         สื่อการสอนทันสมัยกว่าโรงเรียนประถมแหะ ถ้าทุกคาบเป็นอย่างนี้คงไม่น่าเบื่อเท่าไรหรอก  ระหว่างที่ดูได้คิดในใจ ฟังอาจารย์กล่าวต่อไปจนถึงบทเรียนประวัติศาสตร์แห่งมวลมนุษย์

“ ยุคประวัติมนุษย์ ตอนนี้เราแบ่งเกณฑ์เป็นสามยุคใหญ่ๆด้วยกัน คือ ยุคก่อนประวัติศาสตร์  ยุคประวัติศาสตร์ และ ยุคอวกาศ
แต่ตอนนี้ เราจะข้ามมายังยุคอวกาศกันเลย วันนี้ไม่ต้องมีซีเรียสมากครูอยากให้พวกเธอเรียนวิชานี้ด้วยความสนุกสนานไม่ ต้องท่องจำเหมือนวิชาอื่นๆ  ”

สิ้นคำภาพโฮโลแกรมสารคดีแปรเปลี่ยนเป็นโลกดังเดิมทว่ามันไม่ได้สวยสดงดงาม เช่นเคย กลับเต็มไปด้วยหมอกสีดำ ฝุ่นควัน แผ่นดินก็เต็มไปด้วยสิ่งแปลกปลอม  ทะเลสีฟ้าได้แปรเปลี่ยนเป็นสีแปลกประหลาด

“  นี่คือพระแม่เทร่า (โลก) ในศตวรรษที่ 30 หลังจากทนแบกรับความผิดพลาดของมวลมนุษย์ทั้งปวงด้วยการทำลายธรรมชาติจนเสียสมดุล

พระแม่เทร่ามิอาจจะนิ่งดูดายปล่อยให้บุตรอย่างพวกเราก้าวผิดทาง เลยสั่งสอนพวกเราด้วยภัยวิบัตินับไม่ถ้วน  ใน ที่สุดบรรพบุรุษของเราค้นพบว่าโลกกำลังสิ้นสุดโลกด้วย แผ่นดินไหวครั้ง ร้ายแรงที่สุดในประวัติศาสตร์ที่จะกลืนกินทุกทวีปให้จมลงทะเลเกิดความโกลาหล ไปทุกหย่อมหญ้า

แม้นว่าตอนนั้นจะมีแผนการอพยพมนุษย์ไปยังดาวอังคารเพื่อรักษาเผ่าพันธุ์ให้ดำรงต่อไปได้แต่ก็มิอาจจะรองรับมนุษย์ทุกคนบนโลกได้

พวกคนรวยที่เห็นแก่ตัวได้ละทิ้งเพื่อนมนุษย์ไปตั้งรกรากบนดาวอังคารก่อน ปล่อยให้เกิดกลียุคบนโลก (The  Dark  Age ) มีแต่การฆ่าฟัน พวกเรากลับไปใช้ชีวิตแบบบ้านป่าเมืองเถื่อนท่ามกลางซากปรักหักพังแห่งอารยธรรมดั้งเดิม  หาอาหารเพื่อดำรงชีพให้พ้นวันดังสมัยยุคหิน เว้นแต่มีอาวุธไว้ฆ่าเพื่อนมนุษย์ที่ล้ำสมัยขึ้นเท่านั้นเอง “

พ่อพร่ำสอนเสมอว่า ยามมนุษย์มีอำนาจสูงสุด หรือ ตกอยู่ในสถานการณ์ขับคัน จะแสดงตัวตนที่แท้จริงออกมา

           ถ้าพระแม่เทร่าสมัยนั้นโหดร้ายถึงขนาด ข้าว 1 จานมีค่ายิ่งกว่าเพชรนิล มนุษย์คงไม่ต่างอะไรกับสัตว์ป่าหิวโหย พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อมีชีวิตรอด แม้แต่กินมนุษย์ด้วยกันเอง สัตชาตญาณดิบจะปรากฏมากน้อยเพียงใดก็แล้วแต่คุณธรรมที่แต่ละคนพึงมี

ความ คิดเหล่านี้วนเวียนในหัวราเอลเมื่ออาจารย์อธิบายพลางฟังอาจารย์อธิบายต่อ ลอร่าทำหน้าเสียนิดนึงพอได้ยินเรื่องสลดหดหู่ตามประสาเด็กผู้หญิง อิวานดูอย่างเงียบขรึม จินนั้นหน้านิ่งดังคนไร้อารมณ์ ส่วนเจ้าเรย์ดูท่าจะไม่สนใจอะไรเลย นอนเล่นนับนิ้วกับโต๊ะเรียน

“ ทว่า ท่ามกลางความมืดมิด ก็ยังมีแสงแห่งความหวังเสมอ ท่านเกรทเซียร์ได้รวมรวบผู้ที่ชีวิตรอดบางส่วนให้เป็นปึกแผ่น ออกเดินทาง และ ประกาศคำทำนายแห่งอนาคต บอกหนทางอพยพออกจากพระแม่เทร่าทันก่อนที่แผ่นดินไหวครั้งใหญ่จะอุบัติขึ้น

มุ่ง หน้ายึดดาวอังคารจากเหล่านายทุนรัฐบาลที่เห็นแก่ตัว จากนั้นประชาชน และ ทหารบางส่วนบนดาวอังคารที่ทนกับระบบเผด็จการทุนนิยมสามานย์ในคราบ ประชาธิปไตยมานาน ต่างลุกฮือขึ้นมาล้มรัฐบาล เป็นจุดเริ่มต้นของอาณาจักรมนุษย์จนเจริญรุ่งเรืองมาถึงทุกวันนี้  ”

ตัวละครสามมิติที่แสดงบทบาทในส่วนนี้ ล้วนเป็นตัวละครสมมุติไม่แสดงหน้าตา เพราะไม่มีข้อมูลรูปถ่ายที่แน่ชัด หลงเหลือจากยุคนั้นเลย

พออาจารย์อธิบายฉากนี้จบเสียงอ๊อดหมดคาบเรียนดังขึ้นทันที นักเรียนทุกคนต่างแสดงอาการดีอกดีใจเมื่อได้ยินเสียงกริ่งแห่งอิสระภาพ

“   เอา ล่ะทุกคนวันนี้คาบเรียนจบลงแล้ว ไว้คราวหน้าครูจะจบประวัติศาสตร์ยุคอวกาศเลย เอาละทุกคนออกจากห้องได้ กลับบ้านโดยสวัสดิภาพและ กรุณาอย่าลืมของทิ้งไว้ ครูขี้เกียจมาหาเจ้าของ  โอเค !?  ลาก่อนเจอกันคาบหน้าทุกคน  ”
อาจารย์โบกมือบอกลานักเรียนทุกคน พอพูดจบภาพโฮโลแกรมได้หายวับไปกับตา  ไฟในห้องสว่างขึ้นจนเห็นรอบข้างได้อย่างชัดเจนขณะที่ทุกคนในกลุ่มกำลังยืด เส้นยืดสายหลังจากนั่งมานาน ไม่มีใครสังเกตสาวน้อยจินที่ก้มหน้าก้มตา เธอกำหมัดแน่นเกร็งกล้ามเนื้อ กัดฟันอย่างทุกทรมาน นัยต์ตาเบิ่งกว้างเพียงไม่กี่วินาทีก็กลับมาหน้านิ่งดังปกติ
“เฮ้ จินกลับบ้านกันเถอะ ” เรย์เดินเข้ามาบอกเธอด้วยสีหน้าเป็นมิตร
จินพยักหน้าให้พลางไปเหลือบมองราเอลและลอร่าที่กำลังเก็บข้าวของเข้ากระเป๋าตนเองอย่างมีเลศนัย
“อื้ม ได้เวลากลับบ้านแล้วสิ..”