นักล่าหน้าหยกกับสาวน้อยจอมจุ้น (ตอนที่ 4 ลั้นลาใต้เมืองน้ำแข็ง)

ตอนที่ 4 ลั้นลาใต้เมืองน้ำแข็ง

ที่รับรองแขกของเมืองน้ำแข็งคือข้างล่างหรือใต้เมืองน้ำแข็ง!!!  ลึกลงไปประมาณห้าพันเมตร  ยังมีที่พักผ่อนลานกว้างส่วนรวมสำหรับการใช้ชีวิต  ของเจ้าหน้าที่ในเมืองน้ำแข็งเองและแขกผู้มาเยือน   ที่แปลกตาและหาดูได้ยากคือปลาที่ปรับสายพันธุ์เพื่อการมีชีวิตอยู่ตามสภาพแวดล้อม  มีหลายชนิด  แต่ที่ได้รับความสนใจเป็นพิเศษจะมีอยู่ 2 ชนิด นั่นคือ  ปลาโลมา  กับ  เพนกวิน – -‘  ที่อาศัยอยู่แถวโพรงถ้ำใต้น้ำ  ใต้เมืองน้ำแข็ง!!!

“ ลิฟท์กำลังจะเปิดคะ!  “  เสียงเตือนจากลิฟท์ขนส่ง  จากด้านบนสู่ด้านล่าง

ไอด้าตื่นตาตื่นใจกับบรรยากาศชั้นโถงล่างจัดด้วยความเรียบง่าย  บางส่วนเป็นผนังน้ำแข็งที่มีความโปร่งใส  จนมองออกไปเห็น  พืชและสัตว์น้ำหลายชนิด  กำลังว่ายไปมา  เพื่อเล่นไฟส่องสว่างของที่พัก  แน่นอน  มีปลาโลมา  จอมจุ้น  อยู่สองตัวกำลังพยักหน้าเรียกแขกหน้าใหม่อย่าง  ไอด้า  สาวจอมจุ้นคนนี้  เนื่องจากเธอเอ็นดูสัตว์อยู่เป็นทุนเดิม เธอจึงวิ่งเข้าไปใกล้ผนังน้ำแข็งเพื่อเป็นการทักทายกับ  เจ้าปลาโลมาจอมจุ้นทั้งสองตัว  อย่างออกรสออกชาติ

“ จะออกไปส่องท้องทะเลแถวนี้มั้ยน้องสาวสุดสวย! “  เจ้าหน้าที่  ฮ็อปกิ้นน์  ผู้ดูแลสถานที่โดยรวมของโถงล่างนี้

“ ไปค่ะ  อยากออกไปดูให้ทั่วบริเวณนี้เลย “  สาวไอด้า  ตอบอย่างรวดเร็ว  เมื่อมีคนเห็นความงามของเธอ – -‘

“ ไม่ดูเอกสารเตรียมสอบก่อนหรือ ไอด้า “  ดอย  ทักท้วงตามที่  ไอด้า  อยากสอบเข้าเป็น  นักล่าในสังกัดเดียวกัน  ‘บริษัท ดำรงธรรม’

“ ฉันอยากสำรวจแก้เครียด  คุณเข้าใจไหม!!! “  ไอด้า  ตอบพร้อมกับเตรียมตัวออกเดินทางต่อ  ในใจนั้นคิดว่ายังไงก็ตาม  เจ้าหน้าที่ระดับสูงของเมืองน้ำแข็งต้องช่วยให้ได้ทำงานอยู่แล้ว

“ ผมไปดูด้วยคนนะครับ คุณฮ๊อปกิ้นน์ “  ดอย ถามความเห็นของคุณฮ็อปกิ้นน์  เพื่อตามไปดูแลสาวน้อยอีกคน         “ ยินดีครับ ไปเก็บสัมภาระก่อน สัก 15 นาทีมั้ยครับ?  แล้วค่อยมาพบกันที่ล็อบบี้  ด้านหน้าโถงล่างนะครับ “ เจ้าหน้าที่  ฮ็อปกิ้นน์  ตอบด้วยหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส  ก่อนเดินผละออกไป

บรรยากาศที่พักผ่อนเหมือนโรงแรม 5 ดาวทั่วไป  ต่างแต่เพียงที่นี่  ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องเท่านั้นจึงจะมีสิทธิ์เข้าพักได้  นอกจากไอด้าจะถูกใจ ปลาโลมาแล้ว  ยังมี  ระบบคอมพิวเตอร์ส่วนกลางของเมืองน้ำแข็ง  เธอทราบจากการเจาะระบบระหว่างลงลิฟท์มา – -‘  ที่นี่ใช้คอมพิวเตอร์เครื่องเดียวกันทั้งเมืองที่เป็นภาษาเครื่องเฉพาะของเมืองนี้เท่านั้น  ใช้งานผ่าน  รหัสผู้ใช้งาน  เนื่องจากในสมัยนี้  เรื่องกฎแห่งกรรม  เป็นเรื่องที่ทุกคนต้องศึกษาให้เข้าใจ  จึงไม่มีปัญหาในเรื่องการแฮคข้อมูลกัน  ข้อมูลทุกอย่างถูกแชร์เป็นระบบสาธารณะ  ใครก็เข้าไปดูข้อมูลของใครก็ได้  ด้วยยุคหนึ่งมีบทสรุปว่า  ความรู้ทั้งหมดไม่ใช่ของใครคนใดคนหนึ่ง  ล้วนส่งผ่านส่งต่อมาจากรุ่นสู่รุ่นทั้งสิ้น  จึงขึ้นอยู่กับวิจารณญาณ  การใช้ความรู้ให้ถูกวิธี  เพราะไม่เช่นนั้น  กรรมจากการกระทำของเรา  ก็จะย้อนมาหาเราเอง ไม่ช้าก็เร็ว  ด้วยการบันทึกของจิตใต้สำนึกของเรานี่เอง

ใส่ความเห็น