นางฟ้าของชนชั้นกลาง

เขาตื่นงัวเงียขึ้นมาด้วยอาการปวดหนัก ๆ ในสมอง เหมือนกับมีใครเอาก้อนหินขนาดพอเหมาะยัดเข้าไปในขมับสองข้าง ข้างขวาดูจะใหญ่กว่าข้างซ้ายนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้สลักสำคัญอะไร เหลือบตาดูนาฬิกาแล้วคำนวณว่าเช้าวันนี้จะต้องเร่งรีบขนาดไหนก่อนจะประกอบกิจยามเช้าดังที่เคยทำมาหลายปีโดยไม่ต้องคิด ขับถ่ายเสร็จแล้วก็แปรงฟันล้างหน้าต่อด้วยอาบน้ำแต่งตัว ลงลิฟต์คร่ำคร่าที่ก่อนจะใช้มันต้องสวดภาวนาประกอบทุกครั้งว่าความเร็วตอนถึงพื้นอย่าให้มากเกินกว่าที่ชีวิตน้อย ๆ ของเขาจะรับได้ จากนั้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์รับจ้างไปปากซอยแล้วข้ามสะพานลอยไปรอรถเมล์สายเดิมที่ห้อยโหนมันจนราวจับเรียบลื่นไร้สนิมโดยไม่ต้องขัดถู หวังว่าวันนี้คงจะได้พบกับนางฟ้าคนนั้นอีกครั้ง อาการปวดหน่วงในสมองดูจะบรรเทาลงเมื่อได้คิดถึงเธอ

ชีวิตไหลลื่นไปตามวิถีของมัน เมืองใหญ่คนมากและไม่มีใครสนใจใคร เป็นเหมือนคำประกาศในป้ายโฆษณาของเมืองหลวงอันเป็นที่สิงสถิตของเหล่าเทพยดาและนางฟ้าทั้งหลาย ตื่นนอน ทำงาน กินข้าว สังสรรค์และหลับนอน คนเดียวบ้างสองคนบ้าง ก่อนจะตื่นขึ้นมาในวงจรชีวิตแบบเดิมห้าหกวันต่อสัปดาห์ พอวันหยุดก็นอนหลับจนถึงเที่ยงแล้วตื่นขึ้นมาคิดว่าบ่ายนี้จะทำอะไรให้ชีวิตมีความหมายขึ้นได้บ้าง และสุดท้ายก็มักจะลงเอยที่ร้านเล็ก ๆ มุมถนนที่คนไม่พลุกพล่าน มองเข้าไปในตัวเองบ้าง มองออกไปยังผู้คนบ้าง แล้วสิ้นสุดวันหยุดอันทรงคุณค่าด้วยแอลกอฮอล์ที่ไหลเวียนในกระแสเลือด มากบ้างน้อยบ้างตามจำนวนเงินในกระเป๋า

มีบางเวลาที่คิดอยู่ว่าวงจรที่หมุนวนอย่างไร้จุดหมายแบบนี้จะลงเอยที่ตรงไหน เขาจะล้มลงไปสิ้นลมต่อหน้านางฟ้าที่ป้ายรถเมล์ แล้ววิญญาณบริสุทธิ์ของเขาจะได้รับพรสุดท้ายก่อนจะลอยละล่องขึ้นสรวงสวรรค์สำหรับชนชั้นกลาง หรือหัวใจหยุดเต้นตอนประกอบหฤหรรษ์กิจกับคนแปลกหน้าในห้องพักที่ไหนสักแห่ง หรือไม่ก็ถูกล็อตเตอรรี่รางวัลที่หนึ่งแล้วลงทุนเปิดกิจการของตัวเอง ปลดแอกเทียมหลังที่ติดป้ายว่าชนชั้นกลางออกไปใช้ชีวิตเป็นเจ้านายของตัวเองในบั้นปลายชีวิตที่ชานเมืองหลวงหรือหัวเมืองต่างจังหวัดที่ไหนสักแห่ง …แล้วนางฟ้าของเขาล่ะ ?

บางครั้งเธอปรากฏตัวขึ้นกะทันหัน บางครั้งเธอค่อย ๆ แทรกตัวมาตามฝูงชน หลายครั้งเธอยืนอยู่ข้างหลังหรือข้างหน้าเขาอย่างเงียบเชียบ เขาได้แต่เฝ้ามองเธอ ไม่เคยรู้ว่าเธอเป็นใคร เธออาจเช่าห้องอยู่ข้าง ๆ เขา หรือพักที่อพาตเมนท์อีกแห่งในซอยถัดไป หรือนั่งรถเมล์คันอื่นจากที่ไกลแสนไกลมาต่อรถที่ป้ายนี้ ไม่เช่นนั้นก็อาจลอยลงมาจากสวรรค์เพียงเพื่อปลอบประโลมจิตใจผุพังของเขาก็ได้

เธอขึ้นรถเมล์สายเดียวกับเขาและลงก่อนเขาสามป้ายเสมอ หลายครั้งที่เขาคลาดกับเธอเพียงเล็กน้อย รถเมล์มาถึงและจากไปพร้อมกับเธอก่อนที่เขาจะลงจากสะพานลอย บางโอกาสเขาก็ไม่เห็นเธอติดต่อกันหลายวัน แต่เธอไม่เคยหายไปนาน ถึงอย่างไรก็ตามเธอมาแล้วก็แยกจากไป เส้นชีวิตของเขาและเธอต่อเชื่อมกันที่ป้ายรถเมล์และแยกจากกันสามป้ายก่อนถึงที่ทำงานของเขาเสมอ เขาหวังว่าเธอคงเป็นพนักงานกินเงินเดือนบริษัทใดบริษัทหนึ่งเช่นเดียวกันกับเขา การคิดเช่นนั้นทำให้รู้สึกใกล้ชิดกับเธอมากขึ้น อย่างน้อยทั้งสองก็อยู่ในระดับที่คนชอบเรียกกันว่ามนุษย์เงินเดือนเหมือนกัน น่าแปลกว่าเธอกับเขาไม่เคยกลับรถเมล์คันเดียวกัน เธออาจขึ้นไปที่ดาดฟ้าแล้วสยายปีกออกบินหายไปในอากาศหลังเลิกงานก็เป็นได้ เหมือนกับเป็นนางฟ้าพาร์ทไทม์

วันไหนที่เขาพบเธอ จะเป็นวันที่สดใสสำหรับเขา ชีวิตดูราบรื่น ไม่มีเสียงบ่นจากเพื่อนร่วมงานและเจ้านาย ไ่ม่ต้องรอรถเมล์นาน ไม่ต้องรอคิวยาวซื้อข้าวเที่ยง ไม่ต้องตระเวนไปตามบริษัทห้างร้านท่ามกลางการจราจรที่โหดร้าย กลับบ้านด้วยความปรีดา และหลายคืนเขาฝันถึงเธอ เธอเป็นเหมือนเครื่องลางนำความสงบสุขสู่ชีวิตของเขา

เขาเคยนึกอยากให้โลกทั้งโลกเปลี่ยนไป ผู้คนหันมาใส่ใจกันและกันมากขึ้น เขาอยากทักทายแม่ค้าขายปาท่องโก๋หน้าสำนักงานด้วยชื่อของเธอแทนคำเรียกขานว่าป้า อยากเดินขึ้นรถเมล์แล้วพูดคุยกับคนที่ขึ้นรถคันเดียวกันเสมอด้วยความสนิทสนม ไม่ต้องให้เป็นทั้งโลกก็ได้ แค่เมืองนี้เมืองเดียวหรือบนรถเมล์คันที่เขานั่งไปกับเธอก็พอ เพื่อที่ว่าเขาและเธอจะได้สนทนากันอย่างคนรู้จัก คุณชื่ออะไร ทำงานที่ไหน ว่างพอจะไปกินข้าวกับผมสักมื้อหรือไปเดินเล่นที่ห้างดังอย่างที่คนทำงานแบบเรา ๆ ไปเดินเพื่อปล่อยชีวิตให้เสื่อมสลายไปกับเวลาที่สูญเสียไปหรือเปล่า และสุดท้าย หวังว่าสักวันเขาคงมีโอกาสขอเธอแต่งงานและสร้างชีวิตคู่ต่อไป อาจหลังจากที่เขาถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่หนึ่งแล้วก็ได้

เขาลงรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างที่ปากซอย ชำระเงินแล้วกล่าวขอบคุณตามเบบเดิม ๆ ที่เคยทำมานับครั้งไม่ถ้วน เดินข้ามสะพานลอยไปป้ายรถเมล์ฝั่งตรงข้าม เลยครึ่งทางมาเล็กน้อยเขาเห็นนางฟ้ายืนรออยู่ที่นั่น

หญิงสาวหน้าตาธรรมดา รูปร่างผอมโปร่ง แต่งหน้าบาง ๆ พอที่จะขับเน้นความสวยตามธรรมชาติ ไม่มากเกินพอจนทำให้เธอดูเหมือนนางแบบในนิตยสารที่เหมือนไม่มีตัวตนจริง และไม่น้อยเกินไปจนทำให้เธอถูกกลืนหายไปกับผู้คน สวมเสื้อเชิร์ตสีอ่อน ชายกระโปรงเหนือเข่าขึ้นมาเล็กน้อย และนั่นก็มากเกินพอสำหรับการทำให้เธอโดดเด่นขึ้นมาท่ามกลางคนกลุ่มใหญ่ที่ยืนรอยานพาหนะโกโรโกโสอยู่ในที่แห่งนั้น

เขาเดินลงสะพานลอย พยายามเบียดผู้คนเข้าใกล้เธอให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ในที่สุดเขาเข้าไปยืนเยื้องไปทางด้านหลังเธอเล็กน้อย มากพอจะทำให้เขาจ้องมองเธอได้โดยที่เธอไม่สนใจและเป็นกังวล อาการปวดศีรษะที่เบาลงเริ่มกลับมาทวงตำแหน่งของมันในกะโหลกของเขาอีกครั้ง ครั้งนี้มันมากขึ้นเรื่อย ๆ จนเขาเริ่มเป็นกังวล

เหมือนกับนานไปจนอนันต์ รถเมล์ยังไม่มา เขาปวดหัวมากขึ้นทุกที รู้สึกวิงเวียน ลานจักษุมืดลงทีละน้อยเหมือนกับความมืดนึกอยากเล่นตลกแล้วผลักไสให้ยามเช้าถอยห่างออกไป ขาสองข้างอ่อนแรงจนยืนไม่อยู่ ร่างค่อย ๆ ทรุดลงริมทางเท้า นี่เขากำลังจะตายดับลงข้าง ๆ นางฟ้าจริงอย่างที่คิดไว้หรือ ?

เขารู้สึกเหมือนผู้คนรอบข้างถอยออกห่างตอนที่เขาล้มลง นางฟ้าของเขาพลันหันหน้ากลับมา ภาพพร่าเลือนที่เขามองเห็นเป็นใบหน้าของหญิงสาวผู้นั้นโน้มตัวลงมา เขาสูดลมหายใจยากลำบากและรู้สึกได้ว่าวันเวลาของเขาคงจะสิ้นสุดลง ณ ที่แห่งนี้ในไม่ช้า หลายคนรอบข้างเดินเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนจะแตกฮือออกจากกันอีกครั้ง

เธอสยายปีกสีขาวบริสุทธิ์ออกมา มันกว้างใหญ่ อบอุ่นและส่องประกายระยิบระยับกลางความมืดที่ค่อย ๆ ปกคลุมลานสายตาของเขา จากนั้นเธอเอื้อมมือมาช้อนร่างของเขาไว้ ก่อนจะกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหู

“ไปกันเถอะ”

แล้วเธอก็พาเขาบินขึ้นไปในอากาศ