ผี

เด็กน้อยงัวเงียลุกขึ้นนั่งบนเตียง หลังจากนอนซมเพราะพิษไข้มานานกว่า 12 ชั่วโมงแล้ว
เที่ยงคืน …
บรรยายกาศภายในห้อง เงียบงันและมืดคลี้ม นอกจากแสงสลัวๆที่ลอดผ่านใบไม้เข้ามา ที่มุมห้อง
แสงไฟพริ้วสั่นไหว สร้างเงามืดเต้นเร่าๆอยู่บนตู้หนังสือ ก่อนค่อยๆรวมตัวกันเป็นใบหน้าที่บิดเบี้ยว
“ใคร” เด็กน้อยออกเสียงเบาๆ ชัดเจนได้เท่าที่เด็ก4ขวบคนหนึ่งจะออกเสียงได้
“ผี” เงาดำตอบ ขณะโครงสร้างโปร่งแสงค่อยๆเคลื่อนตัวเสมือนลอยผ่านอากาศมายังเตียงของเด็กน้อย

“พ่อบอก ผีไม่มีในโลก” เด็กน้อยตอบ คันยิกๆในคอ และรู้สึกถึงน้ำมูกที่ก่อตัวขึ้นในโพรงจมูก

“มีสิ เราแค่อยู่ในย่านความถี่แสงที่มนุษย์มองไม่เห็นเท่านั้น” เจ้าผีตอบ แต่จากสีหน้าของเด็กน้อย ก็พอบอกได้ว่า เขาไม่รู้ว่ามันกำลังพูดถึงอะไรอยู่

“เราเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีโครงสร้างโมเลกุลเกาะกันอย่างหลวมๆ และนานๆครั้งเราจะสามารถรวบรวมพลังงานมากพอที่จะจัดเรียงโมเลกุลจนสามารถสะท้อนแสงในย่านที่มนุษย์ปกติมองเห็นได้ แต่ก็ยังหลวมพอที่จะเคลื่อนที่ผ่านวัตถุของแข็งได้”

“และด้วยช่วงห่างระหว่างโมเลกุลนี้ ทำให้เราเดินทางระยะไกลๆในชั่วพริบตาด้วยพลังงานเพียงน้อยนิด หรือที่พวกเจ้าเรียกว่า หายตัวได้ หรือ ปรากฎตัวแบบฉับพลัน นั่นเอง”

เจ้าหนูเริ่มหาว
“นี่เจ้าไม่กลัวเราเลยหรือ?” เจ้าผีพูด โดยการสั่นกลุ่มของโมเลกุลของมันเพื่อสร้างเสียง
“กลัวทำไม?” รู้สึกคันในจมูกเล็กน้อย
“เพราะฉันสามารถบังคับการสั่นของโมเลกุลในอากาศ เพื่อส่งผลกระทบต่อระบบประสาทส่วนกลางของเธอ และทำให้เธอมีอาการหายใจไม่ออกราวกับถูกบีบคอก็ไม่ปาน”
“แล้วคุณจะทำแบบนั้นไปทำไม?” เด็กน้อยถามต่อ พร้อมทั้งสูดน้ำมูก ทั้งงัวเงีย ทั้งงุนงง
“การกลัวจะสร้างสารเคมีบางอย่าง ซึ่งส่งผลต่อปฎิกริยาของเซลซึ่ง…”
“ฮัดเช้ย” เจ้าหนูจามเสียงดังสนั่น

เจ้าหนูพยายามเปิดเปลือกตาอันหนักอึ้ง หลังจากพบว่าไม่ได้ยินเสียงของเจ้าผีตนนั้นมาสักระยะหนึ่งแล้ว แต่เจ้าหนูก็มองไม่เห็นเงาดำนั้นเสียแล้ว

เขาทิ้งน้ำหนักตัวหงายหลังลงบนเตียง และผล่อยหลับไปอย่างรวดเร็ว

“…ซึ่งพวกเราสามารถนำพลังงานเหล่านั้นมาใช้ได้ …” เจ้าผีออกเสียง แต่ความบางเบาของมวลในอวกาศน้อยมากเสียจนเสียงไม่สามารถใช้เดินทางได้

เนื่องจากแรงยึดเหนี่ยวของโมเลกุลที่น้อยมากๆ ทำให้มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่ค่อยเสถียรนักในแรงโน้มถ่วงปกติ
และโมเมนตัมเพียงเล็กน้อยเช่นการจามเบาๆสามารถส่งมันออกนอกชั้นบรรยากาศโลกได้

มันยังมีเวลาอีกยาวนาน ที่จะคิดว่า จะ”หลอก”สิ่งมีชีวิตชาวอันโดรเมด้าอย่างไร ก่อนที่มันจะเดินทางไปถึง

จบ
(แรงบันดาลใจจากบทความในมิติที่4)

3 ความเห็นบน “ผี”

ใส่ความเห็น