วิทยา ยืน งงๆ อยู่กลางห้องที่เต็มไปด้วย นัก อาชญวิทยา จำนวนมาก ซึ่งกำลังตรวจเก็บหลักฐานไปทั่วทั้งพื้นที่
ทั้งเก็บข้อมูลการติดต่อผ่านระบบสื่อสาร, ทั้งตรวจสอบ “หัวใจ” ในที่เกิดเหตุ
ขณะเดียวกัน ในจอภาพที่ลอยตัวอยู่กลางอากาศ ซึ่งปัจจุบัน ถูกเปิดขึ้น ร่วมๆ ห้าสิบจอภาพ ไปทั่วทั้งบริเวณ แสดงถึงการทำงานเก็บหลักฐานในลักษณะเดียวกัน ในที่เกิดเหตุอีกที่หนึ่ง
ที่ดาวศุกร์
การสอบถามพูดคุยกันไปมาส่งเสียงดังเซ่งแซ่
วิทยา ยังรู้สึกปวดแปลบภายในศรีษะเลยไปจนถึงก้านสมอง แต่เขาก็เริ่มรู้สึกรับรู้ได้มากขึ้นแล้ว
ส่วน มายา นั่งย่อขดตัว ตัวสั่นงันงกอยู่ที่มุมห้องโดยมี หน่วยแพทย์ สองคน ดูแลอย่างใกล้ชิด
วิทยา เดินโซซัดโซเซ เข้าไปหา ขณะที่เขาพึ่งจะสังเกตพบว่า มีหน่วยแพทย์ สองคน ดูแลเขาอยู่เช่นกัน และพยายามห้ามการเคลื่อนไหวของเขา แต่มันไม่มีความหมายใดๆ ทั้งสิ้น
“คุณเป็นอย่างไรบ้าง” วิทยา โพล่งถามออกมาด้วยน้ำเสียง ตะกุกตะกัก เขารู้สึกยากเย็นเหลือเกินในการบังคับกล้ามเนื้อริมฝีปาก เพื่อใช้ในการออกเสียง ซ้ำร้ายน้ำเสียงที่ออกมาก็คละเคล้าไปด้วยโทนเสียงสูงต่ำ จนยากจะฟังออก
มายา เงยหน้ามองดูเขา ด้วยสายตาตื่นตกใจ น้ำตานองหน้า
เสียงพูดคุยระหว่าง พนักงาน จับใจความได้ คร่าวๆ อย่างที่ วิทยา สันนิษฐาน จริงๆ
“ร่างผู้ตายมีอาการยุบที่บริเวณ ทรวงอก และเลือดตกใน … จากภาพ สแกน พบว่า หัวใจของเขาหายไป”
“จากเครื่องตรวจ DNA ยืนยันว่า หัวใจที่พบบนโลก คือ หัวใจของผู้ตาย”
วิทยา ทรุดนั่งลงอย่างอ่อนแรง ขณะที่ หน่วยแพทย์ประจำตัวเขาทั้งสองคน พยายามจะพยุงร่างเขาเอาไว้
ความคิดของเขาวิ่งวุ่นอย่างรวดเร็ว
เป็นไปได้หรือไม่ว่า น่าเป็นการทำงานของเครื่อง ปริวรรตมวลสาร
ถึงแม้ โดยลักษณะ การทำงานของเครื่องปริวรรตมวลสารแล้ว วัตถุ ต้องอยู่ในพื้นที่ที่กำหนดไว้ชัดแจ้ง นั่นคืนห้องขนส่ง
ผู้เดินทาง จำเป็นต้องนั่งนิ่งๆ ในช่วงระยะเวลาหนึ่ง
แต่นี่ ภานุ ยังคงเดินไปเดินมาอยู่ หนำซ้ำ เป็นภายนอกห้องขนส่งเสียด้วย
การอาศัย สนามแม่เหล็ก จากบริเวณใกล้เคียงมาใช้ ก็แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย เนื่องจาก มุมของเครื่องส่ง สนามแม่เหล็ก ถูกกำหนดให้ เจาะจงไปยังห้องขนส่งเท่านั้น
คำถามที่ตามมา คือ ใครที่มี เทคโนโลยี ที่สามารถ ขนส่งมวลสารใน “สภาพแวดล้อมที่เปิด” แบบนี้ได้
และกำลังทำอะไร เพื่ออะไร กันแน่
นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของ นายมานพ เหยื่อยคนแรก
หรือเป็นการพุ่งเป้าโจมตี เครื่อง ปริวรรตมวลสาร กันแน่
วิทยา รู้สึก สำลักอากาศอย่างรุนแรง ผนังห้องหมุนวนรอบตัวเขา… เร็วขึ้น… เร็วขึ้น…
ยัง ยังหมดสติตอนนี้ไม่ได้
ข้อมูลการติดต่อเมื่อสักครู่ ต้องรีบกู้ออกมาเก็บไว้นอกระบบ โดยเร็วที่สุด
แต่จะทำเช่นนั้นได้อย่างไร ในเมื่อทุกอย่างตอนนี้เชื่อมต่อผ่านโครงข่ายกันหมด
แต่ปัญหานั้น เอาไว้ค่อยคิดกันทีหลัง
เขารีบโบกมือเรียก พนักงานหน่วย อาชญวิทยา ที่อยู่ใกล้ๆ
ชายคนนั้น ก้มเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว
วิทยา กระซิบที่ข้างหูชายคนนั้น พยายามควบคุมเสียงตนเองอย่างยากลำบาก
ชายคนนั้นพยักหน้าเข้าใจ
ก่อนที่สติทั้งมวลของวิทยาจะดับวูบลง
ขณะนี้เป็นเวลา 21:00 นาฬิกา
15 ชั่วโมงนับตั้งแต่เริ่มคดี