รหัสสังหาร

แรงบันดาลใจจากเรื่อง ทรงจำ โดย นทธี ศศิวิมล เจ้าของรางวัลชนะเลิศการประกวดเรื่องสั้นวิทยาศาสตร์ รางวัลมติชนปีที่๒

………
ในห้องคอนกรีตเล็กคับแคบและเหม็นอับ ผนังกระจกเงาบานใหญ่สะท้อนภาพชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะโลหะฝั่งตรงข้าม เขานั่งเอนตัวมาข้างหน้าท่อนแขนวางอยู่บนโต๊ะและเฝ้ามองกระจกเงาบานนั้นด้วยสายตาที่แข็งกระด้างและเย็นเยียบพอๆกับผิวโต๊ะโลหะนั้น

เบื้องหลังกระจกเงา ชายสองคนในชุดสูทสีเข้มที่เฝ้าสังเกตุการณ์ยังอดรู้สึกเสียวสันหลังจากสายตาเขม็งเกร็งนั้นไม่ได้แม้ว่าจะผ่านงานตำรวจมากว่ายี่สิบปีและเจอฆาตกรโรคจิตมานักต่อนัก

“มันมองเหมือนมันเห็นพวกเรา” หมวดสุชาติเอ่ยปากด้วยความรู้สึกไม่แน่ใจ
หมวดมานะหัวเราะตอบ”ไม่เอาน่า… นี่อย่าบอกนะว่าหมอนั่นทำให้นายรู้สึกกลัว”

หมวดวีระพันธ์เดินเข้าห้องสอบสวนพร้อมแฟ้มปึกใหญ่ในมือ การปรากฎตัวของเขาช่วยลดความอึดอัดลงได้เล็กน้อย แต่ก็เป็นเพียงชั่วครู่

ชายหนุ่มหยุดยืนนิ่งอยู่ข้างโต๊ะรอจนประตูปิดเรียบร้อยขณะที่ชายวัยกลางคนยังคงไม่ละสายตาออกมาจากกระจกเงา ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังเพ่งมองภาพสะท้อนของตัวเขาเองในกระจกหรือมองทะลุเข้าไปถึงด้านหลัง … ไม่น่าเป็นไปได้ หมวดวีระพันธ์คิดก่อนค่อยๆหยิบภาพทีละใบวางลงต่อหน้าชายวัยกลางคนนั้น

มันเป็นภาพอันสยดสยองของที่เกิดเหตุในตรอกเล็กๆใกล้ชุมชนแออัด
หญิงสาวนอนเปลือยกายอยู่บนพื้นคอนกรีตในท่า The Vitruvian Man ของลีโอนาโดดาวินชี เพียงแต่ที่แตกต่างกันคือผิวหนังที่ถูกเปิดออกไปทั่วร่างและอวัยวะภายในที่ถูกนำออกมากองเกลื่อนอยู่ภายนอก รอยเลือดสาดกระจายไปรอบพื้นที่แสดงถึงการชำแหละที่เต็มไปด้วยพลังที่โกรธเกรี้ยวซึ่งขัดแย้งกับรอยกรีดมีดอันแม่นยำและละเอียดอ่อนราวกับนักศัลยกรรมมือหนึ่ง

มันเป็นตอนที่หมวดวีระพันธ์เดินมาถึงอีกฝั่งของโต๊ะหลังจากเรียงรูปไปกว่าห้าใบ ชายชราจึงเอียงคอมองหน้าเขาอย่างช้าๆและเงียบงัน

“ดร.ภานุ” หมวดวีระพันธ์เอ่ยทักทาย “เราจับคุณได้ในที่เกิดเหตุ อาวุธสังหารคือมีดผ่าตัดอยู่ในมือคุณ เลือดของผู้ตายเต็มร่างคุณอยู่ … คุณไม่มีทางหลุดคดีแน่ๆ… แต่ที่เราอยากรู้คือ ทำไม ”

ดร.ภานุค่อยๆเอนหลังพิงพนักอย่างเงียบงันโดยไม่ละสายตาจากหมวดวีระพันธ์
“คุณค้นห้องของผมแล้วใช่ไหม” เขาตอบกลับอย่างเยือกเย็น สงบนิ่งจนน่าขนลุก
“ใช่” หมวดวีระพันธ์ผงกศรีษะรับ
“เหตุผลทุกอย่างอยู่ที่นั่น มันอยู่ในนั้น”
“ไม่… เราตรวจสอบแล้ว คุณมีแฟ้มของผู้ตาย คุณเป็นหมอรักษาเขามานานกว่าสิบปี แล้วคุณก็ฆ่าเขา ทำไม?”
“คุณไม่เห็นหรือว่าเรากำลังสร้างอะไร … การรักษาด้วยยีนต์ … มันผิดหมด … เรากำลังสร้างสัตว์ประหลาด เรากำลังสร้างปีศาจ” น้ำเสียงของเขาสูงขึ้นพร้อมอารมณ์ที่โกรธเกรี้ยว

หมวดวีระพันธ์ได้แต่ส่ายศรีษะ คดีนี้คงจบลงที่โรงพยาบาลบ้า เขาตัดสินใจเดินออกจากห้อง
“ไม่ … เดี๋ยวก่อน คุณไม่เห็นรายงานทางการแพทย์ของผมหรือ ที่เกี่ยวกับผู้ตาย” ดร.ภานุร้องขอ มันได้ผล หมวดวีระพันธ์หยุดชะงักอยู่ตรงนั้น
“โครงสร้างทางพันธุกรรมมันผิดเพี้ยนไปหมด หลังสุดที่ผมตรวจผู้ตาย นางสาววิลาสิณี หล่อนมีรหัสพันธุกรรมเป็นพันๆแบบ”
“เป็นไปได้อย่างไร?”
“ผมไม่รู้ … คงเป็นเพราะเซลต้นกำเนิดที่เราใช้รักษาเธอ … ผมไม่รู้ … เรากำลังเล่นกับสิ่งที่เราไม่เข้าใจ สิ่งที่เราอาจจะไม่มีวันเข้าใจ”
“แล้วทำไม? มันมีผลเสียอะไรหรือ”
“ไม่เอาน่า คุณไม่เห็นหรือ? คนพวกนี้จะสามารถกระทำผิดได้โดยปราศจากหลักฐานผูกมัด เราจะเอารหัสพันธุกรรมมาใช้ในการตัดสินคดีไม่ได้อีกต่อไป”
“แต่นั่นไม่ใช่หน้าที่คุณ ไม่ใช่ปัญหาของคุณ นั่นมันปัญหาของเราต่างหาก”
“ไม่ใช่! คุณพูดแบบนั้นไม่ถูก ผมเป็นคนสร้างมันขึ้นมา ผมต้องรับผิดชอบ…” เขาหยุดลงเล็กน้อย น้ำเสียงเปลี่ยนกลับเป็นเยือกเย็นและเบาลง “…คุณพึ่งไปผ่าตัดเปลี่ยนไขกระดูกมาใช่ไหม?…”
หมวดวีระพันธ์พยักหน้า …

นั่นคือตอนที่ห้องสอบสวนกลายเป็นนรก

ดร.ภานุกระโจนเข้าหาหมวดวีระพันธ์ด้วยพละกำลังอันมหาศาลเกินกว่าที่ชายวัยกลางคนทั่วไปจะพึงมี หมวดวีระพันธ์ถูกจับเหวี่ยงข้ามห้องไปยังผนังอีกฝาก ปลิวละลิ่วไปราวกับรถเด็กเล่นคันเล็กๆ เก้าอี้นั่งถูกจับยันเข้าไปที่ใต้ลูกบิดประตู

“พังประตูเข้าไป” หมวดสุชาติร้องสั่งจากห้องสังเกตุการณ์ หมวดมานะและพนักงานตำรวจกรู่กันไปที่ประตูและพยายามกระแทกมันให้เปิดออก แต่ไร้ผล
ดร.ภานุเดินไปหาร่างไร้สติของหมวดวีระพันธ์อย่างช้าๆ หมวดสุชาติตัดสินใจยิงปืนใส่กระจกสังเกตุการณ์แต่ไม่มีประโยชน์ มันเป็นกระจกกันกระสุน เขาได้แต่เฝ้ามองดร.ภานุค่อยๆเอานิ้วแหวกเข้าไปในอวัยวะภายในของหมวดวีระพันธ์ ดึงทึ้งชิ้นส่วนภายในออกมาทั้งๆที่หมวดวีระพันธ์ยังมีชีวิตอยู่
“ผมขอโทษ” ดร.ภานุกรีดร้อง “มันเป็นความผิดของผม” ขณะที่เศษเนื้อและหยาดเลือดสาดกระเซ็นไปทั่วห้องสอบสวน

ผลรหัสพันธุกรรมกรรมที่กลับมายืนยันสิ่งที่ ดร.ภานุ กล่าวอ้าง
ทั้ง นางสาววิลาสิณี และ หมวดวีระพันธ์ มีรหัสพันธุกรรมเป็นพันๆแบบในแต่ละจุดของร่างกาย
โดยปกติของการสืบคดีของตำรวจ พวกเขาจะทำการตรวจสอบรหัสพันธุกรรมเพียงจุดใดจุดหนึ่งและไม่เคยคิดว่าจะทำการตรวจสอบใครคนใดคนหนึ่งมากกว่าหนึ่งครั้งหรือมากกว่าหนึ่งจุด
สิ่งนี้จะเปลี่ยนวิธีการทำงานของตำรวจไปตลอดกาล

ดร.ภานุถูกส่งตัวไปที่เรือนจำข้างๆเพื่อทำการสอบสวนก่อนการพิจารณาคดี
และเขามักจะถามคำถามแปลกๆกับคนรอบข้างที่เดินผ่านไปมา
“คุณพึ่งไปผ่าตัดเปลี่ยนไขกระดูกมาใช่ไหม?” หรือ “คุณเคยรับการรักษาด้วยยีนต์หรือเปล่า?”

จบ

หนึ่งความเห็นบน “รหัสสังหาร”

  1. สุดยอดครับ สนุกมาก การเดินเรื่องกระชับฉับไวเร้าใจตั้งแต่ต้นจนจบ และประเด็นที่นำมาเล่นถึงแม้จะได้แรงบันดาลใจมาจากเรื่อง ทรงจำ แต่นำเสนอได้น่าสนใจกว่ามาก

ใส่ความเห็น