เรื่องสั้นไซไฟสยองขวัญ Dream

ขอออกตัวก่อนว่าผมเข้าใจเป็นอย่างดีว่าเรื่องแนวนี้ไม่ควรจะนำมาลงในเว็บนี้เท่าไหร่ เพราะมันไม่ใช่แนวไซไฟจริงๆ แต่มันคือ “ไซไฟ-ฮอร์เรอร์” ซึ่งโดยเนื้อแท้มันอาจจะเป็น “ไซโค-ฮอร์เรอร์” ก็ได้ แต่อยากให้ลองอ่านครับเพราะนี่เป็นงานเขียนแรกใในชีวิตของผมที่เขียนตอนอายุ 15 ปี ตอนเด็กผมก็บ้าเลือดไม่น้อยเลยแฮะ

 

 

เรื่องสั้น “Dream”

 

 

“คนไข้เชิญครับ”

หมอไผ่ จิตแพทย์หนุ่มไฟแรงที่พึ่งทำงานมาได้แค่สี่เดือนเท่านั้น แต่ทุกคนก็มั่นใจในตัวหมอหนุ่มคนนี้มาก เพราะเขาได้รับรางวัลมามากมายตลอดการเรียน

ตอนนี้ เขาอยู่ในห้องตรวจของเขา แต่ละวันเขาต้องคอยฟังความเรื่อยเปื่อยของคนไข้ของเขา และเขาก็จะเล่นสนุกไปกับคนไข้ของเขาด้วยตลอก นั่นคือ จุดดีที่จิตแพทย์ทุกคนต้องมีอยู่แล้ว

ในขณะนี้เขาต้องรับคนไข้ทุกยี่สิบนาที เพราะการรักษาคนไข้ที่ป่วยทางจิตนั้นไม่เหมือนกับการรักษาโรคหวัด

คนไข้รายต่อไปเดินเข้ามา และเข้ามานั่งตรงเก้าอี้นอนโดยที่หมอไผ่ไม่ต้องพูดแนะ จนผิดสังเกต

“คุณก็ปกติดีนี่” หมอไผ่พูดขึ้น

“หือ” คนไข้รายนี้ฉงน

“ปกติ คนไข้ป่วยทางจิตรายทั่วไปจะต้องได้รับคำสั่งก่อนเสมอถึงจะแน่ใจว่าจะทำอะไร แต่คุณมานั่งเก้าอี้ด้วยตัวเองปกตินี่? คุณจะมาทำไมในเมื่อคุณไม่ได้เป็นอะไร?”

“เดี๋ยวครับคุณหมอ ผมชื่อ ไท มาพบหมอหลายครั้งแล้วแต่หมอก็ไม่เคยอยู่เลย”เขาแนะนำตัวเอง “คราวนี้ผมต้องคุยกับหมอให้ได้”

“อืม ก็ได้ครับ ผมขอรับหน้าที่เป็น ที่ปรึกษา แทนก็แล้วกัน ว่ามาเลยครับ” หมอไผ่กล่าวไป

“โอเคครับหมอ” ไทตอบรับ “ผมฝันไปหลายคืน แต่คราวนี้น่าจะเป็นเรื่องจริง ผมได้ไปอนาคตมาครับหมอ”

“ว่าไงนะ” หมอไผ่ถามอีกรอบ

“ผมคิดว่า ผมได้ไปอนาคตเวลาหลับ ผมไปเห็นว่า โลกในตอนนั้นมันเปลี่ยนไปหมด ทุกอย่างเหมือนว่า จะมีสิ่งมีชีวิตจากโลกอื่นมาพบปะกับเราด้วย”
หมอไผ่ ฟังแล้วรู้สึกแปลกๆ ดูท่าว่าที่เขาคาดการว่าคนไข้รายนี้ปกติ คงจะผิดซะแล้ว
“คุณ…ไปเห็นอนาคตมางั้นเหรอ?” หมอไผ่ถามอีกรอบ

“ว่าแล้วว่าหมอต้องไม่เชื่อผมแน่ แต่ผมไปเห็นมาจริงๆ สาบานได้เลย” ไทพูด

“ไม่ใช่ว่าผมไม่เชื่อคุณ ผมเชื่อว่าคุณฝันจริงๆ แต่สิ่งที่คุณเห็นนั่น มันก็แค่ภาพในจินตนาการที่เกิดจากการฝัน การเหนื่อยกับชีวิตจริงของคุณ คุณก็เลยได้ล่องลอยไปกับโลกสมมุติในความฝันของคุณ ก็เท่านั้น

เอง” หมอไผ่อธิบาย

“นั่นไงล่ะ ว่าแล้วว่าหมอต้องพูดอย่างนี้ ผมไม่ได้ฝัน ผมได้ไปอนาคตจริงๆ ให้ตายเหอะ นี่ผมกำลังคุยเรื่องความเป็นความตายอยู่นะ” ไทโวยวาย

“คุณน่าจะไปพักสมองซักหน่อย ผมช่วยได้แค่นี้จริงๆ”

“เอ้า ก็ได้ ผมจะไม่มาหาหมออีกแล้ว แม่ง…” จากนั้น ไทก็ออกไปจากห้อง หมอไผ่รู้สึกโล่งอกที่เขาออกไปได้ซะที

หมอไผ่เอาหนังสือเกี่ยวกับความฝันมาอ่าน ว่ามันมีการทำนายอนาคตจากความฝัน แต่เขาว่ามันเป็นแค่เรื่องความเชื่อของคนบางกลุ่มเท่านั้น เขาก็เลยไม่สนใจสิ่งที่คนไข้ชื่อไทบอกมาเลย หมอไผ่ปิดออฟฟิศแล้วก็ออกไปจากห้อง
รุ่งเช้า ม่อนก็ทำงานตามปกติของตนเองไป และในตอนประมาณเที่ยงสิบห้า คนไข้ชื่อไทก็มาอีกครั้ง

“คุณหมอครับ!” เขาเปิดประตูออกมา

“ไหนคุณบอกจะไม่มาอีกแล้วไง” หมอไผ่ทวนคำพูดของไท

“ไม่ได้ครับหมอ ผมต้องคุยกับหมออีก” ไทพูด “ผมเห็นมัน! และก็เห็นชัดกว่าเดิมด้วย!”

“ความฝันน่ะเหรอ?” หมอไผ่ถาม

“ใช่แล้ว! ผมเห็นว่า มีพิธีแต่งงานระหว่างเมียผมกับมนุษย์ต่างดาว”

หมอไผ่หัวเราะออกมาเบาๆ “เดี๋ยวๆ คุณบอกคุณฝันเห็นว่า มนุษย์ต่างดาวกับภรรยาคุณแต่งงานกันเหรอ?”

“ไม่ตลกนะหมอ!” เขาตะหวาดใส่ “พอผมจะไปขัดขวางก็โดนปืนของพวกมันยิงใส่กลางหลัง จากนั้นผมก็ตื่นขึ้น ไม่เชื่อก็ดูซิ”

ไท เปิดหลังของเขาให้ดู หมอไผ่ก็ต้องประหลาดใจ หลังของเขามีแผลที่เหมือนไปถูกอะไรเผามาเป็นรอยพุพองที่เละและเฟะมาก

“คุณ…ไปโดนอะไรมาน่ะคุณไท” หมอไผ่ถาม

“ผมบอกไปแล้ว” เขายังยืนยันคำเดิม “ผมขัดขวางการแต่งการของเมียผมมา”

“แล้วตอนนี้ภรรยาคุณอยู่ไหน” หมอไผ่ถามต่อ

“เขาอยู่บ้านครับ อยู่ปกติดี” เขาตอบ “แต่ผมว่าไม่นาน ไอ้พวกต่างดาวต้องมาแน่ ผมต้องเตรียมตัวแต่เนิ่นๆ”

“ก่อนคุณจะมานี่ คุณได้ไปประสบอุบัติเหตุที่ไหนหรือเปล่า” หมอไผ่ถามอีก

“ผมไม่ได้ไปหกล้มที่ไหนแน่หมอ! ผมไปอนาคตมาจริงๆ!” เขายังคงพูดเหมือนเดิม

“งั้นเอางี้” หมอไผ่พูดขึ้น “วันนี้คุณค้างที่นี่ เพราะผมจะเฝ้าสังเกตอาการของคุณหนึ่งคืน ตกลงมั๊ย?”

“ดีครับ ผมนึกว่าหมอจะไม่เชื่อซะแล้ว” ไทปิดเสื้อลง ตอนนี้หมอไผ่เริ่มสับสนแล้วว่าอะไรเป็นความจริงกันแน่ เขาเลยตัดสินใจดูอาการของคนไข้รายนี้
ประมาณสามทุ่มสิบ คนไข้กำลังอยู่ในช่วงหลับลึก หมอไผ่สังเกตว่าคนไข้รายนี้หลับง่ายกว่าที่คิด ทั้งๆที่เขาไม่ได้ให้ยาอะไรเลย พอหลับไปได้ประมาณสี่สิบสองนาที ก็เกิดอาการบางอย่างขึ้นกับคนไข้

เขานอนกระสับกระส่ายอย่างเห็นได้ชัด มีเหงื่อไหลตลอดเวลา

“คุณไท” หมอไผ่พูดชื่อเขาเบาๆ

จนกระทั่ง เขาทำท่าเหมือนกำลังถูกทำอะไรซักอย่าง เขานอนกระวนกระวาย ร้องโอดครวญออกมาเหมือนกำลังเจ็บปวดมากๆ…..
รุ่งเช้า ไทตื่นขึ้นมา พบว่าหมอไผ่อยู่ข้างเตียง เอากาแฟมาให้ดื่ม

“ว่าไง คุณเห็นอะไรอีก” หมอไผ่ถาม

แต่สีหน้าของไทตอนนี้ ต่างกับที่เจอกันครั้งแรกอย่างลิบลับ เขาดูสงบและปล่อยวาง “ผมถูกผ่าตัด”

“หือ” หมอไผ่สงสัย

“ผมถูกพวกมนุษย์ต่างดาวมันผ่าตัด ผมคิดจะเอาเมียผมคืนมา แต่ถูกมันจับผ่าตัด ทั้งที่มันยังไม่ได้ฉีดยาสลบหรือยาชาให้ผมเลย”

หมอไผ่พึ่งสังเกต ว่าหน้าของเขายาวขึ้นหรือเปล่า “แล้วมันผ่าตัดคุณทำไม”

“ผมก็ไม่แน่ใจนัก” เขาตอบนิ่งๆ “สงสัยมันจะจับผมย่างมั้ง ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”

หมอไผ่ทำเออออขำไปด้วย “ผมอยากให้คุณค้างที่นี่อีกซักคืน ได้ไหม”

“ได้เลย” เขาตอบ

ตกดึก เขาก็สังเกตคนไข้รายนี้ต่อ และคราวนี้ คนไข้ก็พูดออกมาเบาๆ

“คุณไท” หมอไผ่มาดูอาการที่เตียง คราวนี้คนไข้ยิ้มอย่างประหลาด ส่งเสียงอะไรในลำคอตลอดเวลา
คนไข้พูดออกมา แต่ฟังไม่เป็นภาษา เหมือนกับไม่ได้พูดด้วยสติสัมปชัญญะ
หรือถ้ามองกลับกัน มันอาจจะ…ไม่ใช่ภาษาของคนก็ได้
และจู่ๆ คนไข้ก็ตัวลอยขึ้นมา และหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง หมอไผ่ตะลึงกับสิ่งที่เห็นในขณะนี้ที่สุด และมีแสงสว่างออกมาจากหู ตา จมูก ปาก คนไข้
ซักพัก คนไข้ก็หล่นลงมาที่เตียงเหมือนเดิม
คนไข้ตื่นขึ้นมา ทำเหมือนกับงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาก “ผมเป็นอะไร?”

“คุณถูกกระตุ้นจากจิตใต้สำนึก คราวนี้ผมเชื่อคุณแล้วล่ะ คุณไม่ได้โกหก” หมอไผ่พูด และพลางถอนหายใจ

“ผมไม่อยากเชื่อว่าจะเกิดเรื่องอะไรอย่างนี้ได้ มันเอ่อ…เหนือความคาดหมายมากเกินไปจริงๆ”

และคนไข้ก็หัวเราะออกมาอีก จนหมอไผ่ต้องหันไปดู

“อะไรเหรอคุณไท” หมอไผ่ถามอีกครั้งหนึ่ง

“เปล่าๆ หมอ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนใหม่ยังไงก็ไม่รู้สิ..” ตอนนี้ไทมีสีหน้าที่แปลกไป หน้าดูเต่งตึงเปล่งปลั่ง

“คุณไท” หมอไผ่สังเกตเห็นบางอย่าง

“อะไรหมอ ผมไม่ได้โกหกนะ” เขาพูด และหมอไผ่ก็ชี้ไปที่หน้าของไท
“อะไรเล่าหมอ! จ้องอยู่ได้!” และไทก็ลองจับที่หน้าตนดู หน้าของเขามีหนังลอกออกมาเป็นหนังแห้งๆ หลุดออกมาเหมือนงูลอกคราบ

“อะไรเนี่ยหมอ ผมเป็นอะไร?” ไทถาม

“ไม่รู้ ผมก็ไม่แน่ใจว่ามัน….”
“นี่น่ะเหรอผลลัพท์ของมัน!” ไทพูดขึ้น

“เอ๋?” หมอไผ่ชงัก

 

“พวกมันบอกว่าจะช่วยผม พวกมันอยากให้เราเป็นแบบพวกมันหมด!” ไท พูดอะไรอยู่ก็ไม่รู้

“อะไรกันคุณ หรือว่าการที่คุณถูกผ่าตัด…” หมอไผ่ไม่พูดต่อ

“ใช่ พวกมันจะมาที่โลกอีกไม่กี่สิบปี แล้วพวกมันจะเปลี่ยนพวกเรา! เป็นไงอนาคตที่ผมเห็นมา!” ไทพูด พลางเอานิ้วขูดตรงแก้มของตัวเอง มันค่อยๆลอกออกเป็นขุยๆจนเห็นเนื้อสีเขียวเข้มภายใน…มันไม่มีทางเป็นร่างกายของคนแน่นอน หมอไผ่ก็ได้แต่ตะลึงงันกับสิ่งที่เห็น

“นี่ล่ะ รู้สึกดีชิบหายเลย ทำไมหมอไม่ลองดูล่ะ อ๋อใช่ เพราะหมอไปอนาคตไม่ได้ แต่ผมเสือกไปได้ซะงั้น!” เขาพูดและหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ทันใดนั้น นัยต์ตาของไทก็ค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นสีแดงเข้ม หมอไผ่ค่อยๆ

ถอยหลังออกไปเรื่อยๆ ไปที่ลิ้นชัก และหยิบปืนออกมาจากลิ้นชัก

“โคตรเจ๋งเลยหมอ!” เสียงของไทค่อยๆเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ภาษาที่พูดก็ค่อยๆเปลี่ยนไปจนแทบจะกลายเป็นคนละภาษา และระหว่างที่เนื้อหนังของเขาก็หลุดออกหมดจนกลายเป็นมนุษย์ต่างดาวโดย สมบูรณ์ หมอไผ่ก็เหนี่ยวไกใส่เขาทันทีติดๆกันสี่นัด คนข้างนอกห้องต้องออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

 

“หมอคะ! เป็นอะไรคะหมอ! หมอคะ!” นางพยายาลข้างนอกออกมาเคาะประตู และเอายามมาช่วยกันงัดประตูเข้าไปให้ได้

“หมอคะ! รออีกนิดเดียว พวกเราจะเข้าไปแล้วค่ะ!” นางพยาบาลกับยามข้างนอกพยายามตะโกนเข้าไป

หมอไผ่นั่งคิดอยู่คนเดียว ข้างเท้าของเขามีศพของ ไท ชายที่อ้างว่าไปเห็นอนาคตมา ตายอยู่ เขาเขียนจดหมายจ่าหน้าว่า “ถึงมนุษย์” และวางไว้ข้างๆตน หมอไผ่เชื่ออย่างสนิทใจว่าเขาไปพบกับอนาคตมาจริงๆ และใน

อนาคตที่ว่านั่น…
จะมีมนุษย์ต่างดาวมาเยือนโลกของเราจริงๆดั่งที่หวังไว้ ทำให้วิทยาการของเราไปได้ไกลขึ้น จนที่สุด…
มันก็จะเปลี่ยนเราด้วยวิทยาการของมัน ทำให้เรากลายเป็นแบบที่พวกมันเป็น…
และในเมื่ออนาคตเป็นเช่นนั้นจริง มันจะมีประโยชน์อะไรอีก?
“ผมไม่ขอรับชะตากรรมแบบนั้นคุณไท” หมอไผ่พูดขึ้น

ในที่สุดยามก็เจอกุญแจห้องของหมอไผ่ และเมื่อเปิดเข้าไปได้

 

ก็พบว่า หมอไผ่ ยิงตัวตาย เสียชีวิตในห้องทำงานของตนเอง
END.