เรื่องสั้น: หลอนมรณะ องก์ที่ ๒/๒ (จบ)

หลังจากเฝ้ามองแบบจำลองการทำงานของเครื่องกำหนดฝันเป็นเวลาติดต่อกันกว่า 72ชั่วโมง ข้าพเจ้ารู้สึกถึงอาการปวดกระบอกตาอย่างรุนแรง และอาการเกร็งกล้ามเนื้อที่ต้นคอจนเกือบจะไม่สามารถขยับนิ้วได้
แต่นี่เป็นหนทางในการเอาชีวิตรอด เพียงหนึ่งเดียวของข้าพเจ้า

ข้าพเจ้า รองศาสดราจารย์ด๊อกเตอร์ ศุทธิวิสุตร์ คงประสาทวิสัย ผู้เชี่ยวชาญระบบประสาท หนึ่งในทีมผู้คิดค้นและจัดสร้างเครื่องกำหนดฝันนี้ขึ้นมา
จากตอนแรกที่มีวัตถุประสงค์เพื่อการรักษาผู้ป่วยโรคนอนไม่หลับ ข้าพเจ้ากลับมารู้ทีหลังว่าเงินทุนทั้งหมดนั้น กลับมาจากกระทรวงกลาโหม
มันไม่น่าเกี่ยวข้องกันได้ จนข้าพเจ้าเริ่มสังเกตพบความบังเอิญอันน่าตกใจ

การเสียชีวิตโดยอุบัติเหตุของนักข่าวที่โจมตีรัฐบาล…
การตายอย่างเป็นปริศนานักการเมืองฝ่ายค้านบางคน…
ซ้ำร้ายเพื่นร่วมงานของข้าพเจ้าก็เริ่มเสียชีวิตไปทีละคน ในลักษณะอาการที่น่าสงสัยเป็นอย่างยิ่ง
เช่น สาธิต เพื่อนของข้าพเจ้าเสียชีวิตด้วยอาการหัวใจวายขณะหลับ
เขาอายุ 27ปีและไม่มีประวัติอาการทางโรคหัวใจมาก่อน

และตามมาด้วยการเสียชีวิตของเพื่อนร่วมงานอีกถึงแปดคน … ในลักษณะที่น่าสงสัยพอๆกัน
ข้าพเจ้าตัดสินใจขโมยโปรแกรมการทำงาน… ทำลายหลักฐานทั้งหมดและหนีออกมา
มันเป็นเวลากว่า สามปีแล้วที่ข้าพเจ้าปกปิดร่องรอยและหายสาบสูญไปจากสังคม
แต่ข่าวการเสียชีวิตแบบแปลกๆ ก็ยังคงมีอยู่อย่างต่อเนื่องโดยเฉพาะในกลุ่มของผู้ที่ต่อต้านรัฐบาล

ข้าพเจ้ายังคงตกเป็นเป้าโจมตีของพวกมันอยู่ … ข้าพเจ้ารู้ตัวดี
หลายครั้งที่ข้าพเจ้ารู้สึกกระตุกที่กล้ามเนื้อ… ได้ยินเสียงหึ่งๆในหู และเริ่มฝันแปลกๆ
นั่นเป็นสัญญาณของการต้องทิ้งถิ่นฐาน… นั่นเป็นสัญญาณว่า พวกมัน พบข้าพเจ้าเข้าแล้ว
แต่ข้าพเจ้าหนีไปตลอดไม่ได้ … ข้าพเจ้าต้องหาวิธีแก้ไข … ข้าพเจ้าต้องหาวิธีสู้กับเครื่องจักรสังหาร ที่ ข้าพเจ้าเป็นผู้สร้างขึ้น
เครื่องจักรสังหารที่ทำให้การฆาตกรรมไม่สามารถพิสูจน์ได้
…
ห่างออกไปบนถนนฝั่งตรงข้าม รถแวนสีขาวจอดติดเครื่องนิ่งอยู่
ภายในรถคันนั้น คนสี่คนกำลังทำงานอยู่กับเครื่องจักรกลที่ทันสมัยที่สุดในโลก
ภาพบนจอ มอนิเตอร์ เบื้องหน้าแสดงภาพคลื่นความถี่สูง ที่กำหนดทิศทางเข้าสู่ร่างกายเป้าหมายตามตำหน่งที่ระบุแน่นอนตายตัว
ด้านหลังคอ ที่จุดรวมประสาท
กกหูทั้งซ้ายและขวา
ปลายมือ ปลายเท้า
กลางหน้าหน้าผากบริเวณสมองส่วนหน้า
จากนั้น คลื่นตัวที่สองก็จะถูกยิงเข้ามาในตำแหน่งเดียวกันจากมุมที่ต่างกัน 25องศา
กระบวนการกระตุ้นการรับรู้จะเกิดขึ้นทันที โดยการปรับช่วงคลื่นและความสูงต่ำของคลื่น เพื่อทำให้เกิดการแทรกสอด เพื่อสร้างการขยายหรือลดทอนกันเอง
คลื่นตัวที่สาม จะส่งเข้ามาในมุมที่ต่างออกไปอีกเล็กน้อยเพื่อคอยรักษาสมดุล

กระบวนการเหล่านี้ จะต้องถูกทำทั้งหมดอย่างน้อยสามครั้ง เพื่อติดตามผล และ ประเมินปฏิกิริยาตอบสนอง เพื่อระบุวิธีการตีความของแต่ละบุคคลอย่างชัดเจน ก่อนลงมือสังหาร
ด้วยความซับซ้อนยุ่งยาก ของการกำหนดตำแหน่ง ของระบบประสาทซึ่งจะผิดพลาดได้ไม่เกิน 0.001ไมโครเมตร จึ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่จะโจมตีเป้าหมายที่เคลื่นไหวอยู่
เวลานอน หรือช่วงเวลาที่นั่งนิ่งๆจึงเป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมที่สุด
แลกกับการสังหารบุคคลทางการเมืองได้โดยไม่มีหลักฐานหรือพยานใดๆ
ด้วยเงินลงทุน พันล้านเหรียญ ยังถือว่าคุ้มค่าอยู่
…
ข้าพเจ้ารู้สึกเพลียอย่างรุนแรง
ไม่น่าแปลกอะไร ข้าพเจ้าเฝ้าดูแบบจำลองกว่า 72ชั่วโมงแล้ว … เอ ข้าพเจ้าบอกท่านไปแล้วใช่ไหม
ซ้ำร้ายข้าพเจ้าไม่ได้นอนติดต่อกันมากว่า 5วันแล้ว
ส่วนใหญ่ข้าพเจ้าจะเดินพล่านไปทั่วห้อง
ข้าพเจ้าไม่สามารถสงบสติอารมณ์ให้อยู่กับที่ที่หนึ่งเฉยๆเป็นเวลานานๆได้
ข้าพเจ้ากลัว
นี่ข้าพเจ้านั่งอยู่กับที่มานานเกินกว่า 3นาทีหรือยังนี่
แต่ข้าพเจ้าล้าเหลือเกิน
รู้สึกถึงอาการกระตุกเบาๆที่หลังต้นคอ
ช่างเพลียเสียเหลือเกิน
อาการเย็นเฉียบอย่างฉับพลันที่ปลายนิ้ว
เสร็จกัน… พวกมันพบข้าพเจ้าเข้าแล้ว
ข้าพเจ้าพยายามขยับเขยื้อนร่างกาย แต่สายเกินไปแล้ว … หลังจากขั้นตอนการกำหนดตำแหน่งของระบบประสาทบนร่างกายสมบูรณ์แล้ว เป้าหมายก็ไม่ต่างอะไรกับยุงตัวน้อยบนใยแมงมุมเหนียวแข็ง
ได้แต่รอความตาย

แต่ข้าพเจ้ายังไม่อยากตาย … มีเรื่องอีกมากมายที่ข้าพเจ้าต้องทำ … มีเรื่องอีกมากมายที่ข้าพเจ้าต้องเปิดโปง
มันเป็นหน้าที่
แต่ข้าพเจ้าเหนื่อยเหลือเกิน … ล้าเหลือเกินแล้ว

ภาพห้องเริ่มบิดเบี้ยว ฝาผนังเบื้องหน้าแตกร้าว หลุดออกมาเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ก่อนระเบิดกระจายรุนแรง เปิดผนังผืนใหญ่เป็นช่องกว้าง ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นอันมหึมากระชากมันออกไป
ทิวทัศน์เบื้องหน้าไม่ใช่ ตึกรามบ้านช่องหนาแน่นอย่างที่ควรจะเป็น แต่กลับเป็นกำแพงหินห่างออกไปเพียงสองถึงสามเมตร ซึ่งเต็มไปด้วยธารน้ำตกของหินหลอมเหลวสีแดงร้อนระอุ
หินเหลวร้อนแดง ค่อยๆ เอ่อล้นเข้ามาในห้องความร้อนระอุส่งเข้าไปสู่ปอดจนข้าพเจ้าสำลัก

จบกันที … ในช่วงเวลาที่น่าจะรู้สึกหวาดกลัว ข้าพเจ้ากลับได้แต่นึกถึงความความรู้สึกเก่าๆในวัยเยาว์

มารดาข้าพเจ้าเคยพาข้าพเจ้าไปเข้าวัดในวัยเด็ก … เคยสอนให้ข้าพเจ้านั่งสมาธิ แม้ว่าข้าพเจ้าจะไม่เคยทำตามที่ท่านสั่งสอนได้เลย
“ทุกอย่างในโลกนี้ไม่มีสิ่งใดเลยที่สามารถควบคุมได้อย่างแท้จริง … มีเพียงจิตใจของเจ้าเองเท่านั้นที่พอจะสามารถควบคุมได้” มารดาเอ่ยเสียงอ่อนโยน
ข้าพเจ้าผ่อนลมหายใจยาว รู้สึกสงบอย่างประหลาด
…
ชายหนุ่มอายุไม่เกินยี่สิบ นั่งจับจ้องอยู่หน้าแผงควบคุมที่แสนจะซับซ้อน เฝ้าติมตามผลของเป้าหมาย อยู่ในรถแวนสีขาวที่จอดอยู่บนถนนหน้าตึกของเป้าหมายนั่นเอง
ศุทธิวิสุตร์ เป็นเป้าหมายที่ติดตามยากพอสมควร เนื่องจากเป้าหมายเป็นคนวงใน … นั่นทำให้เขารู้ว่าเขาต้องระวังในสิ่งใดบ้าง
ทุกๆครั้งที่มีอาการบ่งชี้ที่ต้องสงสัยเขาจะย้ายหนีทันที … ไม่มีอาการลังเล … ไม่มีอาการสงสัย

ต้องขอบคุณการพัฒนาในช่วงที่ผ่านมา ทำให้เครื่องมือมีความแม่นยำขึ้นมาก และสามารถใช้การได้แม้จะต้องส่งสัญญาณผ่านสิ่งกีดขวางเป็นจำนวนมาก ซึ่งก่อนหน้านี้ไม่สามารถกระทำได้

“มีบางอย่างผิดปกติ” ชายตัวเล็กคนทางขวาสุดร้องออกมาเบาๆ
“เป็นอะไร … เครื่องทำงานผิดพลาดหรือ” ชายคนกลางผู้มีอาวุโสที่สุดร้องถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด ดูเหมือนเขาจะเป็นหัวหน้าในงานครั้งนี้
“ไม่นี่ครับ ระดับพลังงานถูกต้อง ระดับคลื่นทั้งสามก็ถูกต้อง ตำแหน่งบนร่างกายก็ได้รับการยืนยันว่าถูกต้องแล้ว” ชายหนุ่มคนทางซ้ายร้องเกือบจะเป็นเสียงหลง
“แต่ปฎิกิริยาทางประสาทของเป้าหมายไม่ตอบสนองเลยครับ” ชายคนทางขวายืนยัน
“ไม่ตอบสนอง หมายความว่าอย่างไร … เป้าหมายเสียชีวิตแล้วหรือ” ชายคนกลางยื่นหน้าเข้าไปที่จอภาพ
“มิได้ครับ … การทำงานของร่างกายยังสมบูรณ์ดี … เพียงแต่เป้าหมายไม่ตอบสนองต่อสัญญาณที่เราส่งเข้าไป ครับ” ชายร่างเล็กรายงาน
“ดูเหมือนร่างกายของเป้าหมาย เลือกที่จะตอบสนองต่อสัญญาณต่างๆแตกต่างกันออกไป” คนทางซ้ายรายงานเสริม
ทั้งหมดได้แต่งุนงงต่อผลที่เกิดขึ้น … พวกเขาจะต้องตัดสินใจว่าจะต้องทำสิ่งใดต่อไป…
หน้าที่ที่ได้รับมอบหมายย่อมสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด
…
“พระพุทธเจ้าเคยตรัสว่า หากเป็นทุกข์ ก็ต้องหาเหตุแห่งทุกข์นั้น จากนั้นจงหาวิธีการที่จะกำจัดทุกข์นั้นออกไป และจงลงมือปฏิบัติเพื่อขจัดทุกข์นั้นเสีย” เสียงมารดาเอ่ยอย่างอ่อนโยน ภาพของหล่อนที่กำลังนั่งพนมมือ อยู่ในพื้นที่วัดแห่งหนึ่ง ช่างแจ่มชัดเสียเหลือเกิน … แต่ข้าพเจ้ากลับจำไม่ได้ว่าเป็นที่แห่งใด

ข้าพเจ้าจำได้แต่เพียงว่า ข้าพเจ้าพยักหน้ากลับไปอย่างแกนๆ โดยไม่เคยเข้าใจคำพูดเหล่านั้นแม้เพียงสักเล็กน้อย
“น่าเสียดายที่คนเราเฝ้าแต่มองออกไปนอกตัวเอง เฝ้าแต่กล่าวหาว่าผู้อื่นเป็นเหตุแห่งทุกข์ จนลืมมองย้อนกลับมาที่ตนเอง” หล่อนพนมมือมองออกไปเบื้องหน้า ดูเหมือนจะมีน้ำตาเอ่อคลอเบ้า “เฝ้าแต่หาข้ออ้างต่างๆนานา สร้างความทุกข์อย่างต่อเนื่องในสังคม”
…
“ทุกอย่างในโลกนี้ไม่มีสิ่งใดเลยที่เจ้าสามารถควบคุมได้อย่างแท้จริง … มีเพียงความคิดของเจ้าเท่านั้นที่เจ้าพอจะสามารถควบคุมได้”
…
“หากเป็นทุกข์ ก็ต้องหาเหตุแห่งทุกข์นั้น จากนั้นจงหาวิธีการที่จะกำจัดทุกข์นั้นออกไป และจงลงมือปฏิบัติเพื่อกำจัดทุกข์นั้นเสีย”
…

“พลังงานกำลังลดลงครับ” ชายหนุ่มทางซ้ายร้องเสียงหลง
“โปรแกรมหยุดทำงานครับ เหมือนกับโดนไวรัส หรืออะไรสักอย่าง” ชายหนุ่มทางขวาร้องขึ้นมาบ้าง
“นี่มันบ้าอะไรกันว่ะ” ชายคนกลางร้อง ก่อนไฟในรถจะดับวูบลง
เครื่องจักรสังหารที่ปราศจากโปรแกรมสั่งงานอย่างถูกต้อง และข้อมูลอันมหาศาลก็ไม่ต่างอะไรจากก้อนเหล็กตันๆก้อนหนึ่งเท่านั้น และตอนนี้ ข้อมูล และ โปรแกรมเหล่านั้น กำลังถูกย่อยสลายไปอย่างช้าๆโดยที่เขาไม่สามารถจะทำอะไรได้เลย … เครื่งต้นแบบของเขา … ผลงานของเขา …
…

นับว่าโชคดีที่เครื่องนี้ยังคงเป็นเครื่องต้นแบบ และ รายละเอียดการสร้างอื่นๆนั้นข้าพเจ้าได้ทำลายไปก่อนหน้านี้แล้ว
ข้าพเจ้ารู้สึกสงบอย่างประหลาด
ในที่สุดข้าพเจ้าได้เข้าใจบางสิ่ง … สิ่งซึ่งข้าพเจ้าควรจะเข้าใจได้เมื่อนานมาแล้ว หากข้าพเจ้าไม่หาข้ออ้างอันงมงายหลอกตัวเองมาตลอด … ข้ออ้างที่ข้าพเจ้าอ้างสังคม … อ้างเสียงส่วนใหญ่ … อ้างหน้าที่
สิ่งเดียวที่ข้าพเจ้าควรคำนึงถึงคือการ ไม่สร้างทุกข์ให้เกินขึ้นในสังคมโลก ไม่ว่าแก่ผู้ใดก็ตาม
นี่จึงเป็นหน้าที่อันแท้จริงต่อมนุษยชาติ
ข้าพเจ้าไม่ได้ฟื้นขึ้น
ร่างของข้าพเจ้านอนแน่นิ่งอยู่ที่เดิม
แต่ข้าพเจ้าพบหนทางแล้ว
…

จบ