เพื่อส่งเสริม การเขียน และ การอ่าน นิยายวิทยาศาสตร์ ในประเทศไทย
ตอนที่ 6…
เอ็มรู้สึกสบายๆ เขาชอบสภาพอากาศของดาวหมายเลข 8 ดวงนี้ แม้จะยืนอยู่บนลานกว้างนอกสถานีอวกาศแห่งยานเบทิวเดียม หลังตะวันเริ่มคล้อยตัวจากองศาตั้งฉากในช่วงบ่าย ไม่มีอะไรให้บังแดดจ้า แต่ว่าแสงอาทิตย์ก็ไม่ได้ดุดันพอจะส่งผ่านความร้อนให้มีผลต่อร่างกายเขาได้เลย
ตอนที่ 5
27 คนที่ได้รับภารกิจ มาพร้อมกันที่ห้องประชุมของสถานีอวกาศเบทิวเดียมเวลา 9.00 น. จำนวนนี้แบ่งเป็น เจ้าหน้าที่บนยานและกัปตัน 7 คน ทหาร 12 คน นักวิทยาศาสตร์กับวิศกร 6 คน และชายปริศนาอีก 2 คน รวมแล้วหากแบ่งเฉพาะชาย-หญิง จะได้จำนวน 21, 6 ตามลำดับ
ตอนที่ 4
ยานเคอร์คิเจียน 2 ลำจอดนิ่งคู่กันอยู่ในอวกาศ ยานลำใหญ่สีดำมะเมื่อม ผิวยานเคลือบแผ่นวัสดุแข็งคล้ายเกร็ด ส่วนหัวของยานงุ้มลู่เข้ามา เมื่อมองแต่ไกลจึงดูเหมือนงูใหญ่นอนขดตัวอยู่ในห้วงมืด มันพร้อมที่จะจู่โจมใส่ทุกสิ่ง เป็นงูพิษที่กระหายเหยื่อ กระหายที่จะฝั่งเขี้ยวลงไปในยานของเหล่ามนุษย์
ตอนที่ 3
แอลลี่ยืนสงบนิ่งอยู่หน้าแท่นอนุสรณ์ เพื่อรำลึกถึงลูกเรือและกัปตันแห่งยานในซีรี่เบทิวเดียมทั้งหมด ที่ได้พลีชีพไปกับการอัปปางของยานในห้วงอวกาศมืด
ตอนที่ 2
เป็นเช้าที่สงบและอบอุ่น แสงจากดวงอาทิตย์ของระบบสุริยะในลำดับที่ 8 นี้ยังบริสุทธิ์ ‘เอ็ม’ สูดเอาอากาศมวลใหญ่เข้าปอด แล้วเป่าปากระบายออกมาอย่างผ่อนคลาย ดาวเคราะห์ดวงใหม่นี้ถือเป็นดาวเคราะห์ดวงล่าสุด เอ็มรู้สึกด้วยซ้ำว่าผืนดินมันยังอุ่นๆ เหมือนขนมปังที่เพิ่งออกมาจากเตาร้อนๆ
ตอนที่ 1
ยานเบทิวเดียม 77 จอดนิ่งอยู่ท่ามกลางม่านอวกาศมืดที่รายล้อมด้วยหมู่ดาวนับล้าน ตัวยานมีขนาดใหญ่ยักษ์ พรั่งพร้อมด้วยสรรพสิ่งอำนวยความสะดวกและอุปกรณ์สันทนาการอีกมากมาย ในยานมีทั้งห้องครัว ลานกีฬาเล็กๆ ห้องประชุมใหญ่ และห้องนอนสำหรับลูกเรืออีก 30 คน ทว่าวัตถุประสงค์ของยานไม่ได้ถูกออกแบบมาเพื่อท่องเที่ยว หรือเติมเต็มรูปแบบชีวิตของมหาเศรษฐีคนไหนให้สุดหรูด้วยแพ็คเก็จท่องจักรวาล หากแต่เป็นภารกิจ…ภารกิจที่เกินขีดความสามารถของสิ่งมีชีวิตใดๆ จะสร้างขึ้นมาได้
22.
ไอรอนไม่ใส่ใจการต่อสู้ที่กำลังเกิดขึ้นภายนอกห้องทำงานของเธอเลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าฝ่ายใดจะได้รับชัยชนะ หรือพ่ายแพ้ ล้วนไม่มีความหมาย การต่อสู้ด้วยกำลังแสดงออกถึงความป่าเถื่อน และเธอไม่เคยยอมรับในวิธีการเช่นนั้น สิ่งเดียวที่เธอสนใจ คือการปกป้องมวลมนุษยชาติ ให้ดำรงค์อยู่ต่อไปตราบนานเท่านาน
ที่รบกวนจิตใจของเธออยู่บ้าง คือการจากไปของทริก กับทรีด ถึงแม้จะรู้อยู่แล้วว่าสักวันมันต้องมาถึง แม้จะคิดว่าตนเองคงมีแค่ความเสียดายในฝีมือของทั้งสอง แต่เธอก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า มันมีความรู้สึกอย่างอื่นที่ลึกซึ้งยิ่งกว่านั้น ทั้งสามคนอยู่ร่วมกันมาพักใหญ่ และเธอรู้สึกใจหายที่ต้องสูญเสียสองคนนั้นไป อ่านเพิ่มเติม “เพลงดวงดาว 22 – บทส่งท้าย”
15.
“ตายล่ะ”
คีย์อุทานเสียงดัง เขาลืมเอสยู โปรแกรมประหลาดที่หล่งได้ฝากเอาไว้ในไอพีของเขาไปเลย แม้จะยังไม่แน่ใจ แต่ดูเหมือนว่ามันได้ช่วยพวกเขาเอาไว้หลายครั้งแล้ว แต่เขากลับยกไอพีให้กับคนอื่นไปโดยไม่ได้นึกถึงมันแม้แต่น้อย
“…พึ่งมานึกเสียดายหรือไง”
หญิงสวมหน้ากากเอ่ยถาม โดยไม่ได้หันกลับมา อ่านเพิ่มเติม “เพลงดวงดาว 15 – 21”
8.
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทริกถูกสงสัยว่าเป็นหุ่นยนต์ และคงจะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายเช่นกัน
“ฉันไม่ใช่หุ่นกระบอกพวกนั้น เธอคงฟังนิทานมากเกินไป”
“ไม่จริง…ร่างกายของมนุษย์ทำแบบนี้ไม่ได้หรอก”
จูเลียตจดจำค่าต่างๆ ที่ได้จากการทดลองจนขึ้นใจ ไม่มีทางที่มนุษย์ จะสามารถสร้างความเสียหายระดับนี้ให้กับชุดกล้ามเนื้อเทียมได้
“เธอดูถูกร่างกายของตัวเองมากเกินไป อย่าลืมสิว่าสิ่งประดิษฐ์ที่เธอภูมิใจนักหนานี้ ก็ลอกเลียนแบบมาจากร่างกายของมนุษย์นั่นเอง” อ่านเพิ่มเติม “เพลงดวงดาว 8 – 14”
1.
เสียงเพลงบรรเลงอันแสนหดหู่จากเครื่องสาย และเครื่องเป่าหลากหลายชนิดที่เขาไม่เคยรู้จัก ทำให้บรรยากาศในงานซึมเซาลงมากยิ่งขึ้น ผู้คนในชุดแต่งกายสีดำที่เขาก็ไม่รู้จักเช่นกัน ผลัดกันเดินเข้ามาทำหน้าเศร้า พร้อมเอ่ยปากแสดงความเสียใจด้วยถ้อยคำที่คล้ายๆ กัน อ่านเพิ่มเติม “เพลงดวงดาว 1 – 7”
บทนำ-จุดเริ่มต้นแห่งความเปลี่ยนแปลง
ท่ามกลางห้วงอวกาศอันเวิ้งว้าง เต็มไปด้วยความตระการตาของหมู่ดาวนับร้อยพัน ที่บรรจงแต่งแต้มสีสันสวยงาม ราวประติมากรรมอันวิจิตรที่ยากจะมีสิ่งใดเสมอเหมือน วัตถุชิ้นหนึ่งเคลื่อนตัวไปท่ามกลางความว่างเปล่าบนช่องทางระหว่างดวงดารา ที่ซึ่งสิ่งทรงปัญญาเผ่าพันธุ์หนึ่งเคยบัญญัติไว้ แน่นอนว่า เผ่าพันธุ์ดังกล่าวจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากมนุษย์นั่นเอง แม้ว่ามนุษย์ผู้ควบคุมวัตถุดังกล่าวจะมั่นใจว่าตนเองหลุดออกจากเส้นทางที่รู้จักมานานแล้วก็ตาม
บาบัลร๊อค เคยมาที่นอสเทลเอียมาก่อน
ดาวสีส้มปนดำที่ห่างออกไปหลายปีแสง ในสมัยที่ยังมีการเดินทางค้นหา ‘วิวัฒนการ’ เพื่อการปรับปรุง ‘แก่นดาว’ อันเป็นชีวิตของชาวบาบัลเรี่ยนทุกคนอย่างบ้าคลั่ง พวกเขาได้ส่งทีมสำรวจกระจายไปตามกาแล็กซี่ต่างๆ และมีกลุ่มหนี่งเดินทางมาถึงดาวดวงนี้
อ่านเพิ่มเติม “Anatria (เรื่องราวในจักรวาลอันกว้างใหญ่) : องค์ที่ 1 Leave :ตอนที่ 2”
เรื่องนี้เป็นนิยายแนววิทยาศาสตร์นะคะ พึ่งหันมาเขียนแนวนี้ค่ะ อยากลองดูบ้าง…ขอฝากไว้ด้วยนะคะ
ทุกสิ่งในมหาจักรวาลแห่งนี้เชื่อมโยงเข้าหากัน
มวลสาร พลังงาน ทุกชีวิต ทุกสิ่ง ทุกเผ่าพันธุ์ ถูกเชื่อมโยงเข้าหากันไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง
เพราะอย่างนั้นนักวิทยาศาสตร์คนหนึ่ง จึงได้ค้นพบ ‘ทฤษฎีสัมพัทธภาพ’
อ่านเพิ่มเติม “Anatria (เรื่องราวในจักรวาลอันกว้างใหญ่): องค์ที่ 1 Leave :ตอนที่ 1”
หลังจากทั้งสองขึ้นยานมาแล้ว กำลังเดินตามแถวกลับไปยังที่นั่งประจำตัว
ราเอลรู้สึกติดใจกับแววตาของสาวน้อยยูริที่ชิออนจูงมือเดินคู่กับเธอไป แม้จะสบตาแค่แวบเดียว ตลอดทางเขาทำหน้าครุ่นคิดระหว่างเดินกับลอร่า ลอร่าเห็นเช่นนั้นก็อดถามไม่ได้
“ ติดใจอะไรเธอคนนั้นมากขนาดนั้นเลยหรอ ราเอล”
ราเอลหันหน้ามองเธอสีหน้ายังคงครุ่นคิดเช่นเดิมบอกว่าเด็กหญิงผมขาวยูริคนนั้นเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่ลอร่ายังคงย้ำว่าเคยเห็นครั้งแรกก่อนที่เธอจะแตะไหล่เด็กหนุ่มกล่าวแย้งเขา
อ่านเพิ่มเติม “บันทึกผจญภัยผลึกสีชาดตอนที่ 5.3 มาราธอนกลับบ้านมรณะ”
คาบเรียนวันแรกหมดลงแล้ว ได้เวลากลับบ้านของทุกคนแล้ว ประตูเลื่อนทางเข้า-ออกห้องเรียนประวัติศาสตร์ทั้งสี่ทิศเนืองแน่นด้วย กลุ่มนักเรียนที่อยากกลับบ้านเต็มแก่ แม้จะตั้งแถวทยอยเดินออกก็มิวายเบียดเสียดจนสับสนอลหม่าน บางคนเห็นบรรยากาศเช่นนั้นตัดสินใจนั่งคอยรอแถวซาลงก่อนค่อยออกไปรวมถึง กวนราเอลด้วย
รา เอลเก็บข้าวของลงเป๊แบบขอให้ยัดลงไปได้เป็นพอ เลยเสร็จเร็วนั่งเอาขาพาดโต๊ะ มือกุมหัวรอเวลาลุกออกไป ผิดกับคนอื่นที่จัดของลงกระเป๋าแบบไม่รีบเร่ง เรียงหนังสือตามขนาดเล่มอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย กระทั่งเด็กหนุ่มรู้สึกล้าขา ยืดเส้นยืดสายด้วยการยกขาพาดขึ้นบนโต๊ะ ทันใดนั้นเองลอร่าเตือนขึ้นมา
“ มันเสียมารยาทต่อสถานที่นะ เอล ถ้าพ่อเธอรู้เข้าละก็ …. ” ลอร่าส่งรอยยิ้มหวานแฝงไอมรณะให้ราเอล
พอราเอลได้ยินคำว่าพ่อขมวดคิ้ว เกาหัว รีบเอาขาลงจากโต๊ะตามคำลอร่าโดยพลัน
“ อย่าฟ้องพ่อเชียวนะ ขืนพ่อไม่พอใจฉันขึ้นมารับรองงานฉันงอกแน่ ” จากเด็กหนุ่มผู้หวาดหวั่นต่อสิ่งใดง่ายๆกลับหน้าเสียอ้อนวอนเพื่อนสาวแต่ เด็กของตนอย่างสุดฤทธิ์สุดเดช
“ แบร่ ! ล้อเล่นจ๊ะ วันนี้วันพิเศษด้วย ฉันคงไม่ทำแบบนั้นหรอก ” ลอร่าแลบลิ้นปลิ้นตาใส่หน้าราเอล
“วันพิเศษ ? วันอะไรเรอะ ” ราเอลนึกไม่ออกว่าวันนี้มันมีอะไรพิเศษกว่าทุกวัน ทำหน้างงๆใส่ลอร่า
ลอร่ายิ้มกริ่มให้ราเอลแต่ไม่เอ่ยอะไรตอบกลับมา ตั้งหน้าตั้งตาเก็บข้าวของลงกระเป๋าตนต่อไป
ทัน ใดนั้นเองกำไลข้อมือของทั้งสองกระพริบไฟขึ้นมา หยุดกิริยาปัจจุบันทั้งคู่โดยพลันทั้งสองหันมาจ้องหน้าอย่างฉงนใจครู่นึง ก่อนจะพยักหน้าให้กัน กดปุ่มนั่นพร้อมกัน
ทันใดนั้นเอง …….
อ่านเพิ่มเติม “บันทึกผจญภัยผลึกสีชาด ตอนที่ 5.2 ศึกมวยกลางอวกาศ”
